LORD VICAR - Fear No Pain

Δυο αγαπημένοι για μένα δίσκοι του Doom Metal είναι το Count Raven - Storm Warning (https://www.metalzone.gr/monuments/count-raven-storm-warning) και Saint Vitus-C.O.D. Τι κοινό έχουν αυτοί οι δύο δίσκοι; Μα φυσικά τον Σουηδό Christian Linderson στο μικρόφωνο. Οι Terra Firma που δημιουργησε αργότερα δεν με έπεισαν καθόλου με τον stoner ήχο τους και είχα χάσει τα ίχνη του. Και το θαύμα γίνεται to 2007 και λέγεται Lord Vicar. Με αυτόν στο μικρόφωνο, τον Αμερικανό Jim Hunter στο μπάσο (Revelation/While Heaven Wept στις doom στιγμές του), τον Φιλανδό Kimi Ervo  Kärki στις κιθάρες (Reverend Bizarre) και τον Βρεττανό Gareth Millsted στα drums (The Path Is Clear). Δεν ξέρω αν τους λες supergroup αλλά σίγουρα είναι ένα doom πολιτισμικό φαινόμενο, συνεργασία τεσσάρων χωρών. Με αυτή τη σύνθεση κυκλοφόρησε το 7''  ''The Demon of Freedom''. Οι υποχρεώσεις του Hunter μεγάλες με τα άλλα του συγκροτήματα και έτσι σύντομα έχουμε αλλαγή στο μπάσο. Το ντεμπούτο ''Fear No Pain'' θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο του 2008 και θα το μαυρίσει περισσότερο από οτιδήποτε. Έχοντας περάσει ήδη μια 15ετία από την κυκλοφορία του, μπορεί πλέον να θεωρηθεί ένα κλασσικό διαμάντι του είδους που θα μείνει στο χρόνο. Ακολούθησαν κάποια splits με αντίστοιχου ήχου μπάντες και τρία χρόνια αργότερα κυκλοφορεί και πάλι από την The Church Within Records το επίσης καταπλήκτικό ''Sign of Osiris''. Και πάλι ένα σπλιτ, αυτή τη φορά με την παλιά μπάντα του Hunter, τους Revalation. Χρειάστηκαν πέντε χρόνια για το τρίτο τους βήμα, το ''Gates of Flesh''. Πιο μικρά σε διάρκεια τραγούδια αυτή τη φορά αλλά πάντοτε heavy as f...doom. Διάφορα προβλήματα με την εταιρία ήταν και το τέλος της συνεργασίας τους με το τελευταίο τους πόνημα να τιτλοφορείται ''The Black Powder'' και να κυκλοφορεί αυτοχρηματοδοτούμενα λίγο πριν τον COVID. Αχρείαστο να γραφτεί ότι μιλάμε για ακόμα μια φορά για ποιοτικότατη κυκλοφορία. Σύντομα θα ακούσουμε νέα τους και θα είμαστε εκεί για να συμπορευτούμε μαζί τους.

Ξεκαθαρίζουμε από την αρχή ότι μιλάμε για πατροπαράδοτο Doom Metal βγαλμένο από τα εντόσθια των Black Sabbath και Pentagram και με όλες τα κοινά από τις μπάντες που έχουν συμμετάσχει στη πάροδο των χρόνων τα μέλη του συγκροτήματος. Αργό, βαρύ, καταδικαστικό. Σαν τον ήχο του αλυσόδεσμου που είναι κρικωμένο σε μια σκουριασμένη μεταλλική σφαίρα που σβαριέται σε ξύλινο πάτωμα. Τέτοιο ήχο κάνει το μπάσο, τέτοιες ταχύτητες συμβαδίζουν μαζί του. Τα riffs σε μαστιγώνουν με κάποια χρονική διάρκεια μεταξύ τους, ίσα ίσα για να υπάρχει και ψυχοπενυματικός πόνος στη διάρκεια της αναμονής μεταξύ αυτών. Το ''Pillars Under Water '' έρχεται πιο φορτσάτο, με σχισμένα, αποκαρδιωτικά φωνητικά και πιο πιασάρικες γκρούβες.  Πικρές φωνητικές και ηχητικές αρμονίες πνίγουν στη σιωπή  χωρίς να εξασθενούν σε δύναμη. Σβήνουν κάθε χαμόγελο από το πρόσωπο του ακροατή με το κιθαριστικό τους ταξίδι κάτω από ετοιμοθάνατα άστρα. Θρίαμβος του Θανάτου, εξιλέωση της ψυχής, καθαρτήριες μελωδίες ανάμεσα στα επίπεδα κάθε ενορχήστρωσης που προκαλέι επιδείνωση της ψυχολογίας. Αργοκίνητα, μουντά, ζοφερά, το ''Born of a Jackal'' χτυπά μεταφορικά τις πένθιμες καμπάνες και οι εφιάλτες πέρνουν ηχητική μορφή πριν σε επισκεφτούν. Τα φαντάσματα του παρελθόντος εμφανίζονται και ψιθυρίζουν στο αυτί των Lord Vicar αλλά όλα αυτά πλήρως φιλτραρισμένα μιας και ο ήχος τους είναι μοναδικός. Πιο βαρυς και στενάχωρος από όλες τα προαναφερθέντα συγκροτήματα ήχος με τη μελαγχολία να είναι προιόν οργανικής χημείας.

Μεγάλη αγάπη δείχνουν και στους Witchfinder General με το τραγούδι ''The Last of the Templars''.  Η ανάσα που αφήνει ο Chritus και η ακτινοβολία που αφήνουν οι συγχορδίες συνάδουν σε κάτι τέτοιο. Κάπου εδώ τελειώνουν τα μικρά (7-8λεπτα τραγουδια) σε διάρκεια και αναλαμβάνουν πιο επικά (χρονικά). Οι Reverend Bizzare επιρροές (και κατ' επέκταση Sabbathικές-δεν θα ντραπούν να το περηφανευτούν έμπρακτα με ένα αλαλαγμό στο γνωστό ''alright'' στο επόμενο τραγούδι) είναι πιο εμφανείς στο ''The Spartan'' που αιμορραγεί πάνω στο σταυρό που οι ίδιοι έχουν φτιάξει με το τέλος του τραγουδιού να ακούγεται ξέπνοο και λυπητερο, με ακουστικές κιθάρες να το σβήνουν. Το κύκνειο άσμα ''e Funeral Pyre'' είναι και το αγαπημένο μου. Μόνο αυτό να είχε ο δίσκος, θα το είχα αγοράσει. Βαρύ, πένθιμο, εσωστρεφές, πνιγηρό. Ακουστικές κιθάρες, φωνή που ''σπάει'' από την οδύνη, ένα μελαγχολικό σύννεφο από πάνω μας για δεκαπέντε λεπτά να βρέχει πόνο ασταμάτητα. Στίχοι που δημιουργούν ουλές όταν προφέρονται, ρυθμοί που περιφέρονται σαν όρνια από πάνω και περιμένουν. Που και που επιτίθονται για να κόψουν ένα κομμάτι κρέας και να κορέσουν τη πείνα τους αλλά δεν αφήνουν τον ακροατή να ξεψυχήσει. Θα υπάρξουν και άλλες επιθέσεις. Ένα ηχητικό κρεσέντο που σε κυνηγά με επίπονα riffs και σε καίει εσωτερικά. Μην αυταπατάσαι, δεν ειναι της φαντασίας σου.  Πόνος και αποστροφή από τα φωνητική ξόρκια και την ηχητική εισβολή. Αυτό δεν θέλουμε από το DOOOOOOM Metal;