Forsaken - Pentateuch

Σε έναν χρόνο που βρίθει πολύ ενδιαφερουσών κυκλοφοριών από σημαντικά σχήματα του σύγχρονου doom metal, πρέπει να είμαι από τους πολύ τρελούς (η 'πιασμένος', αν με εννοείτε), επειδή πιστευώ ακράδαντα ότι το "Pentateuch" των Μαλτέζων Forsaken είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς. Δίχως πολλές περιστροφές, το "Pentateuch" είναι ένας δίσκος πολύ ισορροπημένος. Δεν επιδέχεται επιθετικών προσδιορισμών, γιατί πολύ απλά είναι 'νέτο-σκέτο' doom (παράδοξο που τελικά εγώ έβαλα έναν, ε;). 

Κατά βάση είναι ένα σκοτεινό άλμπουμ, με διαχυτη βλοσυρότητα, είτε με αγωγό τα φωνητικά του Stivala, είτε με τους διεμβολισμούς σκοτεινών φράσεων του Bell, ο οποίος μεταγγίζει αρκετό από το σκοτάδι του προσωπικού του project Necro Sanctus. Σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ "After the Fall", υπάρχει μια συνθετική αναβάθμιση, αλλά στο επίπεδο της παραγωγής τα πράγματα έχουν μείνει μάλλον στάσιμα. Και αν στο "After the Fall", η μουνταμάρα εκείνη ήταν μέρος της όλης θολής και παγερής ατμόσφαιρας, εδώ δείχνει μια μάλλον κακοτεχνημένη προσπαθεία που αδικεί το τελικό αποτέλεσμα. Έν μέρει δικαιολογείται, εν μέρει όχι, αλλά για μένα το σημαντικό είναι ότι δεν θα πρέπει να εμποδίζει μια αδέκαστη κρίση της αξίας του δίσκου. Υπάρχουν στιγμές μέσα στο "Pentateuch" που είναι τουλάχιστον συγκινητικές, όπως το "The Dove and the Raven" (όμοιο του δεν υπάρχει τα τελευταία χρόνια, να λέμε την καθαρή αλήθεια) ή το "Decalogue", όπου τίποτε δεν μπορεί να θολώσει την αξία τους. Συνθετικά λοιπόν, είναι ένας πολύ καλά δουλεμένος δίσκος, τόσο στον κορμό των τραγουδιών, όπου κανένα δεν 'κρεμάει' σε κάποιο σημείο, όσο και στις λεπτομέρειες του, π.χ. με την προσθήκη διπλών φωνητικών ή με την αύξηση τηw πολυεπιπεδικότητας, ιδίως στο κλείσιμο τους. Οι ταχύτητες αυξάνουν συχνά μέσα στο δίσκο, όπως για παράδειγμα στα "Sabaoth" και "Primal Wound", και αυτό είναι προς όφελος της ισορροπίας του, αλλά υπάρχουν και τα μακροσκελη τραγούδια, όπως το "Apocryphal Winds", όπου η δραματικότητα των φωνητικών και κιθαριστικών μερών δημιουργούν αυτή καθαυτή την επιβλητικότητα που στοχεύουν.

Με ευθεία 'ριφολογική' προσέγγιση, έστω και αν σε αρκετά σημειά δείχνουν την ταυτισή τους με ολοκληρο το φάσμα του metal, όπως ειναι η απρόσμενη south-of-heaven-ική κατακλείδα του "Serpent Bride", αλλά και με τη δική τους καριέρα, όπως η ανάβαση προς το ρεφραιν του "Primal Wound", η οποία θυμίζει το δικό τους "Domineaon", οι Forsaken δίνουν έναν ορμητικό δίσκο με γεμάτες ιδέες και ευκολομνημόνευτες μουσικές φράσεις. Πολλές φορές ξεχνάμε βέβαια ότι τα τραγούδια των δίσκων προορίζονται για να παίζονται ζωντανά, σωστά; Ε, αυτό και γίνεται στο "Pentateuch". Οι Forsaken κάνουν με απόλυτα πειστικό τρόπο αυτό που πάντα έκαναν, να δίνουν δηλαδή μέσα από τα τρίσβαθα της καρδιάς τους ανόθευτες και ανεπιτήδευτες γενναίες δόσεις doom metal που όλοι μας μπορούμε να τραγουδήσουμε και να βάλουμε στην καθημερινότητα μας. 

Η θρησκευτικότητα με την οποία διανθίζουν τη θεματολογία των τραγουδιών τους είναι ευεργετική για τον δικό τους ήχο, όμως ταυτόχρονα υπογραμμίζει την εσωτερικότητα που λείπει από ολόκληρο τον doom metal ήχο με την απουσία τέτοιων θεμάτων (ανεξάρτητα αν εναγκαλιζεται κάποιος τη θρησκεία ή όχι). Αν μη τι άλλο, δείχνουν μια λογιότητα που δεν μπορείς να προσπεράσεις εύκολα, γιατί ο 'διπλανός δίσκος' έχει καλύτερη (και ψηφιακότερη επί το πλείστον) παραγωγή.

Έχει μειονεκτήματα, που τα λέμε και θα τα λέμε, αλλά έχει και αρετές που λίγοι δίσκοι μπορούν να προσφέρουν. Είναι μια ολοκληρωμένη δουλειά και διατρανώνει το μέγεθος των Forsaken στο σημερινό doom metal. Αν υπάρχει μια, και μόνο μια, κυκλοφορία που πρέπει να προμηθευτείτε (ανεξάρτητα αν όπως είπαμε υπάρχουν φέτος περισσότερες), τότε είναι αυτή. 

Γιάννης Τσάκωνας