Thorns of the Carrion - The Gardens of Dead Winter

Thorns of the Carrion - The Gardens of Dead Winter (Full Album)

Thorns of the Carrion-The Gardens of Dead Winter

Υπάρχει πολύς κόσμος που λατρεύει το ατμοσφαιρικό Doom/Death Metal. Και πολύ κάνει. Είναι από τα πιο φορτισμένα συναισθηματικά είδη στη metal (και όχι μόνο). Αρνητικά συνήθως αλλά μετά σου μένει η αγαλλίαση. Κάποιες τέτοιες μπάντες, οι Ευρωπαικές, έγιναν σαφώς γνωστότερες.My Dying Bride, Mourning Beloveth,  Saturnus. Από την άλλη, μπάντες όπως οι Paramaecium, Desire, Morgion, Thorns Of The Carrion, τους έφαγε η μαρμάγκα. Οι τελευταίοι, Αμερικανοί, ξεκίνησαν σαν Carrion Lord και έπαιζαν death metal (1992-1993 και με ένα demo) σε μια εποχή που μόλις τότε ξεκινούσαν οι προπάτορες του είδους να μεταλλάσσονται σε κάτι πιο μελαγχολικό/ατμοσφαιρικό/νοσταλγικό. Η Αλλαγή τους αγγίζει και τους μεταμορφώνει σε Thorns Of The Carrion. Τον Ιανουάριο του 1994 κυκλοφορεί η κασέτα-ντεμο ‘’The Gardens Of Dead Winter’’ το οποίο θα κυκλοφορήσει στα τέλη της ίδιας χρονιάς η Wild Rags σε cd με επιπλέον τραγούδια. Εννοείται ότι πάτωσε στην εποχή του. Το 1997, και με κάποιες αλλαγές στη σύνθεση τους (νέος κιθαρίστας, μόνιμο μέλος για άρπα/φλάουτο/πλήκτρα) βγάζουν ένα δεύτερο, αυτοχρηματοδοτούμενο cd (υπερπλήρες σε διάρκεια) και δηλώνουν ότι το έχουν σε αυτό τον ήχο, πολύ καλύτερα από γνωστότερες μπάντες και δαντελολάγνους και βαψομάτηδες τρίτης κατηγορίας. Ακολούθησαν δυο eps σε cd-r (καμιά εταιρία δεν βρέθηκε όλο εκείνο τον καιρό) και τελικά επήλθε διάλυση το 2002. Ότι και να βρείτε-ακούσετε από δαύτους, αξίζει. Μια προσπάθεια επανασύνδεσης το 2005 δεν καρποφόρησε και η μπάντα έχει χαθεί πλέον στη λήθη. Ας την βγάλουμε από εκεί.

Αρρωστημένα και πένθιμα πλήκτρα σε εισάγουν μέσα στο παγωμένο, νεκρό συναισθηματικά κόσμο. Ένα άσπρο εξώφυλλο που αν ξεδιπλωθεί είναι η ασπρόμαυρη εικόνα ενός νεκροταφείου.  Όνομα μπάντας, τα αγκάθια του κουφαριού. Τίτλος δίσκου., οι κήποι του νεκρού χειμώνα. Βλέπεις που το πάω. Δεν είναι για τον μέσο όρο αυτό. Στο δεύτερο τραγούδι ‘’ Images Within the Tides of Tranquillity’’ ακούμε φωνητικά.  Πιο πολύ με κραυγές απελπισίας θα έλεγα. Ζοφεροί στίχοι, παραμορφωμένα φωνητικά που καταριούνται ή αγγίζουν τα όρια της τρέλας. Δύστοκοι ρυθμοί, δυσαρμονίες. Τίποτα εύκολο και μελωδικό. Ρυθμοί νεκρώσιμης ακολουθίας, riffs χώμα για τον τελευταίο ασπασμό. Και βιολί που μοιράζει λύπη και θλίψη. Τα φωνητικά, όσο περίεργο και να σας ακούγεται, έχει ποικιλία. Άλλοτε πιο σκισμένα, άλλοτε πιο νεκρώσιμα, άλλοτε πιο θλιμμένα. Οι συνθέσεις, λειτουργίες μια σκοτεινής στιγμής. Σχεδόν παίζουν σε σύστημα μιας ορχηστρικής σύνθεσης και μιας συνοδευόμενης φωνητικών . Τα ορχηστρικά (συνθέσεις του πληκτρά ή του guest μουσικού Mark Haap ) δίνουν περισσότερη βάση στην ατμόσφαιρα, ακούγονται πιο αφηρημένα μα πιο μελωδικά. Στις ολοκληρωμένες συνθέσεις (από τον Allen L. Scott, πολλές φορές σε συνεργασία με άλλους μουσικούς της μπάντας), νιώθεις βαθιά στο μυαλό σου τι σημαίνει ακυβέρνητος, τα σημαίνει χαοτικός. Εκρίζωση όλων των συναισθημάτων εκτός της απώλειας, της στενοχώριας και λοιπών αρνητικών δυναμικών.

Δεν ξέρω πόσοι θα ακούσουν αυτό το δίσκο και πόσοι α το αντέξουν. Κάθε λεπτό είναι και μια συνεχόμενη μάχη με εχθρούς τους ήχους που δημιουργούνται και ακόμα χειρότερα ο ίδιος ο νους μας που αρχίζει και περιστρέφεται και ταξιδεύει σε άσχημες και οδυνηρές γωνίες. Ακόρεστη δίψα για ήχους αργόσυρτους και καταδικασμένους, σαν φαντάσματα κατάδικων. Το ίδιο και περισσότερο μασίβ, σαν τους αλυσόδεσμους που είχαν στα πόδια τους. Παραμόρφωση μέχρι διαστρέβλωσης της πραγματικότητας με ειδεχθή φωνητικές γραμμές που δεν κάνει κανένα να νιώσει όμορφα. Το επιβλητικό όραμα της Απόγνωσης που σε πνίγει και σε πάει στον πάτο της Αβύσσου μετά από λίγο. Τα σχήματα των ονείρων και των σκέψεων που δημιουργούν είναι άμορφα μα πάντοτε κοφτερά που σε πληγιάζουν ατσούμπαλα. Σκεφτείτε όσες μπάντες του doom/deat ξέρετε. Αφαιρέστε μελωδία και προσθέστε σαπίλα. Αφαιρέστε δάκρυα και προσθέστε βγαλμένα μάτια, κατάλευκα. Αφαιρέστε όρια, μοτίβα, ρεφραίν και γέφυρες και προσθέστε ότι μπορεί να καεί, να ισοπεδωθεί, να πεθάνει. Και  ένα παρανοικό τρόπο που ακούγονται τα πλήκτρα όταν σολάρουν. Το ‘’The Gardens Of Dead Winter’’ των Thorns Of The Carrion δεν είναι τέχνη, δεν είναι κάτι όμορφο και γλυκό. Είναι η μιζέρια και ο πόνος σε ήχους και καλύτερα να το αποφύγετε πριν σας χαλάσει τη διάθεση. Εκτός αν έχετε ήδη καταστραφεί…

Copyright 2024. All Right Reserved.