Sepultura - Arise

Sepultura - Arise

Το thrash metal έχει δώσει κατά καιρούς μία πλειάδα από αριστουργηματικούς δίσκους, κανέναν όμως τόσο πλούσιο και θαρραλέο όσο το αγέραστο Arise, που οσονούπω θα γιορτάσει τα 25α γενέθλιά του. Ο τέταρτος κατά σειρά δίσκος των Βραζιλιάνων Sepultura αποτελεί το επιστέγασμα και παράλληλα τον κολοφώνα της πρώτης περιόδου του συγκροτήματος (1986-1991), κατά την οποία επιδιδόταν σε ένα άκρως επιτυχημένο κράμα thrash και death metal, αν και τα στοιχεία από το πρώτο πάντοτε υπερίσχυαν. Η ιδιαιτερότητα του Arise έγκειται κατά πρώτον στην προσέγγιση εκείνων των στοιχείων που όρισαν το thrash: Όλα είναι δυναμικά παρόντα, από τα εκπληκτικά riff ως τις φρενήρεις ταχύτητες και τους κοινωνικά σκεπτόμενους στίχους, μόνο που εδώ τα πάντα αγγίζουν δυσθεώρητα ποιοτικά επίπεδα, σαφώς υψηλότερα από τον μέσο όρο των thrash συγκροτημάτων της εποχής, αλλά και από αρκετά αντιπροσωπευτικά δείγματα του είδους. Μάλιστα, θα έλεγα ότι το Arise αποτελεί τη βελτιωμένη και κατασταλαγμένη εκδοχή του κατά τα άλλα εξαιρετικού Beneath the Remains που είχε προηγηθεί (1989). Περαιτέρω, στο Arise οι Sepultura δείχνουν για πρώτη φορά την τάση να εντάξουν tribal στοιχεία στη μουσική τους, όπως διαφαίνεται από την εισαγωγή του Altered State και από το γενικότερο ύφος του Under Siege (Regnum Irae). Ως γνωστόν, τέτοιου είδους πειραματισμοί θα βρουν τη θέση τους και στο επόμενο Chaos AD (1993), αλλά κυρίως στο Roots (1996), που δίχασε τους οπαδούς της μπάντας (εμένα πάντως μου αρέσει). 
\r\nΝα μιλήσουμε για συγκεκριμένα κομμάτια; Κανένας γνήσιος οπαδός του thrash, αλλά και του ποιοτικού heavy metal εν γένει, δεν θα αμφισβητήσει την αξία των Arise, Dead Embryonic Cells, Desperate Cry, Under Siege (Regnum Irae) και Altered State (προσωπική μου αδυναμία). Εκείνο που φυσικά κάνει τόσο ξεχωριστά όλα τα προαναφερθέντα τραγούδια είναι το προσωπικό ύφος των Sepultura, που συνίσταται στη διαρκή εναλλαγή αξιομνημόνευτων (πλην όμως, όχι πάντα ευκολομνημόνευτων) riff του Andreas Kisser, στον ευδιάκριτο ήχο των τυμπάνων του Igor Cavalera και στη χαρακτηριστικότατη χροιά της φωνής του Max Cavalera (στο μπάσο ο Paulo Jr.). Ό,τι καθιστά το Arise ανώτερο και πιο ενδιαφέρον από το Beneath the Remains είναι η αίσθηση της συνοχής, των σφιχτοδεμένων συνθέσεων. Τα εναπομείναντα κομμάτια δεν στέκουν στο ίδιο επίπεδο, διαθέτουν ωστόσο πολλές από τις αρετές που διέπουν τα υπόλοιπα.
\r\nΤι επακολούθησε; Βραχυπρόθεσμα, η αναπάντεχη εμπορική επιτυχία του Arise, που κατάφερε να μπει ακόμα και στο Billboard της Αμερικής και μεσοπρόθεσμα η κατάκτηση ακόμα υψηλότερων καλλιτεχνικών κορυφών, με το από κάθε άποψη καταπληκτικό Chaos AD, που γεννήθηκε δύο χρόνια αργότερα. Εν τούτοις, σε βάθος χρόνου, οι Sepultura έχασαν από τις τάξεις τους την ηγετική φυσιογνωμία του Max Cavalera, συνεχίζοντας στο εξής με τον Derrick Green στα φωνητικά, αδυνατώντας να επαναλάβουν έστω και στο ελάχιστο το θαύμα της περιόδου 1987-1996, οπότε και η μπάντα κυκλοφόρησε τα πέντε διαμάντια της (Schizophrenia, Beneath the Remains, Arise, Chaos AD και Roots, το τελευταίο με ένα μικρό ερωτηματικό, λαμβάνοντας υπόψη και τη γνώμη του κοινού). 
\r\nΌπως και να έγιναν τα πράγματα, το Arise συνεχίζει να συγκλονίζει τον ακροατή, ύστερα από είκοσι και πλέον χρόνια. Δεν του αξίζει τίποτα λιγότερο από το μετάλλιο του κλασικού.      

\r\n

Copyright 2024. All Right Reserved.