Slipknot - The End, So Far

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Οι Slipknot είναι εδώ με το έβδομο τους χτύπημα. Είναι που λες πως δεν μπορούν πια να μας εκπλήξουν. Και όμως το έβδομο τους άλμπουμ με τον τίτλο "The End, So Far" μας δίνει στο δόξα πατρί μια ακόμα έκπληξη. Πέρα ότι μάλλον θα αποτελέσει το κύκνιο άσμα των Slipknot με την Roadrunner Records. Πέρα του ότι ξεκινάει με τον πιο μελωδικό τρόπο με το "Aderall". Είναι ότι το "The End So Far" θέλει, προσπαθεί και δύναται να βάζει τα "Iowa" & "Vol 3 The Subliminal Verses" πάλι στο μυαλό μας, αλλα σε μια σημερινή μορφή. Οι Slιpknot μέσα από τις μάσκες τους, που συχνά πυκνά αλλάζουν, έχουν πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που αχνοφαίνεται στο εξώφυλλο. Ένα πρόσωπο που φαίνεται ακούγεται εμφατικά από το "Adderall" εώς και το "Finale". Ένα πρόσωπο εύπλαστο ώστε να αλλάζει την έκφραση του.

Και είναι το ‘’Adderall’’ ένα κομμάτι μάλαμα και κάνει μια αρχή από καρδιάς ή λες και έχει γίνει κάποια μετάλλαξη του ιού Slipknot. Και το πιάνο αλλά και οι μπασογραμμές, αλλά και η rock ερμηνεία του Taylor εντυπωσιάζουν. Και όμως και όσο και αν μας αρέσει το ξεκίνημα του "The End, So Far" οι Slipknot είναι εδώ με την άγρια και γλυκιά φύση τους, με τις καινοτόμες ιδέες πάνω στο πως φτιάχνουν, αλλά και πως μας δίνουν την μουσική τους, στουντιακά και πάνω στην σκηνή. Και είναι τα ‘’The Dying Song (Time To Sing)’’, ‘’The Chapeltown Rag’’, ‘’Hive Mind’’, που μας ξανά πάνε σε "Iowa" & "Vol 3 The Subliminal Verses" μονοπάτια μέσα σε πιο φρέσκα ηχοτόπια. Το ‘’Yen’’ που στέκει αγέρωχο με τον αργό ρυθμό του, το ‘’Warranty’’ με τις χαοτικές κραυγές, το πιο μελωδικό "Acidic" , αλλά και το εντυπωσιακά όμορφο ‘’Finale’’ που κλείνει το "The End, So Far".

 

 

 

 

Copyright 2024. All Right Reserved.