USA

Δεν είναι κρυφό ότι πολύς κόσμος που αρέσκεται σε Αμερικάνικο Power Metal, την ''βρίσκει'' και με AORιές ή Glam/Hair ακούσματα. Το ίδιο ισχύει και τις μπάντες. Πολλές που ξεκίνησαν να παραδίδουν ατόφιο ατσάλι στις αρχές των 80ς, το γύρισαν σε πιο hard rock καταστάσεις, επηρεασμένοι και από την εμπορικότητα του είδους που στο δεύτερο μισό των 80ς είχε κυριεύσει τα Αμερικάνικα charts. Μια US Power Metal μπάντα που πάντοτε έδειχνε μια ιδιαίτερη εκτίμηση και στην πιο hard rock  πλευρά της ήταν οι Banshee από το Κάνσας.

Αν ρωτήσεις δεξιά και αριστερά ποια είναι η πιο επιτυχημένη Heavy/Glam Metal μπάντα του πλανήτη, η πιθανότερη απάντηση είναι να ακούσεις για τους Motley Crue. Εμπορικά μάλλον θα έχουν και δίκιο ειδικά τώρα που το ενδιαφέρον του κοινού αναθερμάνθηκε γι αυτούς μετά την ταινία ''The Dirt'' (2019). Αν το πάμε καθαρά στο μουσικό κομμάτι, υπάρχουν δυο-τρία ακόμα ονόματα που μπορούν να κονταροχτυπηθούν μαζί τους (για μένα οι Twisted Sister θα είναι η κορυφαία μπάντα αυτού του ήχου/image).

Μια εξαιρετική thrash metal μπάντα που δεν τα κατάφερε να γίνει μεγαλύτερη στην εποχή της από δικά της λάθη είναι οι Αμερικανοί Demolition Hammer. Ιδρύθηκαν το 1986 (σαν Overlord στην αρχή, ένα χρόνο μετά μετονομάστηκαν) όταν το thrash metal ανδρωνόταν και κέρδιζε οπαδούς και Τύπο. Οι Steve Reynolds (φωνή/μπάσο) και James Reilly (κιθάρες) έδειχναν από την αρχή τις ικανότητες τους να σπάνε κρανία με την δύναμη της μουσική τους. Το 1989 με την έλευση των Derek Sykes (επίσης κιθάρες) και Vinny Daze (drums) η σύνθεση παγιώνεται και με το ''Necrology'' demo δείχνουν τα κοφτερά τους δόντια.

Χωρίς να είμαι 100% σίγουρος ότι είναι η πρώτη heavy metal μπάντα που αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη θετική σκέψη, στην αγάπη και στον Χριστιανισμό. Σίγουρα έμειναν ως και σήμερα οι πιο γνωστοί μιας και όλα τα παραπάνω παρουσιάστηκαν με ωραίες συνθέσεις hard rock και heavy metal μουσικής. Οι κιτρινόμαυροι πολεμιστές ξεκίνησαν λίγο διαφορετικα... Όχι μόνο στο όνομα (Roxx) αλλά στις θεματικές (τα γνωστά πάθη ενός άντρα, γκούχου γκουχ). Είμαστε ακόμα στο 1980 βέβαια.

Πόσες και πόσες heavy metal μπάντες επαναδραστηριοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Μιλάμε ότι το heavy metal περνάει δεύτερη νιότη. Ειδικά στην Αμερική και στα 90ς, η κατάσταση είχε πάρει την κατιούσα. Αμέτρητες μπάντες διαλύθηκαν, οι υπόλοιπες συνέχισαν αυτοχρηματοδοτούμενα ή σε μικρές εταιρίες μιας και δύσκολα αποσπούσαν συμβόλαιο, ο Τύπος σε underground επίπεδα, οπαδοί κατά πολύ λιγότεροι, το ίδιο και τα μέρη που ήταν διαθέσιμα για συναυλίες. Στην Ευρώπη, σίγουρα δεν ήταν και τόσο της ''μόδας'' αλλά ποτέ δεν είχε τόσο πτωτική πορεία. Πλέον τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα.

Κάποιος τρελαμένος οπαδός που τύγχανε να έχει και εταιριούλα από πίσω του, κάπου  μεταξύ 2012-13, αποφάσισε να βγάλει μια κασσετοσυλλογή (mythological metal monsters) που τα τραγούδια που θα περιείχε θα αναφέρονταν σε μυθικά τέρατα.Έτσι η συλλογή έχει από Aphodite's Child μέχρι Sigh και από Mahavishnu Orchestra μέχρι Destroyer 666 και κάπου ανάμεσα Omen,Anthrax, Griffin,Angel Witch, Minotaur και άλλα. Αυτό θα πει μουσική πολυσυλλεκτικότητα. Το US Power Metal εκπροσωπήθηκε από τους Omen και τους Griffin.

Φανταστείτε να είχε το πολίτευμα της Θεοκρατίας στην Ελλάδα. Εδώ είμαστε ένα μπουρδέλο με τη Δημοκρατία, που να είχαμε και κάτι τέτοιο. Και όμως, σε άλλες εποχές και κράτη, ο πολιτισμός τους οδηγήθηκε από τη Θεοκρατία. Το αν τα πήγαν καλύτερα ή χειρότερα, δεν είνα της παρούσης. Το συγκεκριμένο πολίτευμα υπήρξε έμπνευση για την ονομασία της μπάντας ενός Αμερικανού μεταλλά, βαθιά θρησκευόμενου, του Matt Smith.

Η χρήση της αγγλικής γλώσσας σε συντριπτικό ποσοστό όσο αφορά τη heavy metal μουσική πολλές φορές αποτρέπει γελοίες καταστάσεις. Στίχοι, τίτλοι τραγουδιών, δίσκων ή ακόμα και ονομάτων μπαντών θα ακουγόντουσαν τουλάχιστον φαιδρά αν κάποιος τα αντλούσε κατευθείαν στη μητρική του γλώσσα. Ακόμα και έτσι (στα αγγλικά δηλαδή), πολλές φορές μια ατυχής επιλογή μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά, όπως ένα άσχημο εξώφυλλο. Ιδιαίτερα τις παλιότερες εποχές που οι πληροφορίες για πιο άγνωστες μπάντες ήταν λιγοστές. Κάπως έτσι φθάνουμε στο παρασύνθημα.

Σας αρέσουν οι μελωδικότερες εποχές των Def Leppard;Λατρεύετε τον Bon Jovi; Έχετε βαρεθεί να ακούτε μπάντες-κόπιες αυτών ή ψάχνετε μανιωδώς εναλλακτικές λύσεις για να χορτάσετε τη δίψα σας πάνω στο συγκεκριμένο ήχο. Αν ανήκετε στη δεύτερη ομάδα, σας έχω μια χορταστική δόση φτιαγμένη στη φαρμακευτική εταιρία της MCA τo 1990 με την κωδική ονομασία Blue Tears.

O Dan Lilker έχει συμμετάσχει σε τόσες μπάντες του ακραίου ήχου (thash/death/black/grindcore και όχι μονο) που αν ασχολείσαι με τα συγκεκριμένα είδη, κάπου θα έχεις απολαύσει την μουσική του. Το πιο πιθανό είναι να τον γνωρίζεις από τα πρώτα του βήματα, πίσω στο 1981, χρονιά στην οποία ίδρυσε τους Anthrax μαζί με τον Scott Ian. Αν και ο Dan έχει μείνει γνωστός ως μπασίστας, είναι πολυοργανίστας, τραγουδά και συνθέτει. Ακόμα και στους Antrhax στους οποίους έμεινε μέχρι το 1984, δεν ήταν παρά 20 χρονών και το ντεμπούτο τους ''Fistful Of Metal'' είναι κατά ήμισυ συνθέσεις του ίδιου.