Phideaux - Doomsday Afternoon

Το progressive rock άνθισε στα 70ς. Δεν υπάρχει καμμιά αντιπαράθεση επί τούτου. Στην επόμενη δεκαετία τα πράγματα υπήρξαν πιο χλιαρά αλλά και πάλι κυκλοφόρησαν κάποιοι δίσκοι που θα μείνουν για πάντα στο πάνθεον. Την δεκαετία των 90ς τα πράγματα υπήρξαν και πάλι σε ανοδική πορεία και μέχρι σήμερα ακούμε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα. Μια τέτοια περίπτωση είναι το μουσικό όχημα του Αμερικανού πολυοργανίστα, τραγουδιστή και συνθέτη Phideaux Xavier με το όνομα...PHIDEAUX. Με σταθερούς συνεργάτες τον drummer Rich Hutchins και τον παραγωγό  Gabriel Moffat και μια σειρά ταλαντούχων μουσικών και τραγουδιστών που αλλάζουν ανά δίσκο, οι Phideax έχουν παραδώσει διαμαντάκια που αξίζει να ακούσει οπωσδήποτε όποιος ακολουθεί το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα ακόμα και στις μέρες μας. Με επιρροές από διάφορες πτυχές του prog rock των 70ς,οι Phideaux παραδίδουν ένα κράμα (crossover) prog rock που εμπεριέχει ψυχεδέλια και φολκ και γεμάτο μελωδία και ωραίες ιστορίες. Από το 2003 έχουν κυκλοφορήσει αρκετοί δίσκοι με αυτούς στο δεύτερο μισό των 00ς να ξεχωρίζουν.

Το ''Doomsday Afternoon'' είναι πιθανότατα ο αγαπημένος μου δίσκος της μπάντας. Με μια εξαιρετική ιστορία που συνεχίζεται από το ''The Great Leap'' που κυκλοφόρησε ένα χρόνο νωρίτερα (αναφερόταν και στο back inlay ως ''is this phase two of the great leap?'' και τελικά τελείωσε με το ''Infernal'' του 2018. Με ένα πλούσιο βιβλιαράκι με σχέδια που θυμίζουν την τεχνική που είχαν οι γκραβούρες αιώνες πρίν. Με μια πληθώρα ταλαντούχων μουσικών που θα σε μαγέψει για πάνω από μια ώρα στο κόσμο τους. Θέλεις φλάουτα, hammond, μπάσο, κιθάρες,πιάνο,βιολί, κρουστά, σαντούρι, Moog συνθεσάιζερς; 'ΕΧΕΙ. Θες αντρικά και γυναικεία φωνητικά; Και από αυτό έχει και μάλιστα σε ποσότητα και ποιότητα.

Όλα υφαίνουν το προαίσθημα ότι θα ακούσεις κάτι καλό. Διότι αν η μουσική είναι βαρετή, κουραστική, δύσκολη ή δεν ξέρω και γω τι άλλο, τα παραπάνω δεν έχουν και πολύ σημασία. Ο Xavier όμως είναι ένας ταλαντούχος συνθέτης και γνωρίζει ότι η ΜΕΛΩΔΙΑ είναι ότι πιο σημαντικό. Και δίνει βάση σε αυτό. Η μαγευτικότατα εκφραστική του φωνή αμέσως σε κερδίζει και ας έχει μόνης συνοδεία ένα πιάνο. Σύντομα, πανδαισία ήχων και οργάνων μετατρέπουν το ''Micro Softdeathstar'' σε μια μεθυστική ακουστική αμαρτία που δεν την χορταίνεις. Παρέλαση διαφορετικών συναισθημάτων και ήχων σε μετατρέπει σε μαριονέτα που κουνά όποιο εσωτερικό ή εξωτερικό σου όργανο ή άκρο θέλει. Στα έντεκα λεπτά διάρκειας του τραγουδιού, ακούμε εξαιρετικές μελωδικές αλλαγές, άλλοτε με τη βοήθεια των κλασσικών οργάνων και άλλοτε με βιολί ή σαντούρι. Εκπληκτικές ενορχηστρώσεις, σκοτεινή αύρα, προοδευτικός ήχος γεμάτος ποικιλία. Δανείζεται από τα 70ς αλλά έχει τη δύναμη ενός άλμπουμ που κυκλοφόρησε τη νέα χιλιετία. Φωτεινό αστέρι που φεγγοβολεί ιδέες που ανοίγει νέους ορίζοντες σε ένα νέο ακροατή, ειδικά αν δεν έχει εντρυφήσει τα 70ς.

Χωρίς ανάσα, το ''The Doctrine of Eternal Ice'' παίρνει τη σκυτάλη. Πιο ρυθμικό, πιο πληκτροφόρο, με πνευστά να δηλώνουν το ''παρών'', έντονα και αυθάδη πάνω στις κιθάρες που γνωρίζουν ότι δεν μοναρχεύουν. Απρόβλεπτες αλλαγές που κρατούν το ενδιαφέρον κάθε λεπτό. Ακούς κάποιους δίσκους και ξέρεις τι θα ακούσεις από την πρώτη φορά. Ακούς το '' Doomsday Afternoon'' για εκατοστή φορά και πάλι σε πιάνουν απροετοίμαστο. Χωρίς ηχητικές υπερβολές και με τη μέγιστη βάση να δίνεται στην ίδια τη σύνθεση, το αποτέλεσμα είναι σαγηνευτικό. Μια αγνή φωνή, μια ακουστική κιθάρα και το ''Candybrain'' θα σε καταβάλλει. Είναι στην φύση τους τους τέτοια τραγούδια να σε αγγίζουν χάρη στη ζεστασιά του ήχου τους και της εσωτερικής τους ομορφιάς. Στη συνέχεια ακολουθεί ένα πανέμορφο ορχηστρικό και το δεύτερο μέρος του ''Doctrine'' με ένα συμφωνικό κρεσέντο που θα λατρέψουν όλοι οι θασιώτες του είδους.

Οι Pink Floyd/Eloy επιρροές εμφανίζονται στο ''Thank You for the Evil''. Δομή και εκτέλεση γεμάτο δύναμη και πάθος. Ρυθμικά τραντάγματα  που σε ξυπνούν όταν η ψυχεδέλεια σε υπνωτίζει.  Στίχοι που καίνε, γεμάτοι αλήθειες. ''lock down in the safety net,opiated by the television set''. Συμφωνικός οργασμός στο  ''A Wasteland of Memories'' θυμίζοντας κλασσική μουσική πριν ακουστεί το δεύτερο ''crumble'', αυτή τη φορά με γυναικεία φωνητικά που ενώνονται με τους στίχους και γίνονται ΕΝΑ. Φλάουτα σε εγρήγορση για το ''Formaldehyde'' και κιθαριστικά περάσματα που θα ανοίξουν το πέρασμα για το μυαλό του ακροατή στον κόσμο της φαντασίας. Η Jethro Tull αγάπη και δεν κρύβεται και τα πνευστά φουσκώνουν με σθένος την σύνθεση. Το φάντασμα των YES εμφανίζεται προς το τέλος με τα πλήκτρα να θαυματουργούν. Ο δίσκος θα κλείσει όπως κάθε prog rock άλμπουμ που σέβεται τον εαυτό του, με τη μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεση και την πιο πειραματική. Χωρίς όρια και περιορισμούς, το κύκνειο ''Microdeath Softstar'' δημιουργεί ένα διαστρικό ταξίδι για το μυαλό σου. Μια εύφορη κοιλάδα αρμονίων που δίνεται απλόχερα σε όλους μας για να βοσκ...απολαύσουμε.