In Flames - Clayman

Όσοι αγαπούν πρόσφατους In Flames προφανώς και δεν θα ασχοληθούν με το κείμενο μου και καλά θα κάνουν. Το γράφω ευθαρσώς: Λατρεύω τους πρώτους τους δίσκους, δεν την παλεύω κάστανο από τα Mid 00s και μετά ενώ δίσκοι σαν το ‘’Clayman’’ και ‘’Colony’’ ακούγονται μόνο αποσπασματικά. Διαβάστε και εδώ: https://www.metalzone.gr/monuments/flames-whoracle. Το γκαντέμικο έτος 2020, οι In Flames αποφασίζουν να πάρουν τον τελευταίο δίσκο που είχε ψήγματα του παρελθόντος, να τον κάνουν ρεμάστερ ή και να επανεκτελέσουν κάποια από αυτά. Και γα...ργάλ...ησαν τα πάντα. Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Επίσης αποφάσισαν να αλλάξουν ακόμα και το εξώφυλλο. Από τη σύνθεση του 2000, μόνο οι Gelotte/Fridén έχουν μείνει  και δυστυχώς η κατιούσα συνεχίζεται. Τι το θέλανε;;; Για τους τολμηρούς, επανακυκλοφόρησε σε digipak cd αλλά και διπλό βινύλιο στις 28 Αυγούστου από την Nuclear Blast.

Είκοσι χρόνια από το Clayman και τριαντα σαν In Flames, αυτή η επανέκδοση έρχεται για να γιορτάσουν μαζί οι οπαδοί τους, πράγμα όμως που δεν συμβαίνει. Η ρεμάστερ έκδοση (από τα χέρια του Ted Jensen (PANTERA, DEFTONES, GOJIRA) ακούγεται ακόμα πιο πλαστικοποιημένη και αδύναμη. Το εξώφυλλο πιο σκοτεινό, διαφορετικό όπως και το artwork. Ένα ορχηστρικό medley (σύνθεση του Johannes Bergion, κιθάρες από τον Bjorn Gelotte φέρνει στο μυαλό περισσότερο Apocalyptica παρά τον χαρακτήρα της μπάντας ενώ οι πέντε επανεκτελέσεις στα αυτιά μου ακούγονται υποδεέστερες. Ο ήχος πιο ψιλός, πιο ανήμπορος να σε ξεσηκώσει παρά τους χοροπηδηχτούς ρυθμούς. Άνευρο, είχε που είχε λίγες καλές στιγμές, τις κόψανε και αυτές. Σαν μωρό που πριν γεννηθεί του κόβουν τον ομφάλιο λώρο και το αντικαθιστούν με ένα παστικό σωλήνα. Δηλαδή πραγματικά δεν πιστεύω ότι θα βρεθεί ένας που το άκουσε στην εποχή του ή λίγα χρόνια αργότερα και να την παλέψει με αυτό το ηχητικό απόβρασμα. Μόνο και άμα, κάποιος που γνώρισε την μπάντα την τελευταία 5ετία. Ξεχάστε ότι θυμάστε από τον δίσκο, έχουν καταπατηθεί τα πάντα, λες και ακούς άλλο δίσκο. Μόνο κάποια riffs και αντίστοιχες μελωδίες θυμίζουν και φέρνουν κάτι ευχάριστο στο νου. Κατά τα άλλα, πάτος. Ειδικά στα φωνητικά, χάλια μαύρα. Στις Φλόγες... Αν ο αυθεντικός δίσκος αξίζει για 70%, με τέτοιο ήχο και αλλαγές, πάμε στα 50%.