Warlock - Burning the Witches

Υπήρξαν εποχές στη metal σκηνή που οι οπαδοί ήταν σε συντριπτικό ποσοστό άντρες. Πόσο μάλλον το ποσοστό των μουσικών. Χρειάστηκε να φτάσουν τα 90ς και να γίνουν διάφορες προσμίξεις (goth) ή να υπάρξουν κάποια πιο ακραία είδη που φάνηκαν πιο αρεστά στο γυναικείο φύλο. Άλλαξαν και τα μυαλά φυσικά. Το θέμα είναι ότι στα 80ς δεν πρέπει να ήταν τριψήφιος ο αριθμός των γυναικείων μουσικών και από αυτές οι περισσότερες κρατούσαν το μικρόφωνο. Μια από τις δημοφιλέστερες εκ αυτών ήταν η Doro Pesch που μπήκε στη μπάντα των Warlock το 1983 όταν οι τέσσερις κύριοι έψαχναν για μπροστάρη. Σοφή κίνηση μιας και γρήγορα έγιναν γνωστοί και οι Warlock κέρδιζαν όλο και περισσότερους οπαδούς σε κάθε συναυλία τους μιας και η Doro είχε και την εξωτερική εμφάνιση αλλά και τη φωνή που ταίριαξε γάντι στη μουσική τους. Τα δυο πρώτα τους διαμάντια (Burning the Witches και Hellbound) πάντοτε θα βρίσκονται σε αγαπημένες λίστες heavy metal δίσκων. Ο Rudy Graf (κιθάρα) αποχωρεί για να πάει στους Rage και οι Warlock συνεχίζουν με άλλες δυο δισκάρες, ''True as Steel'' και ''Triumph and Agony'' προσθέτοντας και άλλες αλλαγές στη σύνθεση μιας και η μπάντα γυρνούσε όλο και πιο πολύ γύρω από την DORO, ακόμα και μουσικά περιορίζοντας όλο και πιο πολύ τα έγχορδα. Ήδη η παρούσα σύνθεση μετακομίζει από Γερμανία στην Αμερική και αλλάζει και το όνομα τους σαν...DORO. Δυο χρόνια μετά ξεκινά την προσωπική της καριέρα με νέα σύνθεση και μια σειρά δίσκων που φτάνει μέχρι σήμερα, στα 61 της.

Δεν ξέρω τι περίμενε κάποιος όταν πρωτοέβαζε το βινύλιο στο πικαπ του από τη μπάντα με τη γυναίκα τραγουδίστρια. Οκ, όσοι τους είχαν δει live, ήταν υποψιασμένοι αλλά οι περισσότεροι θα ήταν κάτοικοι της Γερμανίας ή κοντινές χώρες. Δυναμίτης, γκαζάτες ταχύτητες, κιθάρες που προκαλούν την αισθηση του χαμού και γυναικεία φωνητικά με πάθος και τσαμπουκά, καμιά σχέση με τις αιθέριες, εύθραστες υπάρξεις που κατέκλυσαν τον metal κόσμο την επόμενη δεκαετία. Η Doro χρησιμοποιεί κάθε λέξη σαν ακόντιο και το πετά κατά πάνω σου. Εποχές που όλοι ήταν μια ομάδα και οι κιθάρες κλήτευαν όση δύναμη παραπάνω μπορούσαν από τους Μεταλλικούς Θεούς για να την εξαπολύσουν πάνω μας. Το ''Signs of Satan'' δεν είναι μόνο ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Warlock αλλά του HEAVY METAL γενικότερα.

Ο δίσκος είναι σύντομος χωρίς πολλές  φιοριτούρες. Ο γνωστός hard rock/heavy metal συνθετικός σκελετός με πάντοτε κάποια σολαρίσματα να σκίζουν τον αέρα. Άμεσο, δηλητηριώδες, με φωτοβόλα φωνητικά που κάνουν την διαφορά με κάποιους άλλους δίσκους της εποχής. Κλασσικός Τευτονικός ήχος όπως μας το έμαθαν οι Accept με μαγικά ξόρκια σε χορδές, φωνητικές και μη.  Στο ''Homicide Rocker '' υπάρχει και μια Motorhead αίσθηση αλλά ευτυχώς τα σόλος των Warlock έδιναν το μεταλλικό πάθος που λείπει από τους Άγγλους (έχουν άλλα καλά αυτοί). Μια μπαλάντα (Without You) με ενδοφλέβιο ατσάλι θα σκάσει και παρόλο τις αργές ταχύτητες και τις πιο χαμηλότονες κιθάρες (θυμίζει κάτι ανάμεσα σε αρχαίους Scorpions και το ... Φαντασμα της Όπερας), η Doro θα ουρλιάζει με επακόλουθο να νιώθεις και να γεύεσαι την αγωνία της. Δεν τραγουδά απλά, συνομιλεί με τον ακροατή, του λέει τον πόνο της. Όσο για το σόλο, τίποτα λιγότερο από κάθαρση και εξαγνισμό.

Δεύτερος δυναμίτης το ''Metal Racer''. Σίγουρα ακούγανε τους Accept της εποχής τους. Χοντρόβροχο από riffs, ρυθμοί εξαντλητικής εμπειρίας για κεφαλοκλυδωνισμούς μέχρι λιποθυμίας, γεννήτρια θετικής φόρτισης η Pesch. Στο ομώνυμο, πιο Judas Priestικό, τραγούδι τους, ακούγονται εχθρικοί παρόλο τις κιθαριστικές αρμονικές συγχορδίες που διέπουν τη σύνθεση. Μια νεανική αύρα διοχετεύεται σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, παίζουν ανέμελα με μοναδικό σκοπό να διασκεδάσουν οι ίδιοι και όσοι τους ακούσουν, χωρίς περίτεχνα μουσικά θέματα και βαθύ στιχουργικό υπόβαθρο. Ζούνε για τη στιγμή και αυτό περνά στον ήχο τους. Μια τσιρίδα, κιθαριστικές λογομαχίες, δαιμονικό ρυθμικό παίξιμο και το ''Hateful Guy'' είναι έτοιμο. Τα γρανάζια των Warlock δουλεύουν ρυθμισμένα και αλληλοεξαρτούμενα στο μέγιστο βαθμό αλλά όπως και να το κάνουμε ηγετική μορφή και άσος στο μανίκι τους ήταν η DORO.