Judas Priest - Demolition

Ο διάδοχος του αμφιλεγόμενου "Jugulator" έχει φάει απίστευτη χολή από το δευτερόλεπτο που έκανε την εμφάνισή του στα δισκοπωλεία. Σύμφωνα με τους επικριτές του (που τυγχάνουν όχι ευάριθμοι), το "Demolition" διαθέτει απαίσιο ήχο και περιέχει κάτω του μετρίου συνθέσεις. Το πόσο πολύ το αγνόησε η μεταλλική κοινότητα αντικατοπτρίζεται και στις απογοητευτικές πωλήσεις του, που κυριολεκτικά ανάγκασαν το σχήμα να απολύσει τον Tim "Ripper" Owens και να επισπεύσει την επανένωση με τον Rob Halford, του οποίου η προσωπική καριέρα δεν πήγαινε και πολύ καλύτερα από εμπορική σκοπιά.

\r\n\r\n

Προσωπικά, πιστεύω ότι το "Demolition" είναι ένας πολύ ενδιαφέρων δίσκος, για να τον προσεγγίσει, όμως, κανείς, θα πρέπει οπωσδήποτε να ξεχάσει το λογότυπο της μπάντας που φιγουράρει στο εξώφυλλο. Κοινώς, το album δεν ακούγεται ούτε κατά διάνοια ως δημιούργημα των Judas Priest, αντίθετα παραπέμπει αναφανδόν στον αμερινικό alternative και nu ήχο που τότε κυριαρχούσε στην αγορά των ΗΠΑ, αν και ξεχωρίζουν και κάποια δειλά στοιχεία industrial, με τα οποία οι Priest ενδεχομένως να προσδοκούσαν να προσεταιριστούν τη γερμανική αγορά. Στα εξόφθαλμα αμερικανικά στοιχεία συγκαταλέγονται οι βωμολοχίες (βλ. "Machine man" και "Metal Messiah"), το ραπάρισμα ("Metal Messiah"), αλλά και ο ήχος στις παραμορφώσεις της κιθάρας, ενώ μάλλον περιττεύει να αναφέρουμε ότι η χροιά της φωνής του Owens θα ταίριαζε γάντι στους Slipknot ή τους Metallica του "St. Anger".

\r\n\r\n

Σε επίπεδο συνθέσεων (επαναλαμβάνω πως έχουμε ξεχάσει ότι ακούμε δίσκο των Priest), θα ξεχώριζα τα "Machine man", "One on One" και "Feed on me", ενώ ως μίνι-θριάμβους θα χαρακτήριζα τα "Bloodsuckers", "Cyberface" (η ερμηνεία!) και "Subterfuge" (μόνο εμένα μου θυμίζει το riff το "Engel" των Rammstein;). Από την άλλη, καθόλου δεν με χαλάνε και τα "Metal Messiah", "Jekyll and Hyde", "Hell is home" και "Devil digger". Τέλος, ιδιαίτερη αδυναμία έχω στο "Close to you", την πιο μελωδική και συναισθηματική σύνθεση του δίσκου. Το ρεπερτόριο συμπληρώνουν τα μάλλον αδιάφορα "In between" και "Lost and found".

\r\n\r\n

Για τις ερμηνείες του Owens, θα πω υπεύθυνα ότι ο άνθρωπος δίνει τα ρέστα του, κινούμενος με χαρακτηριστική άνεση από τα πρίμα στα μπάσα (και πάλι πίσω) και χρωματίζοντας εκπληκτικά τις συνθέσεις, και μάλιστα δίχως να αντιγράφει σε τίποτα τον Halford. Όσον αφορά στην παραγωγή, ο ήχος είναι πολύ καλύτερος από το υπερβολικό "Jugulator". Κυρίως με χαροποιεί το γεγονός ότι απουσιάζουν τα ψευδο-brutal φωνητικά και οι άκυρες τσιρίδες, αν και θα πρέπει να παραδεχτώ ότι όντως οι παραμορφώσεις της κιθάρας μερικές φορές παραγίνονται "μηχανικές".

\r\n\r\n

Στο σύνολό του, λοιπόν, το "Demolition" αποτελεί μία άκρως ενδιαφέρουσα πρόταση. Και συγχωρέστε με αν επαναλαμβάνομαι, αλλά για τη δική σας ευχαρίστηση θα χρειαστεί να το συμπεριλάβω στον επίλογό μου, τούτη τη φορά ως έκκληση: Απλά ξεχάστε το όνομα της μπάντας που βλέπετε στο εξώφυλλο! Αν το κάνετε αυτό, το "Demolition" θα σας αποκαλύψει σταδιακά όλα τα κρυφά περάσματά του.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος
\r\n 

\r\n