Paradise Lost - The Plague Within

Υπάρχουν συγκροτήματα βαθιά ριζομένα στην Ελληνική metalική καρδιά. Συγκροτήματα που για ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων metalheads η κάθε τους δουλειά, η κάθε τους νέα εμφάνιση θα αποτελεί ξεχωριστή και πολυαναμενόμενη στιγμή μέσα στην χρονιά.\r\n\r\nΟι Paradise Lost είναι η πεμπτουσία, και βρίσκονται, μαζί με άλλους, στην κορυφή, όλου αυτού του σκηνικού. Κάθε τους δίσκος γίνεται αντικείμενο ψιλής κουβεντούλας στις παρέες μεταλλάδων, αλλά και η κάθε τους εμφάνιση sold out.\r\nΜέσα στα 27 χρόνια που δίνουν το διαφορετικό και πάντα ενδιαφέρον καλιτεχνικό στίγμα τους, έχουν κερδίσει τον σεβασμό ακόμα και αυτών που δεν είναι οπαδοί τους. Οι αυτών που δεν τους αρέσει κάποια από τις διαφορετικές περιόδου της μπάντας.\r\nΤα τελευταία χρόνια, ο κιθαρίστας – συνθέτης της μπάντας Gregor Mackintosh εκφράζει τις death ανησυχίες του με την άλλη μπάντα του τους Vallenfire.\r\nΤους τελευταίους μήνες ο τραγουδιστής, και βασικός στιχουργός της μπάντας, Nick Holmes, εκφράζει τον παλιό μπρουτάλ εαυτό του, στο μικρόφωνο των Bloodbath.\r\nΑυτές τις μέρες καταφθάνει το 14ο full length τους με τίτλο The Plague Within, τρία χρόνια μετά το πολύ σπουδαίο Tragic Idol. Αρκετό καιρό τώρα, ακούω – διαβάζω, για την επιστροφή των Paradise Lost, στον ήχο που είχαν οι ίδιοι δημιουργήσει, στα πρώτα χρόνια, και στους πρώτους δυο δίσκους, Lost Paradise και Gothic, και πάνω από όλα ότιλπ ο Nick Holmes, θα ξανατραγουδούσε με μπρουτάλ φωνητικά, όπως τις παλιές death ή αν είναι πιο σωστό, gothic death μέρες. Δεν λείπει όμως και το doom στοιχείο.\r\nΜε μεγάλη προσμονή λοιπόν αρχίζω την ακρόαση του The Plague Within.\r\nΣτο No Hope In Sight, πέρα από το ‘’αισιόδοξο’’ του μηνύματος, μια πολύ όμορφη μελωδία ακούγεται μαζί με την φωνή του Holmes, που πέρα από την αρχή και το ρεφρέν, τραγουδά με καθαρά φωνητικά. Πολύ όμορφο και το σόλο.\r\nΤο Terminal ακολουθεί, με πιο γρήγορο τέμπο, σε σημεία, και τα death φωνητικά στο προσκήνιο.\r\nΜε μια όμορφη μελωδία και ένα αργόσυρτο riff μπαίνει το An Eternity of Lies. Μια από τις doom αλλά και πιο δυνατές στιγμές του δίσκου.\r\nΤο Punishment Through Time, έχει αυτό το δαιμονισμένο riff στην μέση, που το ανεβάζει επίπεδο.\r\nBeneath Broken Earth, Sacrifice the Flame, Victim of the Past και είμαστε για τα καλά πίσω στις αρχές των 90ς και στα χνάρια του Lost Paradise και του Gothic.\r\nΤα Flesh from Bone και Cry Out, οι πιο γρήγορες και πιασάρικες στιγμές του δίσκου, με το Cry Out να κερδίζει τις εντυπώσεις, αφού είναι λες και βγήκε από την Icon περίοδο.\r\nΤο Return To Sun κλείνει τον δίσκο με doom διαθέσεις, και δυνατό ρεφρέν.\r\nΣτο The Plague Within οι Paradise Lost γυρνούν στις ρίζες τους. Και το κάνουν χωρίς να ακούγονται ρετρό, ή αναμασήματα παλιών ιδεών. Έφτιαξαν δέκα τραγούδια, δέκα πολύ καλές συνθέσεις, έβαλε ο καθένας τους τον καλύτερο εαυτό και το αποτέλεσμα το απολαμβάνουμε και θα το απολαμβάνουμε για πολύ πολύ καιρό.\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n

\r\n