Marduk @ Kyttaro Live Club

\r\nΠολύ καλή φάση το πακέτο που αποφάσισαν να φέρουν οι διοργανωτές αρχές Σεπτεμβρίου. Πέντε μπάντες "απ’έξω" προερχόμενες από τον ακραίο χώρο, επιτέλους κάτι γι αυτούς που αρέσκονται σε λίγo πιο άγριες καταστάσεις. Πάμε στο ψητό όμως.\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n
\r\n Ώρα έναρξης ήταν 18:30 και είναι αλήθεια πως το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα σε όλη τη διάρκεια του live. Πρώτη μπάντα στο σανίδι οι Γάλλοι Forsaken World. Με μια γρήγορη πρώτη ματιά τους περνάς για black metal μπάντα λόγω corpse paint, κάτι που δεν ισχύει ούτε στο ελάχιστο. Μελωδικό death που οφείλει αρκετά στη σουηδική σκηνή ενώ κάποιες μοντέρνες πινελιές πηγαινοερχόντουσαν σε συχνότητα. Ωραίο στήσιμο επί σκηνής, καλός ήχος, σωστό παίξιμο. Όλα οκ αλλά δε νομίζω να τράβηξαν και τόσο το χλιαρό ενδιαφέρον του κόσμου. Πάμε παρακάτω...\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n
\r\n Από Τσεχία μεριά οι Heaving Earth, με όνομα παρμένο από το ομότιτλο κομμάτι των Morbid Angel προφανώς. Σε πολλούς ήταν παντελώς άγνωστοι, προσωπικά όμως πήγα υποψιασμένος και δικαιώθηκα από το καταιγιστικό brutal death τους. Τεχνικό, με αρρωστημένα δισαρμονικά riffs, τρελό όγκο κι έναν τραγουδιστή που πρέπει να καταπίνει 5 δεινόσαυρους στην καθησιά του. Αδιανότηα φωνητικά σε φάση Internal Bleeding και Dominion(τους Σουηδούς εννοώ) μου προκάλεσαν ανατριχίλες κι έφεραν το χαμόγελο στα χείλη μου. Άψογη απόδοση και πολύ καλός ήχος. Να’ταν κι άλλο!\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n
\r\n Περνάμε στην αλλαγή που έγινε στο billing την τελευταία στιγμή κι από ο,τι πληροφορήθηκα στη θέση των Sinate εμφανίστηκαν οι Ισπανοί Noctem. Με εντυπωσιακές φορεσιές a la Behemoth/Hate ξεκίνησαν δυνατά κι έπαιξαν δυναμικά, με επαγγελματισμό και ενθουσιασμό. Στιβαρό παίξιμο, σωστότατο στήσιμο και τραγουδιάρης με κουκούλα και έντονη σκηνική παρουσία να προσπαθεί να ξεσηκώσει το ψιλοσαστισμένο κοινό. Έκαναν καλά τη δουλειά τους, απλά βρίσκω την όλη φάση με τις ενδυμασίες υπερβολικά φορεμένη. Το κάνουν τόσες  μπάντες ακριβώς με ίδιο τρόπο, why bother? Πέρα από τη γκρίνια μου πάντως, οι τύποι έπαιξαν καλά.
\r\n
\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n
\r\n Και σιγά σιγά έρχεται η ώρα για μεγάλες τρικυμίες. Έχοντας ήδη δει τους αμερικανούς μάστορες Immolation 2 φορές θεώρησα πως λίγο-πολύ ήξερα τί θα δω. Λάθος. Μεγάλο. Έχει μεγάλη διαφορά η ατμόσφαιρα ενός open air fest με την αμεσότητα του κλειστού club. Κι αυτό ακριβώς μου φύτεψαν στη μάπα οι Νεουορκέζοι. Άψογο παίξιμο, συναυλιακή καύλα, πάθος, ογκώδης και καθαρός ήχος, κομματάρες, ενέργεια, επικοινωνία. Πραγματικά τέτοια ενέργεια είχα να δω πολύ καιρό σε συναυλία. Αν μετά από 25 χρόνια οι τύποι παίζουν με τέτοια ΚΑΥΛΑ για το αντικείμενο τότε δεν έχω λόγια να περιγράψω το μέγεθος του σεβασμού που νιώθω γι’αυτούς.\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n Ο κόσμος παραληρούσε κυριολεκτικά από το αποπνικτικό κύμα βίας που προκαλούσε το αλάνθαστο παίξιμο τους. Με τέλεια σκηνική παρουσία ο Ross, και ειδικά ο Robert έδειχναν πως σέβονται κοινό αλλά κυρίως την ίδια τους τη μουσική στο μέγιστο βαθμό. Κομμάτια από όλη τη δισκογραφία παίχτηκαν, No Jesus, No Beast, Den of Thieves(από το Hope and Horror EP), Into Everlasting Fire, Under the Supreme  από τα παλιότερα ακόμα και το νεότερο υλικό έτυχε πανηγυρικής υποδοχής από το εξτασιασμένο κοινό. Crowd surfers και moshers του έδωσαν και κατάλαβε. Εν ολίγοις, η μπάντα έδειξε τι θα πει death metal σε ένα show που κράτησε πάνω από μία ώρα....σε αντίθεση με αυτό των headliners. 10 στα 10 από’μένα πάντως, δύσκολα θα ξαναδείς τέτοιο live από μια τόσο αρχιδάτη μπάντα.\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n
\r\n Kαι με αρκετή καθυστέρηση περνάμε στους Σουηδούς ρέμπελους του μαυρομέταλλου. Καπνοί(υπερβολικά πολλοί..) για ατμόσφαιρα και βίαιο μπάσιμο στη σκηνή, ο κόσμος δε μένει αμέτοχος(αν κι άργησαν να σκάσουν τα πρώτα σοβαρά pits) και γενικά η ατμόσφαιρα παίρνει τα πάνω της. Οι Marduk δεν είναι τυχαίοι, αυτό που κάνουν, το κάνουν πολύ καλά και είναι αλήθεια πώς πείθουν για το μίσος που θεωρητικά πρεσβεύουν. Μανιώδες παίξιμο, σίγουρα αλάνθαστο και στιβαρό ενώ η φωνή του Mortuus, όπως και η παρουσία του, είναι σε τρελά επίπεδα. Ο τύπος σε τρομάζει ρε πούστη μου, είναι γεγονός.
\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n Βόμβες όπως το Slay The Nazarene, Baptism By Fire,  Panzer Divison Marduk, Temple of Decay, το νέο σουξέ Souls For Belial και άλλα πολλά δεν έφτασαν για να γεμίσουν μία ώρα setlist πάντως. Παράπονα ακούστηκαν γι’αυτό αλλά σε γενικότερα πλαίσια η μπάντα έπαιξε με δυναμική και τρομερή ενέργεια. Η επαφή με το κοινό αρκετά καλή, η όλη αλληλεπίδραση ζωντάνευε συχνά-πυκνά την ατμόσφαιρα. Με το ρολόι όμως να ρουφιανεύει η δίψα πολλών για ακόμα περισσότερο δεν έφυγε και μια μικρή πίκρα παρέμεινε.
\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n

\r\n Στο σύνολο ήταν ένα πλήρες και χορταστικό live. Πραγματικά μπράβο στους διοργανωτές που δεν κυνηγούν μόνο τους Opeth και τους Paradise Lost για shows κι έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε και κάτι διαφορετικό στο Ελλάντα. Καλά ξεκινήσαμε, για να δούμε τί θα ακολουθήσει...\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\nReport: Γιάννης Νάκος
\r\nPhotos: Δημήτρης Χατζημωυσής / Jim Hatzimoisis, Photography\r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n

\r\n \r\n

\r\n