REFLECTION - The Battles I Have Won

Λένε οτι μερικές φορές το καλό πράγμα αργεί. Στην περίπτωση των Reflection αυτό άργησε... χαρακτηριστικά.Η πανδημία του Covid, θέματα υγείας, αλλαγή τραγουδιστή, αυτά και άλλα συνέβησαν στα 8 χρόνια που μεσολάβησαν απο την προηγούμενη κυκλοφορία τους, το Bleed Βabylon Bleed του 2017. Το The Battles I Have Won αποκτά έτσι βαρύνουσα σημασία καθώς είναι λογικό οτι οι απαιτήσεις των (ανυπόμονων) φίλων της μπάντας είναι μεγάλες.

Ωστόσο όλα αυτά τα 8 χρόνια η μπάντα στην πραγματικότητα δεν σταμάτησε να δουλεύει και να τελειοποιεί τις ιδέες που βρήκαν τελικά τον δρόμο τους στην νέα τους κυκλοφορία. Το αποτέλεσμα, όσο κλισέ και αν μπορεί να ακουστεί αυτό, είναι οτι οι Reflection έχουν αυτή τη στιγμή στα χέρια τους τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Έναν δίσκο ο οποίος συμπυκνώνει μέσα σε 43 λεπτά όλη την ουσία του ήχου των Reflection, έναν ήχο που, πέρα απο τις όποιες επιρροές, είναι ολόδικός τους και διατρέχει όλες τις κυκλοφορίες τους. Σε κάποια κομμάτια ειδικότερα οι αναφορές σε προηγούμενες κυκλοφορίες είναι πολύ πιο συγκεκριμένες (Οδύσσεια – Lord Of The Wind/Siren's Song, When Shadows Fall – City Walls Of Malta-The Great Siege), έχουμε κομμάτια που μοιάζουν instant classics (The Battles I Have Won, March Of The Argonauts) αλλά και κάποιες... εκπλήξεις. Βλέπετε, πλέον οι Reflection δεν έχουν πλέον να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν και αυτό αν μη τι άλλο τους έδωσε περισσότερη ελευθερία να εξερευνήσουν τα όρια του ήχου και της έμπνευσής τους, με 2 υπέροχα κομμάτια τα οποία ξεφεύγουν απο τα στενά όρια του Reflection ήχου, το Once Again (Crime In The Valley Of Death) και το Lady In The Water. To πρώτο είναι ένα γρήγορο κομμάτι, σε power metal ύφος, οι στίχοι του οποίου είναι αφιερωμένοι στην τραγωδία των Τεμπών ενώ το δεύτερο είναι ένα mid tempo διαμάντι που φέρνει στον νου αγαπημένες μπάντες του US power των τελών του '80 και κυρίως τους Crimson Glory. Έκπληξη δεν είναι σίγουρα το Celestial War (γραμμένο εξ ολοκλήρου απο τον μπασίστα Γιάννη Λιτινάκη), ένα κομμάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιονδήποτε δίσκο της μπάντας, ένας επικός mid tempo ογκόλιθος με ανελέητο και πολύ ενδιαφέρον μπάσο και αρκετό groove. Τελευταίο άφησα το πρώτο κομάτι του δίσκου, το Only The Swords Survive και όπως λέει και ο τίτλος του, είναι ένα πολεμικό κομμάτι! Ένα απο τα πιο γρήγορα κομμάτια που έγραψε η μπάντα, ένα κομμάτι-ορισμός του opener, με κοφτερό riff και ισοπεδωτικό rhythm section που προσωπικά δεν το χορταίνω.

Όπως είπα και πιο πάνω, 8 χρόνια αναμονής είναι πολλά αλλά οι Reflection αν μη τι άλλο δεν άφησαν αυτό το χρόνο να πάει χαμένος και βαδίζοντας σε γνώριμα μονοπάτια και με μια ομάδα που ξέρει τι πρέπει να κάνει, μας παρέδωσαν έναν αψεγάδιαστο δίσκο ο οποίος είναι φτιαγμένος για πολλές πολλές ακροάσεις. Μιας και μίλησα για “ομάδα” θα ήταν κρίμα να μην αναφέρω όλους όσους συνέβαλαν στο άρτιο αυτό αποτέλεσμα, ξεκινώντας φυσικά απο τον σκληρό πυρήνα των Στάθη Παυλάντη (κιθάρα), Γιώργου Παυλάντη (τύμπανα) και Γιάννη Λιτινάκη (μπάσο) στον οποίο προστέθηκε πριν περίπου 2 χρόνια ο Κώστας Τόκας (Power Crue) στα φωνητικά ο οποίος πρέπει να τονίσω οτι δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας απο την αρχή ως το τέλος. Απο εκεί και πέρα είναι βασικότατη η συνεισφορά του Γιάννη Τσάκωνα ο οποίος είναι ο μόνιμος στιχουργός της μπάντας, ενώ θα πρέπει να γίνει ειδική μνεία στον Κώστα Ρεκλείτη, οι ενορχηστρώσεις και τα πλήκτρα του οποίου αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της γοητείας του The Battles I Have Won. Όσον αφορά πάλι το εικαστικό κομμάτι, ο Αλέξανδρος Βασιλόπουλος είναι υπεύθυνος για ένα υπέροχο εξώφυλλο το οποίο αποτυπώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον πνεύμα και το ύφος του δίσκου.

Το The Battles I Have Won δεν είναι απλά άλλος ένας καλός δίσκος απο τους Reflection, ούτε απλά η φυσική συνέχεια στην δισκογραφία τους. Είναι ένας δίσκος που εμπεριέχει όλα όσα είναι και όλα όσα μπορεί να είναι αυτή η μπάντα, μια σύνοψη αν θέλετε των δυνατοτήτων τους και μια κατάλληλη αφορμή για να συστηθεί η μπάντα σε κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ το υλικό τους. Ανέφερα προηγουμένως οτι είναι η καλύτερη έως τώρα κυκλοφορία τους αλλά όχι με τρόπο ανταγωνιστικό απέναντι στις προηγούμενες προσπάθειές τους, περισσότερο σαν ένα σημείο αναφοράς που ενώνει πάνω του όλο το είναι αυτής της μπάντας. Είμαι σίγουρος οτι οι Reflection έχουν ακόμα πολλά καύσιμα στις δεξαμενές τους αλλά αν για κάποιο λόγο η μπάντα αποφάσιζε αύριο να διαλυθεί, το The Battles I Have Won θα ήταν ένα κύκνειο άσμα αντάξιο του ονόματός τους. Προς το παρόν οι Reflection υψώνουν το σπαθί τους σε άλλη μια κερδισμένη μάχη και μας καλούν να απολαύσουμε παρέα τα... λάφυρά της!

Λάμπρος “Metalshock” Πανέτας