Saxon - Innocence is no excuse

Οι Saxon οπωσδήποτε αποτελούν μία από τις καλύτερες και πιο επιδραστικότερες μπάντες που ξεπήδησαν από το κίνημα σταθμός στην εξέλιξη του σκληρού ήχου, που άκουγε στο όνομα σιδηρόδρομος New Wave Of British Heavy Metal (NWOBHM). Υπηρετώντας πιστά το όραμά τους, ορμητικοί και ασυμβίβαστοι, οι Saxon χάρισαν τέσσερις σημαντικούς δίσκους στο διάστημα 1979-1981. Κατόπιν, είπαν να αλλάξουν το ύφος τους επί το επικότερον, κυκλοφορώντας το εξαίσιο "Power and the glory" (1983). Και τότε άρχισε ξαφνικά το κυνήγι της αμερικανικής αγοράς, που εγκαινιάστηκε με το απολύτως ικανοποιητικό "Crusader" (1984) και συνεχίστηκε με τρία ακόμα LP, το πρώτο εκ των οποίων το "Innocence is no excuse".

\r\n\r\n

Όπως και στο "Crusader", έτσι κι εδώ η αμερικανίλα βρωμάει από χιλιόμετρα. Η παραγωγή είναι καθαρή και πληθωρική, οι φωνητικές αρμονίες δίνουν και παίρνουν, ενώ παρατηρείται σποραδικά και η χρήση πλήκτρων. Γενικά, στο "Innocence..." οι Saxon προσπαθούν έτι περισσότερο να κατακτήσουν το αμερικανικό κοινό, καταφέρνοντάς το εν μέρει, αφού το album πούλησε καλά στις ΗΠΑ. Βέβαια, κάθε παρακινδυνευμένη ενέργεια έχει και το τίμημά της και τούτη τη φορά ήταν η αποξένωση του βρετανικού κοινού της μπάντας, που μάταια ανέμενε μία επιστροφή στον αγνό ήχο του "Wheels of steel" ή έστω του "Power and the glory".

\r\n\r\n

Μουσικά, το "Innonence" είναι γενικά ικανοποιητικό, αν και δεν μπορεί να συγκριθεί με τις μεγάλες στιγμές του συγκροτήματος. Τα περισσότερα κομμάτια κινούνται σε ποιοτικά επίπεδα, με αξιολογότερες στιγμές τα "Rockin’ again", "Call of the wild" και "Broken heroes". Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι κι εγώ, όπως οι περισσότεροι fans των Saxon, προτιμώ τον Biff να ουρλιάζει: "They can’t take our pride away", παρά να τραγουδά μελιστάλαχτους στίχους για ρομάντζα και αποτυχημένα ειδύλλια. Με άλλα λόγια, προτιμώ χίλιες φορές τους Βρετανούς Saxon, παρά τους ψευδο-Αμερικάνους (το λέει και το όνομά τους, διάολε!). Αυτό δεν σημαίνει ότι το "Innocence..." παύει να είναι ένας συμπαθητικός και άκρως ατμοσφαιρικός δίσκος. Απλά δεν συγκινεί στον βαθμό που το έκαναν τα αριστουργήματα του παρελθόντος. Πάντως, όσοι δηλώνετε θαυμαστές του αμερικανικού metal, μπορείτε να του ρίξετε μία ματιά.

\r\n\r\n

Με το "Innocence...", λοιπόν, οι Saxon συνέχιζαν να αποζητούν τον Νέο Κόσμο. Δυστυχώς (ίσως και αναπόφευκτα), οι επόμενες προσπάθειές τους, κινούμενες στο ίδιο μήκος κύματος, δεν θα καταφέρουν τίποτα περισσότερο από το να τους βλάψουν ανεπανόρθωτα.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος
\r\n 

\r\n