Extreme Assault (Vol.1) @ MODU

Ενα τριήμερο βαρβαρότητας και ευχαρίστησης που προτιμήσαμε να μιλήσουν οι λέξεις και να δημιουργήσουν εικόνες στο μυαλό παρά να γεμίσουμε με φωτογραφικό υλικό την ανταπόκριση.

Παρασκευή 09/09
Ο ακραίος ήχος στην Ελλάδα, αν και έχει πολλούς οπαδούς και έχει να μας προσφέρει πολλές μπάντες, δεν έχει τόσο μεγάλη συναυλιακή παρουσία καθώς οι εμφανίσεις μπαντών του εξωτερικού δεν αρκούν για τα εγχώρια συγκροτήματα στο να μας δείξουν τις δυνατότητές τους στα πλαίσια κάποιας support εμφάνισης. Το κενό αυτό λοιπόν φαίνεται ότι θέλει να γεμίσει το Extreme Assault Festival, μια φιλόδοξη ομολογουμένως προσπάθεια, καθώς οι διοργανωτές τόλμησαν από την πρώτη χρονιά του να κάνουν ένα τριήμερο φεστιβάλ στα πλαίσια του οποίου έδωσαν βήμα σε γνωστά και λιγότερο γνωστά σχήματα της εγχώριας σκηνής να μας παρουσιάσουν το υλικό τους και να γνωριστούν με κοινό το οποίο ίσως δεν τα είχε υπόψιν. Δυστυχώς για μένα και ευτυχώς για όλους τους υπόλοιπους, η ώρα έναρξης τηρήθηκε (κόντρα σε ότι έχουμε συνηθίσει….) και καθώς λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων έφτασα με καθυστέρηση στο φιλόξενο MODU, δεν πρόλαβα την εμφάνιση των Λαμιωτών Malicious Silence, οι οποίοι κινούνται σε death κυρίως ύφος, με κάποια black στοιχεία. Κατά τα λεγόμενα των παρευρισκομένων πάντως άφησαν θετικές εντυπώσεις αν και φάνηκαν λίγο στατικοί πάνω στην σκηνή.

Τους Double Square που ακολούθησαν ομολογώ ότι δεν τους γνώριζα αλλά μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα από τον εξαιρετικά γεμάτο και ογκώδη ήχο τους, έναν ήχο ο οποίος δεν μπορεί εύκολα να μπεί σε καλούπια, καθώς ανακατεύει μπόλικα death στοιχεία με πιο σύγχρονες επιρροές, με μεγάλη έμφαση στο groove και σε μπάντες όπως οι (καλά το μαντέψατε) Pantera, χωρίς βέβαια αυτή να είναι η μοναδική επιρροή τους. Οι Double Square έβγαλαν φοβερή ενέργεια πάνω στην σκηνή, με μπροστάρη έναν εξαιρετικό και αρκετά ομιλητικό frontman, εκτέλεσαν άψογα και προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο, ο οποίος η αλήθεια είναι δεν ανταποκρίθηκε τόσο, ίσως γιατί παρόλο που του άρεσε αυτό που άκουγε δεν ήταν τόσο εξοικειωμένος με το υλικό τους. Για την συνέχεια είχαν σειρά οι Kreuzenstein, οι οποίοι είτε από ανάγκη είτε γιατί… έτσι ήθελαν εμφανίστηκαν σαν ντουέτο, με έναν κιθαρίστα και έναν ντράμμερ/τραγουδιστή. Με μόλις έναν χρόνο ύπαρξης, οι Kreuzenstein κινούνται στον χώρο του παλιομοδίτικου death/black metal, με επιρροές κυρίως από Hellhammer/Celtic Frost. Ηχητικά το σχήμα των 2 μελών φάνηκε να λειτουργεί πολύ καλά, χωρίς να γίνεται τόσο έντονη η απουσία του μπάσου. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικοί ωστόσο σε αυτό το ύφος η σκηνική παρουσία δεν είναι τόσο πολύ το ζητούμενο. Μπορεί επίσης ο ήχος τους να μην ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπος ωστόσο διαθέτουν μια old school αισθητική η οποία δεν είναι και πολύ εύκολο να βρεθεί.

Προσωπικά εκτός από τις προαναφερθείσες επιρροές μου θύμισαν και λίγο από Darkthrone. Γενικά έκαναν μια επαγγελματική θα έλεγα εμφάνιση και μας έδειξαν ότι σίγουρα θα μας απασχολήσουν σοβαρά στο μέλλον. Η διασκευή στο Circle Of The Tyrants των Celtic Frost ήταν το κερασάκι στην τούρτα για μια πολύ καλή εμφάνιση. Καθώς ο κόσμος είχε πυκνώσει, στην σκηνή πάτησαν οι Saboter, έχοντας στις αποσκευές τους το πολύ καλό τους ντεμπούτο Mankind Is Damned. Ακούγοντάς τους στην αρχή προσπαθούσα να καθορίσω αν παίζουν thrash, speed ή heavy αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι δεν έχει σημασία, καθώς η μουσική τους ισορροπεί ανάμεσα στα προαναφερθέντα είδη με μόνο σκοπό να κάνει το κεφάλι μας να κουνηθεί. Με πολύ δυνατά κομμάτια, καλό στήσιμο στη σκηνή και έναν αεικίνητο τραγουδιστή κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο και να ηλεκτρίσουν την ατμόσφαιρα, δείχνοντας ότι είναι έτοιμοι για μεγάλα πράγματα. Την βραδιά έκλεισαν οι Released Anger, οι οποίοι κατά την ταπεινή μου άποψη είναι η καλύτερη και αγνότερη thrash μπάντα της χώρας μας. Χωρίς πολλά πολλά μπήκαν κατευθείαν στο ψητό και άρχισαν τον βομβαρδισμό με thrash δυναμίτες από όλη τη δισκογραφία τους ενώ μας χάρισαν και 4 κομμάτια από τον επερχόμενο νέο δίσκο τους με τίτλο Revenge και αν κρίνουμε από αυτά, τότε αναμένεται μια εξαιρετική κυκλοφορία. Το pit είχε ανοίξει για τα καλά και κάπου εκεί ήρθε η διασκευή στο Power Thrashing Death των Whiplash (μέσα από το Faces Of Fate) για να ανάψουν τα αίματα. Οι Released Anger έδωσαν μια εμφάνιση αντάξια των ικανοτήτων τους αποδίδοντας λυσσασμένο και αλλά όχι «χύμα» thrash, χτυπώντας με χειρουργική ακρίβεια. Έκλεισαν την εμφάνισή τους με το Police Over The World και το κλασσικό πλέον ομώνυμό τους κομμάτι, δίνοντας το καλύτερο κλείσιμο για μια εξαιρετική βραδιά και μια πρώτη μέρα του φεστιβάλ το οποίο φαίνεται τουλάχιστον ελπιδοφόρο. Υ.Γ. Η παρουσία του κόσμου ήταν ικανοποιητική παρά το δύσκολο της μέρας (κάποιοι δουλεύουν Παρασκευή βράδυ) ωστόσο με εισιτήριο μόλις στα 6 ευρώ, σε έναν εξαιρετικό χώρο όπως το MODU θα περίμενα ελαφρώς μεγαλύτερη προσέλευση...