Diamond Head - Lightning to the nations

Ποια είναι η πρώτη λέξη που σας έρχεται όταν σκέφτεστε τους Diamond Head; Ορίστε μερικές από τις δικές μου: "NWOBHM", "Metallica", "ανεπανάληπτο", "φοβερό"... "αδικία"! Σε μία εποχή που το heavy metal επαναπροσδιοριζόταν, αφήνοντας πίσω το classic rock και γεννώντας τη μία καινούργια μπάντα μετά την άλλη (στην Αγγλία τουλάχιστον), ήταν μάλλον μοιραίο να χαθούν στην πορεία μερικά σπουδαία ταλέντα. Έτσι είναι: η εποχή που κουβαλά θύελλες αλλαγών είναι ταυτόχρονα γοητευτική και ακατάστατη. Από τα αναρίθμητα συγκροτήματα που έπιασαν κιθάρα και μπάσο το 1979 ή το 1980, ελάχιστα συνέχισαν, αν και όσα το έκαναν, έφεραν μαζί τους το οξυγόνο της αναζωογόνησης του σκληρού ήχου: Iron Maiden, Def Leppard, Saxon... Γιατί όχι και οι Diamond Head, ρε παιδί μου!

\r\n\r\n

Τους διασκεύασαν οι Metallica (από εκεί τους μάθαμε όλοι οι νεότεροι, μην κοροϊδευόμαστε), το "Lightning to the nations" σήμερα θεωρείται από τα καλύτερα ντεμπούτα του NWOBHM (για εμένα το καλύτερο)... τι πήγε στραβά; Επιμένω: η αλλοπρόσαλλη εποχή που το έφτιαξε φταίει. Η μπάντα είχε μόλις περιοδεύσει με τους AC/DC, όλα έδειχναν ρόδινα και ιδανικά, αλλά την κρίσιμη στιγμή, κάτι δεν έγινε, τα κομμάτια δεν κόλλησαν όπως έπρεπε. Οι Diamond Head (αν υπήρχε δικαιοσύνη θα πρότασσα και ένα "θρυλικοί") ήταν έρμαια του φιλόδοξου, φλογερού ερασιτεχνισμού που χαρακτήριζε τις νέες μπάντες τότε. Μανατζάρονταν λάθος, γι’ αυτό το συμβόλαιο δεν ερχόταν. Ηχογράφησαν όπως όπως το υλικό τους μέσω της ανύπαρκτης εταιρειούλας τους, το τύπωσαν σε ένα ολόλευκο χαρτόνι με μία μόνο υπογραφή πάνω και περίμεναν τις παραγγελίες. Λίγο αργότερα η γερμανική εταιρεία Woolfe Records το κυκλοφόρησε με άλλο εξώφυλλο.

\r\n\r\n

Στην πραγματικότητα, οι ηχογραφήσεις του 1979 (ίσως αρχές του 1980) δεν προορίζονταν για την επίσημη κυκλοφορία του LP. Πρόκειτο για promo υλικό, το οποίο μάλιστα είχε χαθεί για πολλά χρόνια. Όπως και να έχει το πράγμα, εμείς σήμερα κατανοούμε απόλυτα τι βρήκαν οι Metallica σε αυτό τον πολύπαθο δίσκο: επτά δυναμίτες, καταπληκτικά riff, επιρροές από Black Sabbath, έντονες hard rock αναφορές, καθώς και ιδέες που τους άρεσαν, τις οποίες και ξεκήκωσαν για το δικό τους ντεπούτο, τρία χρόνια μετά (αποκαλυπτικό το riff του "Sucking my love"). Οι Αμερικανοί thrashers χρωστούσαν πολλά στους Diamond Head, εκεί όμως που τελειώνει το μάθημα ιστορίας, αρχίζει η καθαρή μουσική, ό,τι βγαίνει από τα ηχεία του στερεοφωνικού σου.

\r\n\r\n

Υπάρχει ένας ερασιτεχνισμός που έχει αποτυπωθεί στο "Lightning to the nations": ίσως ο Sean Harris δεν ελέγχει πλήρως τη φωνή του, κάπου ο Brian Tatler "χάνει" μερικές νότες, αλλά τι πειράζει; Εδώ μιλάμε για δίσκο που συναγωνίζεται ευθέως και μάλλον νικά album όπως "Iron Maiden", "Saxon", "Angelwitch", "The nightcomers" κ.λπ. Θέλετε αποδείξεις; Για μένα υπάρχουν δύο που φτάνουν και υπερυψούνται: "The prince" και "Am I evil?", δύο αριστουργήματα που αγνοούν τον χρόνο και τη φθορά, uptempo το πρώτο, αργόσυρτο και ανατριχιαστικό το δεύτερο. Όχι δηλαδή ότι τα υπόλοιπα πέντε υστερούν, απλά τούτα τα δύο ξεχωρίζουν άνετα.

\r\n\r\n

Η συνέχεια; Εδώ αρμόζει η κλασική φράση: "Δεν έκαναν την καριέρα που τους άξιζε". Όντως, το ίδιο ισχύει ωστόσο και για καμιά δεκαριά μπάντες του NWOBHM που ξεκίνησαν δυνατά και ορεξάτα, έπεσαν όμως θύματα της νιότης τους... όπως ο Φαέθων πάνω κάτω. Αλλά αρκούν αυτά. Πατάμε "play" (ο μόνος κριτκής εν τέλει) κι ο κόσμος μας γίνεται καλύτερος.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n 

\r\n