Running Wild - Shadowmaker

Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω…. Ειλικρινά νομίζω ότι κάποιος μου κάνει πλάκα! Δεν μπορεί να είναι αλήθεια! Το ότι οι Running Wild έχουν πάρει την κάτω βόλτα εδώ και μια δεκαετία είναι γεγονός αναμφισβήτητο, το ότι όμως θα έπιαναν πάτο, δεν το περίμενα ποτέ. Εντάξει, ίσως να το περίμενα απλά δεν ήθελα να το πιστέψω.
\r\nΙδου λοιπόν το “Shadowmaker”, πολυαναμενομενο reunion album των επανασυνδεδεμένων Running Wild (πρώτη φορά βλέπω επανασύνδεση σε one-man band!). ο Captain Rolf λοιπόν μαζί με έναν «άκυρο» ονόματι Peter Jordan στις κιθάρες αποφασίζουν να τραβήξουν το καράβι από τις ξέρες που είχε πέσει τόσα χρόνια και να το πετάξουν σε ανεμοστρόβιλο, όπου και του δόθηκε η χαριστική βολή! Για να πω την αλήθεια, βλέποντας το τρισάθλιο εξώφυλλο και κάποιους τίτλους κομματιών όπως τα “Me and The Boys” και “Piece Of The Action” (Ήμαρτον!) κάτι είχα ψυλλιαστεί, αλλά όντας φανατικός οπαδός, έτρεφα ελπίδες, αλλά αυτό που άκουσα, με τάραξε σαν την κανονιά στο “Under Jolly Roger” (θυμάσαι καπετάνιο?)
\r\nΤο album είναι επιεικώς απαράδεκτο. Εντελώς ρηχό συνθετικά, ανούσιο και υπερβολικά επίπεδο. Κάποια καλά riff υπάρχουν σκόρπια εδώ κι εκεί αλλά το εκνευριστικό drum machine και η βαριεστημένη- κουρασμένη φωνή του Rock ‘n’ Rolf χαλανε την όποια διάθεση για περεταίρω ακρόαση. Οι συνθέσεις κινούνται από χαζοχαρούμενο Hard Rock (Γ κατηγορίας) στα “Piece Of The Action” και “ Me & The Boys” σε ψευτοπειρατικές απόπειρες (επιπέδου “Victory”) στο “Riding On The Tide” ενώ με το ζόρι κατάφερα να ξεχωρίσω 2 κομμάτια τα “Black Shadow” και “Sailing Fire” που θα μπορούσαν να είναι fillers στο “The Rivalry” και αμυδρά προσπαθούν να θυμίσουν περασμένα μεγαλεία και δοξασμένες εποχές…
\r\nΌντας φανατικός οπαδός των Running Wild εδώ και σχεδόν 20 χρόνια θεωρώ αυτό το album προσβλητικό για το όνομα τους και για την ιστορία τους. Καλύτερα να είχαν μείνει διαλυμένοι από το 2009. Τι το ήθελαν το Reunion?
\r\nΔυστυχώς (μακάρι να βγω ψεύτης!) δεν θα ξαναδούμε τον καπετάνιο να κάθετε περήφανος στο τιμόνι και να χαράζει πορεία, δίνοντας εντολές μέσα από καταιγίδες και θύελλες (Ship ahoy…). Τα κανόνια δεν θα ηχήσουν ξανά με εκείνο το βροντερό ήχο που ανέβαζε την αδρεναλίνη στα ύψη και όσο για το τρομερό πειρατικό στο εξώφυλλο του “Under Jolly Roger”…σήμερα θυμίζει περισσότερο το «Πλοίο της Αγάπης»
\r\nΔεν θέλω να ασχοληθώ άλλο με το album αυτό, ειλικρινά λυπάμαι γι’ αυτά που γράφω για την αγαπημένη μου μπάντα αλλά ο Captain Rolf δεν μου άφησε άλλη επιλογή…
\r\nΆντε να βγει το καινούργιο Crystal Viper μπας και ακούσουμε τίποτα της προκοπής. Μέχρι τότε εγώ θα ξανακούσω το “Black Hand Inn” μήπως και ξεχαστώ.. (ευτυχώς μας άφησαν μεγάλη κληρονομιά μεχρι και το "The Rivalry"!)
\r\nΒαθμολογία?...αφήστε με ήσυχο, με τον πόνο μου παίζετε?
\r\n
\r\nΔημήτρης “Stormdrifter” Καραντούνιας\r\n