Heretic - Breaking Point

                 Πόσες και πόσες δισκάρες κυκλοφόρησαν το 1988; Και πόσες μπαντάρες εξαφανίστηκαν μετά από μόλις ένα δίσκο; Αμέτρητες, ακόμα και αν συνδυάσεις και τις δύο παραπάνω παραμέτρους. Οι Αμερικανοί Heretic είναι μια Power metal  μπάντα με ισάρρυθμη και ισόβαθμη κατανομή των δυο αυτών χαρακτηριστικών. Και το ΄΄Breaking Point΄΄ μια speedαριστή κατρακύλα στην μήτρα των αιολόμορφων ρίφς. Κρίμα που δεν υπήρξε (άμεση) συνέχεια μιας και ο τραγουδιστής της μπάντας, Michael Howe, έφυγε για να αρπάξει το μικρόφωνο των Metal Chuch για τον τρίτο τους δίσκο, ΄΄Blessing In Disguise΄΄, όπως και για τους δυο δίσκους που θα ακολουθήσουν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται φέτος με τον Mike να επιστρέφει στους Metal Church, αναμένοντας ένα μουσικό θρίαμβο σαν και αυτούς του παρελθόντος. Για την ιστορία, ο μέχρι τότε τραγουδιστής των M.C., o κύριος David Wayne δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια αφού χάσει την θέση του αλλά θα ‘’κλέψει’’ με την σειρά του 2 μέλη των Heretic και θα δημιουργήσει τους Reverend, μια διόλου άσχημη μπάντα power/thrash.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

                   Λίγες ακουστικές κιθάρες σαν εισαγωγή και μετά άρπαγμα από το λαιμό και πάμε μέχρι τελικής πτώσης. Στην κορυφή του Ολύμπου φωνητικά όπως μας το μάθανε οι Αμερικανοί, ρυθμοί που γλιστράνε στον μυαλό σου αβίαστα, δυναμικά αλλά και ευκολοχώνευτα. Τα 8 από τα 10 τραγούδια είναι γραμμένα από τον Brian Korban ενώ τα άλλα δύο από τον Dennis O’ Harra. Και όταν λέμε γραμμένα, εννοούμε μουσική και στίχους. Όπως για παράδειγμα το ‘’And Kingdoms Fall’’ με στιχουργικό θέμα τα ναρκωτικά και πώς επηρεάζουν κάποιους φίλους τους. Βέβαια ύμνοι σαν και αυτό δεν ξεχωρίζουν για το στιχουργικό τους περιεχόμενα. Ξεχωρίζουν για τις φερσεφόνειες κιθαριστικές του γραμμές που σε αφήνουν άναυδο και σε μια ελικοειδές σωματική καμπύλη από την κούραση του κοπανήματος (ότι δηλαδή έχει απομείνει από το ομώνυμο τραγούδι που τρέχει σαν σίφουνας). Το κεντρικό πολύμοχθο σολάρισμα  του τιμωρεί όσους έχουν συνηθίσει απλοικά τραγουδάκια χωρίς βάθος και πάθος. Ο κλοιός σφίγγει στο mid tempo ρυθμό του ‘’The Circle’’ ίσα ίσα για να ξαναπάρεις ανάσες για αυτό που θα επακολουθήσει.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

                    Πρώτη επαφή με σύνθεση του μπασίστα στο ‘’Enemy Within’’ και αν περιμένεις τίγκα μπάσο…πέφτεις μέσα. Και θυμίζει και απίστευτα Metal Church και όχι μόνο λόγω φωνητικών. Στο ίδιο μήκος κύματος ακουγεται και το επόμενο, βασανίζει με τις αιχμηρές του μελωδίες όσο σφυροκοπά το μπάσο. Θεωρώ ότι θα γουστάρουν κάργα και οι οπαδοί των πρώιμων Annihilator. Και αυτή μου την πεποίθηση θα ενδυναμώσει το ορχηστρικό με τις ακουστικές κιθάρες και τα πλήκτρα (Stu Fujinami ). Η συνέχεια, ανάλογη ηχητικά και ποιοτικά με τα γκάζια ανεβασμένα στο ‘’Let ‘Em Bleed’’ και μπάσο-μπροστάρη στο ‘’Evil For Evil’’. Το καλύτερο όμως μένει για το τέλος. Τίποτα λιγότερο από την τελειότητα. Όλοι οι συμπαίκτες των Heretic βγάζουν τον καλύτερο τους εαυτό και εγώ για επτά λεπτά νιώθω σαν λαγός σε ελεύθερο κυνήγι. Από παντού βάλλομαι ,από διαφορετικές γωνίες και διαφορετικά όπλα. ‘Ότι πρέπει για να κλείσει ο δίσκος και να μείνω με εξαίσια εντύπωση για το σύνολο του. Η παραγωγή-εγγύηση του Bill Metroyer (όπως και δεκάδων άλλων κυκλοφοριών της Metal Blade) στα θετικά στην ποιότητα του ήχου και ένα εξώφυλλο που αντικατροπτίζει τον τίτλο του δίσκου αλλά δεν είναι εικαστικά πολύ όμορφο.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n