Мастер - С петлёй на шее

Σχεδόν κάθε χώρα στον πλανήτη έχει προσφέρει το λιθαράκι της στο Μεταλλικό Οικοδόμημα. Άλλες  περισσότερο και άλλες λιγότερο. Η Ρωσία δεν αποτελεί εξαίρεση. Σχεδόν ότι βγήκε στην δεκαετία των 80ς είχαν λογότυπο, τίτλο δίσκου, ονομασίες τραγουδιών αλλά και στίχους  στη μητρική τους γλώσσα και αυτό έκανε ακόμα πιο δύσκολη την αναγνώριση τους στο ευρύ κοινό. Βέβαια πλέον που τα παγκόσμια σύνορα έχουν ανοίξει ακούγονται απλά πιο …εξωτικοί. Οι Мастер δημιουργήθηκαν το 1981 από μέλη των Ария που ήθελαν να παίζουν πιο σκληρά. Και εδώ μιλάμε για Thrash  όρια. Ο ομώνυμος δίσκος κυκλοφορεί το 1988 ενώ ο επόμενος ‘’ С петлёй на шее’’ είναι προσωπικά ο καλύτερος τους. Οι  πέντε πρώτοι δίσκοι συστήνονται ανεπιφύλακτα. Μετά η μπάντα συνέχισε με μοναδικό αρχικό μέλος τον μπασίστα και υπήρξε πτωτική συνθετική πορεία. Συνεχίζουν μέχρι σήμερα αλλά δεν χρήζουν περαιτέρω ενδιαφέροντος.

Δυστυχώς δεν μπορώ να προσφέρω καμιά πληροφορία για παραγωγές, εξώφυλλ, οτιδήποτε. Όλα είναι στα Ρώσικα, όλα είναι φτωχά (δισέλιδο βιβλιαράκι). Τα πάντα ακούγονται ψιλομουντά, απλοικά και αρκετά αδύναμα. Τα drums ακούγονται πολύ τενεκεδένια. Ε  τότε τι στο καλό έχει αυτός ο δίσκος; ΠΑΘΟΣ. Ναι, με κεφαλαία γράμματα. Γρήγορα τραγούδια που στάζουν…μελωδίες, αλλαγές που κινούν το  ενδιαφέρον, ιδιαίτερος ήχος που δεν έχετε ξανακούσει σε καμιά άλλη μπάντα. Τα Ρώσικα ακούγονται ταιριαστά στον Power/Τhrash  χείμαρρο τους. Το κουιντέτο (και ένας έκτος στα πλήκτρα πολύ πιο διακριτικός και σε σημεία, όχι μόνιμα σε όλη την διάρκεια) τα ξεφτισμένα όργανα τους όσο δεν πάει, το μεράκι εκμηδενίζει τις πολλαπλές τεχνολογικές ατέλειες. Η διακύμανση ταχυτήτων, αγριάδας και μελωδίας είναι τεράστια και  η απόλαυση ακόμα μεγαλύτερη. Από το ορχηστρικό ‘’ Когда я умру..’’ που σολάρει σκυθρωπά και με την απόλυτα εσωστρέφεια μέχρι τα πιο σκληρά τραγούδια του δίσκου που σε κλωτσάνε στο κεφάλι. Φανταστείτε πορωμένους,  καταπιεσμένους Ρώσους να χτυπιούνται σε συναυλίες ακούγοντας την τσιρίδα του Mikhail στο ‘’ Боже, храни нашу злость’’  ενώ διπλή κιθαριστική επίθεση ακούγεται μανιασμένη και σε τραβά στο ηχητικό τους σφαγείο.

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από αυτούς που θα του δώσουν μια ευκαιρία σαν άκουσμα, θα απογοητευτούν. Εδώ δεν έχει παραγωγάρες, δεν έχει τεχνική υποστήριξη που να βγάζει από την μύγα ξίγκι, δεν έχει πανάκριβα όργανα, εξωφυλλάρες που να σε πείθουν χωρίς καν να ακούσεις το μουσικό περιεχόμενο, δεν έχει samplers από παγκόσμιες καταστροφές. Ένα κόκορα έχουν μόνο που κακαρίζει. Αλλά όσοι μπορούν και διαβάζουν ανάμεσα στις γραμμές, θα νιώσουν την επικινδυνότητα της μουσική τους να ελλοχεύει  κάθε στιγμή και με την πρώτη ευκαιρία να επιτίθεται και να σε αρπάζει βιαία. Ναι, στα ‘’ Наплевать!’’, ‘’ Боже, храни нашу злость’’, ‘’Не хотим!’’ ή ‘’ Мы не рабы?’’ , παγώνουν τον χρόνο ,μαζί και τα οστά του σβέρκου σου και τα θρυμματίζουν . Μα και σε πιο αργές ταχύτητες όπως το ‘’Семь кругов ада’’σε παραλύουν με την μεταδοτικότητα των αρμονιών τους με μοναδικό γνώμονα ελάχιστες μουσικές γνώσεις και πλούσιες νοητικούς ρυθμούς και μελωδίες. Τέλος, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι αριστεροί στίχοι (διαβάζοντας μεταφράσεις) για θέματα όπως ανθρώπινα δικαιώματα, συνθήκες εργασίας και αντιπολεμικές  στάσεις.