Metallica - St. Anger

Έχεις κάνει κριτική σε πολλούς δίσκους, αλλά κάποια στιγμή σου δίνεται η αφορμή να το φιλοσοφήσεις: "Τι κάνει τελικά έναν καλό δίσκο; Οι συνθέσεις, η παραγωγή, η γενική αισθητική; Κι εγώ τελικά τι βαθμολογώ; Καλά τραγούδια με χάλια παραγωγή τι μας κάνουν; Και αντιστρόφως: Τέλεια παραγωγή με μέτρια τραγούδια;"

\r\n\r\n

Καλά καταλάβατε, είναι η ώρα της κριτικής του πιο περίεργου δίσκου στην ιστορία του heavy metal! Κοιτάζεις το εξώφυλλο, ακούς τη μουσική, ζυγίζεις τα riff, και το μόνο που σκέφτεσαι είναι: "Περίεργο!" Όχι "κακό" ούτε "καλό", αλλά "διαολεμένα περίεργο". Ύστερα από 500 ακροάσεις (ναι, τόσες είναι, μην ακούσω ειρωνικά σχόλια!), η ίδια γεύση πλανάται στα χείλη μου και δεν νομίζω να αλλάξει ποτέ. Εφόσον, λοιπόν, καταλήγουμε στο ότι το "St. Anger" είναι πραγματικά αξιοπερίεργο, καλούμαστε να απαντήσουμε σε δύο ερωτήματα: Γιατί και πώς;

\r\n\r\n

Το "γιατί" κρύβεται πίσω από τις θρυμματισμένες (δεν θα πω "εύθραυστες") σχέσεις των μελών μεταξύ τους, τις οποίες η μπάντα γνωστοποίησε χωρίς περιστροφές στο συνοδευτικό ντοκιμαντέρ "Some kind of monster". Εκεί μαθαίνουμε ότι οι Metallica βρίσκονταν ένα βήμα πριν το ψυχιατρείο, καθώς ο ένας μισούσε τον άλλο. Σε τέτοιο βαθμό είχαν πληγώσει ο ένας τον άλλο και ο καθένας τον εαυτό του, που χρειάστηκε να βρουν έναν ψυχολόγο για να τους γιάνει τις πληγές. Ο Jason Newsted, που, κακά τα ψέματα, ποτέ δεν ταίριαξε στην μπάντα, έφυγε με τα χειρότερα συναισθήματα. Οι τρεις εναπομείναντες έμειναν πρωταγωνιστές στο πιο νοσηρό θέατρο που έχει στηθεί ποτέ: Ο αυταρχικός Ulrich αντάλλαζε βιτριολικά λόγια με τον ελαφρώς κατεστραμμένο Hetfield και ο Hammett προσπαθούσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.

\r\n\r\n

Μέσα σε αυτό υπέροχο χάος, οι Metallica αποφάσισαν να βγάλουν τα εσώψυχά τους στο στούντιο. Το "St. Anger" μιλάει από μόνο του: "Θυμός!" Ο  Hetfield ουρλιάζει και γρυλλίζει, πάνω σε βασικούς στίχους που μιλάνε για "motherfuckers" και τα λοιπά. Ο Ulrich χτυπάει τα τύμπανα με οργή, αλλά κι αυτός βρίσκεται σε αποσύνθεση. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε αυτό το αδικαιολόγητο και απαράδεκτο ταμπούρο που κυριολεκτικά καταστρέφει το ηχητικό αποτέλεσμα, καθιστώντας πολλές φορές την ακρόαση αδύνατη; Ο Hammett ανύπαρκτος, δίχως ούτε μισό σόλο, και τέλος, στη θέση του "εκλιπόντος" μπασίστα, ο... Bob Rock! Το album είναι μία τεράστια ψυχανάλυση, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Το στιλ του παραμένει αδιευκρίνιστο, καθώς από ηχείο βγαίνει κάτι που κοιτάζει τους Sabbath, αλλά ταυτόχρονα φλερτάρει με τους System of a Down. Παράξενα πράγματα...

\r\n\r\n

Ωραία, λοιπόν, το "τι" το βρήκαμε. Τι γίνεται το "πώς"; Αξίζει τίποτα ο δίσκος; Για την πλειονότητα των οπαδών του σκληρού ήχου, τίποτα απολύτως. Οι περισσότεροι λένε δίχως περιστροφές ότι πρόκειται για σκουπίδι που ανήκει στον κάδο απορριμμάτων. Κι όμως, αν αφήσουμε λίγο το τι περιμέναμε εμείς από τους Metallica, ας σκεφτούμε τι ήθελαν εκείνοι να πουν. Τότε αναδύεται ένα "St. Anger" που αποτελεί μία απελπισμένη κραυγή για βοήθεια, πνιγμένη σε θολά riff, τα οποία ωστόσο κινούνται συχνά σε πολύ ποιοτικά επίπεδα. Επίσης, κάποιες συνθέσεις ακούγονται πραγματικά ευχάριστα, αν καταφέρει κανείς τουλάχιστον να παρακάμψει το αψυχολόγητο ταμπούρο. Αναφέρομαι στα: "Frantic", "Some kind of monster", "Invisible kid", "My world" και "Sweet amber". Αλίμονο όμως: Μέσα σε αυτά, κατάφεραν να εισχωρήσουν και τα χειρότερα τραγούδια που έχει βγάλει ποτέ η μπάντα: "Unnamed feeling" & "Shoot me again". Είπαμε: ψυχανάλυση...

\r\n\r\n

Προβληματίστηκα πολύ για τον βαθμό. Ελπίζω να κάνατε τον κόπο να διαβάσατε το κείμενο, στο οποίο προσπαθώ να κάνω κατανοητό (και στον εαυτό μου) πόσο μπερδεμένα είναι τα πράγματα με το "St. Anger". Οργισμένο, μπερδεμένο, λυτρωτικό... μα πάνω απ’ όλα τίμιο. Ο Hetfield το χαρακτήρισε χρόνια μετά ως το "εξιλαστήριο θύμα", για να μείνει η μπάντα ζωντανή. Ο άνθρωπος μίλησε. Τα λόγια περιττεύουν.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος
\r\n 

\r\n