October Tide - Rain Without End

October Tide-Rain Without End

Φθινοπωρινικός καιρός θέλει και αντίστοιχη διάθεση. Κατοτονική εσωτερική συννεφιά αντιστρέπτεται μόνο από το ίδιο φάρμακο-δηλητήριο. Fight Fire With Fire. Κάπως έτσι πρέπει να το σκέφτηκαν οι Fredrik Norrman και Jonas Renkse και βάλανε το 1994 τους October Tide μπροστά. Μπορεί στην Ελλαδίτσα να έχει καλό καιρό ακόμα και τον Οκτώβρη αλλά στην Σουδηδία....σκοτάδι και κρύο. Ο πρώτος έπαιζε κιθάρες στους deathάδες Uncanny, o δεύτερος τραγουδούσε στους Katatonia και σύντομα θα προστίθοταν και ο άλλος. Οι δυο Σουηδοί μουσικοί αποφασίζουν αν αφήσουν ένα τρίτο μέλος να αναλάβει τα φωνητικά και αυτός δεν είναι άλλος παρά ο Mårten Hansen των A Canorous Quintet. Με αυτή τη σύνθεση κυκλοφορεί το ‘’Grey Dawn’’ του 1999. Το προτζεκτ διαλύεται την ίδια χρονιά για να επανασυνδεθεί δέκα χρόνια αργότερα. Πλέον μόνο ο Fredrik Norrman είναι από τα δυο ιδρυτικά μέλη. Νέος τραγουδιστής, ταιριαστός στο νέο ήχο τους, ο Tobias Netzell των In Mourning ο οποίος δεν θα στερειώσει στη μπάντα. Κάθε δίσκος και διαφορετικός τραγουδιστής και εταιρία. Δεν πας μπροστά έτσι εύκολα.Μάλλον το κατάλαβε και ο Fredrik και κάπως τα κατάφερε, τουλάχιστον στο θέμα πίσω από το μικρόφωνο. Έξι δίσκοι στο σύνολο μέχρι και σήμερα, κάποιοι καλύτεροι από τους άλλους αλλά σίγουρα την εποχή που ήταν ο Renkse στη μπάντα, μπορούσες να πιάσεις το σκοτάδι, τόσο πηχτό ήταν.

Το  ντεμπούτο των October Tide, το ‘’Rain Without End’’ ήταν ένας συνδυασμός αυτών των δυο συγκροτημάτων. Σκεφτείτε ότι ένα χρόνο νωρίτερα (1996) είχε βγει το Brave Murder Day και ένα χρόνο αργότερα το ‘’Discouraged Ones’’ . Πόσα ζόρια και έμπνευση μπορεί να είχαν οι δυο αυτοί τύποι. Μάλλον η ελευθερία κινήσεων και πράξεων τους απελευθέρωσε. Τι σόι project θα  ήταν αν δεν είχαν αυτό το δικαίωμα; O Fredrik αναλαμβάνει και το μπάσο ενώ ο Jonas τα drums και με την βοήθεια του Morion στα πλήκτρα, δημιουργούν  ένα υγρό, κρυφό, θλιμμένο ηχητικό όνειρο. Οι ομοιότητες με Katatonia είναι πολλές. Διάολε, μιλάμε για δυο βασικά μέλη, τραγουδιστή και κιθαρίστα. Λογικό είναι. Το θέμα είναι ότι ακούγεται σαν προπομπός του μέλλοντος  τους. Σου παραλύει τα αισθήματα με τις γλυκόπικρες μελωδίες του. Ακούς την κιθάρα να σπαρταρά και μπορείς να μυρίσεις το ευωδιαστό, υγρό από την βροχή άρωμα του.  Τα melo-death χαρακτηριστικά είναι εκεί και δίνουν την απαραίτητη αιχμηρότητα που θα σε ματώσει, εσωτερικά και εξωτερικά. Αυτό το στρίγκλισμα της κιθάρας στο ‘’ 12 Days of Rain’’ με στοιχειώνει κάθε φορά που το ακούω, με αρρωσταίνει. Η φωνή του Renske, χαρακτηριστικότατη από τότε. Παραμορφωμένη ή μη, από τις καλύτερες φωνές εκεί έξω στο χώρο της εκφραστικά μελαγχολικής μουσικής.

Δεν θα ήταν άδικο να πούμε ότι το ‘’Rain Without End’’ είναι καλύτερο των δίσκων από τους Katatonia. Πιθανή εξαίρεση το ’’Dance of December Souls’’ και μόνο. Είναι το μουσικό σούρουπο της ηχητικής έκφρασης. Πόνος και εσωστρέφεια εκδηλώνονται μέσω ήχων. Δυο 22-23άρηδες που νιώθουν ότι τα πάντα είναι εφήμερα σε αυτή τη ζωή. Ευτυχώς η μουσική μένει και μεις την απολαμβάνουμε πάνω από είκοσι χρόνια ήδη. Είναι κάποιοι δίσκοι ή κάποια τραγούδια που σε μαγνητίζουν άμεσα. Νιώθεις ανάμεσα στις χορδές την ένταση, σε κάθε χτύπημα την συναισθηματική υπερφόρτιση, σε κάθε κραυγή την εσωτερική φθορά. Και όταν μπορούν όλα αυτά να στα μεταδώσουν στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα από το ‘’ Sightless’’, τότε έχεις ένα διαμάντι να απολαύσεις. Στο ‘’ Losing Tomorrow ‘’ ακούμε για πρώτη φορά τον Jonas  να τραγουδά με καθαρά φωνητικά. Μην έχει κανείς αυταπάτη ότι μπορεί να ακούσει ολόκληρο τον δίσκο χωρίς συναισθηματικές μεταβολές προς το χειρότερο. Οι θλιμμένες κιθάρες θα το σιγουρέψουν αυτό. Και για το αποτελείωμα υπάρχει βιολί. Ή σκοτεινοί, προσωπικοί στίχοι. Ή βαριά ατμόσφαιρα από πλήκτρα και ρυθμούς. Ή...Το ‘’Rain Without End’’ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κυψέλη γεμάτο μελίσσια. Αν πας κοντά, θα σε τσιμπήσουν ουκ ολίγες φορές αλλά θα κερδίσεις φρεσκότατο, γλυκύτατο μέλι.

 

 

Copyright 2024. All Right Reserved.