Marty Friedman @ AN Club

\r\n \r\n

\r\n

\r\nΟταν πηγαίνεις σε έναν συναυλιακό χώρο με σκοπό να παρακολουθήσεις την \r\nεμφάνιση ενός αγαπημένου συγκροτήματος ή, έστω, ενός μουσικού με τον \r\nοποίο ενδεχομένως να έχεις δεθεί συναισθηματικά, ελπίζεις τουλάχιστον \r\nπως θα παρακολουθήσεις ένα show που θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες \r\nπου διατηρείς. Η live εμφάνιση του Marty Friedman και της μπάντας του \r\nστο An Club το βράδυ της περασμένης Παρασκευής ισορρόπησε πάνω σε αυτή \r\nτη λεπτή γραμμή που δημιουργείται από το τελικό αποτέλεσμα και τις \r\nαρχικές προσδοκίες. Οχι, βέβαια, ότι ο τεράστιος αυτός μουσικός... \r\nξέχασε να κάνει τις κιθάρες του να... κεληδούν, ούτε ότι τα υπόλοιπα \r\nμέλη του σχήματός του δεν τον πλαισίωσαν ικανοποιητικά. Η ολοκλήρωση της\r\nσυναυλίας σε άφησε με μία γλυκόπικρη γεύση, που ήταν ένας συνδυασμός \r\nτων εκπληκτικών ικανοτήτων του γκρουπ, της γεμάτης με ενέργεια σκηνικής \r\nπαρουσίας που είχαν, με το εκλεκτικά μέτριο playlist που επελέγη, \r\nδεδομένων των όσων θα περιμέναν οι οπαδοί του Friedman και αναγράφονταν \r\nμέχρι και στην αφίσα του live, όπου γινόταν λόγος για παρουσίαση \r\nκομματιών από όλη τη διάρκεια της καριέρας του.\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\nΠάνω σε αυτούς τους \r\nάξονες κινήθηκε η εμφάνιση του Αμερικανού κιθαρίστα, παρέα με τους τρεις\r\nΙάπωνες συνοδοιπόρους, οι οποίοι δεν ήταν άλλοι από τον Takayoshi \r\nOhmura (κιθάρα), Ryota Yoshinari (μπάσο) και τον Mitsuru Fujisawa \r\n(τύμπανα). Εστω και κάπως καθυστερημένα, η τετράδα βγήκε στην σκηνή λίγο\r\nμετά τις 22.00, δημιουργώντας ευθύς εξαρχής την αίσθηση ότι είχε τη \r\nσαφή διάθεση να κάνει ένα ολόκληρο... κλαμπ να χοροπηδάει! Τόσο ο Marty \r\nόσο και οι συνεργάτες του ξεχείλιζαν από ενέργεια, με τον Ιάπωνα ντράμερ\r\nνα ’κλέβει’ τις εντυπώσεις και να αποτελεί μία αδιάκοπη μηχανή \r\nπαραγωγής... έντασης! Ο μεγάλος πρωταγωνιστής της βραδιάς είχε πάρει \r\nθέση στη μέση της σκηνής, αποφασισμένος να γεμίσει με νότες τον χώρο, \r\nκάτι που ασφαλώς κατάφερε με περίσσια ευκολία! Ο Friedman απέδειξε πολύ \r\nαπλά ότι ήταν, είναι και θα είναι ένας από τους κορυφαίους κιθαρίστες \r\nστον κόσμο του metal και όχι μόνο, επιβεβαιώνοντας ότι η... τέχνη δεν \r\nξεχνιέται. Ωστόσο, αυτό που προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η άνεση \r\nκαι η σιγουριά που ένιωθε με την... αγαπημένη του, θαρρείς και η υπόθεση\r\nόλη ήταν μία τυπική διαδικασία! Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι \r\nελάχιστες φορές γύρισε το βλέμμα του στην κιθάρα. Δίπλα του είχε έναν \r\nάξιο συμπαραστάτη και σπουδαίο μουσικό, όπως είναι ο Takayoshi Ohmura, ο\r\nοποίος επίσης κέρδισε το χειροκρότημα του κόσμου και όχι άδικα. Στην \r\nάλλη... πλευρά υπήρχε ο πολύ καλός μπασίστας που ακούει στο όνομα “Ryota\r\nYoshinari” (μην μας ζητήσετε να τον... προφέρουμε!), ενώ για τον μικρό \r\nκαι αδύνατο... τυμπανιστή τα ’παμε: Γεμάτος ενέργεια και πραγματικά \r\nαλάνθαστος...!\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\nΣτον τομέα “σκηνική παρουσία” το... γιαπωνέζικο \r\nσυγκρότημα πήρε άριστα δέκα! Παρά το γεγονός ότι θύμισε πολύ από poser \r\nκαι glam rock της δεκαετίας του ’80, σε πολλές φάσεις πλήρως \r\nαπαραχαιωμένο, μπορεί να αναφερθεί με πάσα συναίσθηση των γραφόμενων ότι\r\nτο οπτικό μέρος της συναυλίας βοήθησε σε μεγάλο βαθμό ώστε να μην \r\nεπέλθει ανία στις τάξεις των οπαδών σε κανένα σημείο του live.\r\n

\r\n

\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n
\r\n

\r\n

\r\n
\r\nΠάμε, \r\nτώρα, και στο πονεμένο θέμα του playlist που προγραμμάτισε ο Marty \r\nFriedman για την εμφάνισή του στην Ελλάδα. Κανένα κομμάτι από την εποχή \r\nτων Cacophony και τα δύο σπουδαία άλμπουμ στο πλευρό του Jason Becker, \r\nμόλις... δύο λεπτά από την αξέχαστη και αγαπημένη περίοδο στους Megadeth\r\n(η... σολάρα του Tornado of souls ήταν λες και άκουγες το cd!), μόλις \r\nτρία κομμάτια από τη δισκάρα του 1988 “Dragon’s kiss” και όλα τα \r\nυπόλοιπα κομμάτια από τη μεταγενέστερη περίοδο. Οπως και να το κάνουμε, \r\nόλοι λίγο-πολύ περιμέναμε λίγο παραπάνω Megadeth ή, έστω, λίγο από \r\nCacophony. Με αυτά τον γνωρίσαμε, άλλωστε, με αυτά τον λατρέψαμε!\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n

\r\nSetlist:
\r\n
\r\nStreet Demon
\r\nIt’s The Unreal Thing
\r\nAmagigoe
\r\nBallad Of The Barbie Bandits
\r\nTsume Tsume Tsume
\r\nElixir
\r\nStigmata Addiction
\r\nGimme A Dose
\r\nCheer Girl Rampage
\r\nAsche Zu Asche / My Oh My (Rammstein / Slade)
\r\nForbidden City
\r\nTornado Of Souls (Megadeth)
\r\nDevil Take Tomorrow
\r\nLetter
\r\nPicture
\r\nNovocaine Kiss
\r\nAngel
\r\nSalt In The Wound
\r\nRipped
\r\nYuki No Hana
\r\nKaeritakunattayo
\r\nDragon Mistress
\r\n-----------------
\r\nTime To Say Goodbye (Andrea Bocelli)
\r\nThunder March\r\n\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\nReport: Γιώργος Τσαντήλας
\r\nPhotos: Δημήτρης Χατζημωυσής\r\n

\r\n