WHERE EVIL FOLLOWS - Ruination Revelation

Στην Ελλάδα έχουμε κάποιες παροιμίες σχετικά με το πότε κάτι καθυστερεί να γίνει. Συνηθίζουμε να λέμε «το καλό πράγμα αργεί» ή «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Μια νοοτροπία που φαίνεται να βρίσκει εφαρμογή και στους WHERE EVIL FOLLOWS, αφού το συγκρότημα αποφάσισε να κυκλοφορήσει το παρόν, δεύτερο στούντιο άλμπουμ του, δέκα χρόνια μετά το ντεμπούτο του. Συγκεκριμένα, το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο «Portable Darkness» κυκλοφόρησε το 2015.

Δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να χαρακτηριστεί ως συγκρότημα ή ως project. Προσωπικά κλίνω προς τη δεύτερη επιλογή, δηλαδή ότι οι WHERE EVIL FOLLOWS είναι ένα στούντιο project. Το συμπέρασμα αυτό βασίζεται στο γεγονός ότι η "μπάντα" αποτελείται από δύο μόνο μουσικούς: τον κιθαρίστα Toby Knapp, ο οποίος έχει αναλάβει, πέρα από τα έγχορδα (κιθάρες, μπάσο), και τον προγραμματισμό του drum machine, και τον τραγουδιστή Shane Wacaster.

Μάλιστα, οι δύο αυτοί μουσικοί έχουν κοινό παρελθόν, αφού υπήρξαν μέλη των ONWARD — με τον πρώτο να είναι ιδρυτής του σπουδαίου αυτού συγκροτήματος και τον δεύτερο να έχει συνεργαστεί μαζί του ως ντράμερ σε αυτό, αλλά και ως ντράμερ/τραγουδιστής στο συγκρότημα NECRYTIS. Με λίγα λόγια, γνωρίζονται καλά και υπάρχει χημεία μεταξύ τους.

Το άλμπουμ «Ruination Revelation» ηχητικά ισορροπεί κάπου ανάμεσα στον κλασικό heavy και speed metal ήχο των '80s. Καταφέρνει να ακούγεται παλιομοδίτικο και νοσταλγικό, αλλά ταυτόχρονα διατηρεί φρεσκάδα και όμορφες ιδέες. Αυτό που το χαρακτηρίζει είναι η καλή ισορροπία μεταξύ μελωδιών και δυναμικών ρυθμικών μερών, ενώ η υψηλή τεχνική του βιρτουόζου κιθαρίστα Toby Knapp είναι εμφανής στα lead και solo, χωρίς όμως υπερβολές ή τάσεις επίδειξης. Χρησιμοποιεί την ικανότητά του με τρόπο που προσθέτει στις συνθέσεις την απαιτούμενη λεπτομέρεια, κάνοντάς τες πιο ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες.

Κατά τη γνώμη μου, ο δίσκος είναι έντονα επηρεασμένος από τη βρετανική metal σκηνή της δεκαετίας του '80, αλλά και από την πρώιμη περίοδο συγκροτημάτων όπως οι METALLICA και MEGADETH — οι οποίοι, άλλωστε, στα πρώτα τους βήματα είχαν επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από το βρετανικό hard rock και heavy metal. Οι επιρροές από JUDAS PRIEST είναι εμφανείς στις συνθέσεις, ενώ κυριαρχεί μια έντονη NWOBHM αισθητική. Υπήρξαν στιγμές που μου θύμισαν τους παλιούς καλούς RAVEN. Και φυσικά, είναι έντονες κι οι ONWARD αναφορές.

Ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα και αβίαστα. Διαθέτει αυτή τη θετικά νοούμενη νοσταλγία, προσδίδοντας στις συνθέσεις την αίσθηση ότι ακούς κάτι κλασικό — χωρίς όμως να αναμασάει τις επιρροές του παρελθόντος, αφού διατηρεί φρεσκάδα και προσωπικότητα.

Η μόνη μου ένσταση αφορά στη χρήση drum machine, που κάνει την παραγωγή να ακούγεται σε σημεία σαν demo. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί επιλέχθηκε αυτός ο τρόπος, δεδομένου ότι ο Shane Wacaster είναι και ντράμερ. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για έναν δίσκο που αξίζει να ακούσετε.