Metallica - 72 Seasons

Οι Metallica εδώ και λίγες μέρες κυκλοφόρησαν τον ενδέκατο δίσκο τους ‘’72 Seasons’’ που έρχεται μετά το ‘’Hardwired…to Self Destruct’’ του 2016. Πολύς ο καιρός αναμονής για το κάθε επόμενο άλμπουμ τους και έτσι η φιλολογία πάνω σε αυτό ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ αποκτά τιτάνιες και κάπως διαστρεβλωμένες διαστάσεις. Στις επόμενες λέξεις αυτού του κειμένου, δεν θα υπάρχει απάντηση για το αν είναι καλό το φετινό πόνημα των Metallica, ούτε αν είναι καλύτερο από τα παλιά τους, ή από άλλα ανάλογου βεληνεκούς metal, rock, ότι άλλο θέτε σχήματα. Κυκλοφορεί από την δική τους Blackened Recordings, σε πολλές εκδόσεις βυνυλίων cd και κασετών.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι ένας νέος Metallica δίσκος είναι θέμα παγκόσμιο αλλά και πολύ πέρα της metalικής κοινότητας. Το βλέπω αυτό τις τελευταίες μέρες που εμείς οι metalheads σκοτωνόμαστε για το αν οι Metallica το έχουν ακόμα ως metal, ως thrash, ως metal up your ass γίγαντες. Ή κάνουμε αυτήν την αιώνια και ατέρμονη σύγκριση με τους Iron Maiden και ποιοι έχουν βγάλει τους καλύτερους δίσκους τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Ενώ οι ‘’άλλοι’’ απλά χαίρονται τον νέο δίσκο ενός mainstream μουσικού σχήματος.

Ακούγοντας πολλές φορές το ‘’72 Seasons’’ θαρρώ ότι είναι ο πιο καθολικός τους δίσκος. Σε σχέση με τους άλλους αυτού του αιώνα. Το ‘’St Anger’’ τους 2003 είχε την κομματάρα ‘’All Within My Hands’’ και κάποια άλλα καλά και είχε την περίφημη κακή παραγωγή. Το ‘’Death Magnetic’’ του 2008 και το ‘’Hardwired…to Self Destruct’’ του 2016 ήσαν κάπως άνισα, με κομματάρες σαν τα ‘’The Day That Never Comes’’, ‘’All Nightmare Long’’ και ‘’Moth Into Flame’’, ‘’Halo On Fire’’, αντίστοιχα. Εδώ στο ‘’72 Seasons’’ μπαίνουν με την μία ρυθμοί και μνήμες ‘’Death Magnetic’’ με το ομώνυμο ‘’72 Seasons’’ και με το ‘’Shadows Follow’’. Μέχρι να φτάσουμε στο “Lux Æterna” που είναι μια από τις πιο δυνατές και σημαντικές στιγμές εδώ και το ξέραμε καιρό τώρα, περνάμε από το επικίνδυνο ‘’Screaming Suicide’’, το ‘’Sleepwalk My Life Away’’ και το ‘’You Must Burn!’’ που είναι τρία ξεκάθαρα Metallica κομμάτια. Δεν προσθέτουνε κάτι στον μύθο του συγκροτήματος, αλλά κρατούν την έλξη αυτού με τους φανς αναλλοίωτη. Οι Metallica και εδώ κατορθώνουν να τραβούν σε μάκρος τα κομμάτια τους, αποφεύγοντας τα τρίλεπτα κομμάτια, κρατώντας όμως την αμεσότητα τους. Εντάξει υπάρχει το ενδεκάλεπτο ‘’Inamorata’’, τιτλάρα αν μη τι άλλο, που τα πράμματα εκεί ξεφεύγουν λιγάκι, με ευχάριστο πάντως τρόπο. Αν και μέχρι εκεί έχουμε πάρα πολύ ψωμί ακόμα. Και έχουμε την μανία του Lars στο ‘’Crown of Barbed Wire’’, την έκρηξη της φωνής του James στο ‘’Chasing Light’’, το διαφορετικό ‘’If Darkness Had A Son’’, τα πιο άμεσα metal ‘’To Far Gone’’ και ‘’Rooms Of Mirrors’’ με Kirk και James να συνομιλούν κιθαριστικά και τον Robert να σιγοντάρει τον Lars με το μπάσο του. Αυτά είναι φυσικές λειτουργίες για τους Metallica. Και φτάνουμε στο ενδεκάλεπτο ‘’Inamorata’’ που λέγαμε και πιο πριν. Το μάλλον πιο πολύ συζητημένο κομμάτι του ‘’72 Seasons’’. Όχι άδικα. Έτσι όπως αναπτύσσεται το ‘’Inamorata’’ κρατάει αναλλοίωτο το Metallica ύφος, αλλά δείχνει για τον κάθε ένα από τα τέσσερα Metallica boys ένα εναλλακτικό στυλ.

To ‘’72 Seasons’’ κατορθώνει πέρα από απλά να χαροποιήσει τους κατά τον κόσμο μύρια ακροατές του, να μεταδώσει πλήθος metalικών συναισθημάτων. Και όλα αυτά μέσα από μια άριστη παραγωγή που βοηθά τα πάντα να ακούγονται στον καλύτερο δυνατό βαθμό τους. Ας χαρούμε και αυτό, όπως και όλα τα προηγούμενα δέκα άλμπουμ των Metallica, το ‘’72 Seasons’’ και ας το ακούμε δυνατά, όπως του πρέπει, περήφανοι και χαρούμενοι για την μουσική που λατρεύουμε!!!

Υγ. Για το εξώφυλλο δεν είπα τίποτα εεε??? Τώρα που το βλέπω και το συνήθισα μου φαίνεται αρκετά καλύτερο. Και στανταρουήτα καλύτερο του προηγούμενου!!!