Prog Rock

Μια από τις σημαντικότερες 80ς prog rock μπάντες, που μάλιστα συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, είναι οι Σκοτσέζοι Pallas (Ελληνικότατο μυθολογικό πρόσωπο που βρίσκεται σε αρκετές περιπτώσεις). Δημιουργήθηκαν το 1980 και μέχρι το 1987 κυκλοφόρησαν δυο ενδιαφέροντες δίσκους, τα ''The Sentinel'' (1984) και The Wedge (1986). Μετά υπήρξε μια χρονοβόρα διακοπή που διήρκησε μέχρι το 1998 όπου και κυκλοφόρησαν το ''Beat The Drum'' (από την Inside Out) και μπήκαν αμέσως στις καρδιές πολλών νέων οπαδών του prog rock της εποχής ανάμεσα τους και εμένα.

To θεικό Prog Rock των 70ς είχε φθίνουσα πορεία στα 80ς. Ξεκάθαρο. Στα 90ς ξεπρόβαλλε μια νέα σειρά συγκροτημάτων από όλο τον πλανήτη. Neo-prog λοιπόν και οι αντιπρόσωποι της από την Νορβηγία λιγοστοί. Μια από τις καλύτερες περιπτώσεις αυτών είναι οι Fruitcake, όπως φυσικά και οι γνωστότεροι Anglagard και Anekdoten. Μιας και εδώ μας αφορούν οι Fruitcake, η μπάντα γεννήθηκε στο Oslo το 1990 με την σύνθεση να σταθεροποιείται δυο χρόνια αργότερα κυκλοφορώντας μάλιστα και το ντεμπούτο τους ''Fool Tapes'' από τοπική εταιρία.

Είμαστε στο 2024 και σχεδόν τα πάντα διαδίδονται, μαθαίνονται και ανεβαίνουν στο διαδίκτυο όσο αφορά την τέχνη της Μουσικής. Σχεδόν, διότι υπάρχουν ακόμα μπάντες που δεν έχουν ανακαλυφτεί και βρίσκονται χαμένες στο παρελθόν ή κάποιες άλλες που λιγοστές πληροφορίες υπάρχουν πάνω στα βιογραφικά ή την μουσική τους. Μια τέτοια μπάντα είναι αυτή των Suntower που το μόνο που είμαστε σχεδόν σίγουροι είναι ότι είναι Αμερικανοί και πιθανότατα κοντά στη πόλη της Μασαχουσέτης μιας και εκεί ηχογράφησαν το υλικό τους.

Οι Eloy αγαπήθηκαν από πολλούς και έχουν πολλούς οπαδούς ακόμα, διαφόρων γενεών. ''Κατηγορήθηκαν'' σαν κλώνοι των Pink Floyd ή έστω σαν την Γερμανική απάντηση των Άγγλων. Οκ, οι Pink Floyd είναι αρχαιότεροι, πιο πειραματικοί, έχουν καλύτερες συνθέσεις στο σύνολο τους, είναι πιο παικταράδες κτλ κτλ αλλά εγώ θα πω  την αμαρτία μου. Έχω ακούσει (και απολαύσει στο σύνολο της) την δισκογραφία των Eloy περισσότερες φορές από την Θεική Τετράδα.

Το progressive rock άνθισε στα 70ς. Δεν υπάρχει καμμιά αντιπαράθεση επί τούτου. Στην επόμενη δεκαετία τα πράγματα υπήρξαν πιο χλιαρά αλλά και πάλι κυκλοφόρησαν κάποιοι δίσκοι που θα μείνουν για πάντα στο πάνθεον. Την δεκαετία των 90ς τα πράγματα υπήρξαν και πάλι σε ανοδική πορεία και μέχρι σήμερα ακούμε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα. Μια τέτοια περίπτωση είναι το μουσικό όχημα του Αμερικανού πολυοργανίστα, τραγουδιστή και συνθέτη Phideaux Xavier με το όνομα...PHIDEAUX.

To Progressive Rock (θα) μνημονεύεται για τα διαμάντια που κυκλοφόρησαν στο συγκεκριμένο είδος τη δεκαετία του ΄70. Εννοείται ότι και σε άλλες εποχές έχουν δημιουργηθεί πανέμορφα ακούσματα, απλά στη συγκεκριμένη δεκαετία είχαμε εκπληκτικό συνδυσμό ποιότητας-ποσότητας. Το neo-progressive rock, όπως υποδηλώνει και η ονομασία του αφορά παρόμοιο ήχο σε πιο προσφατες εποχές. Μια μπάντα που είναι εγκληματικά άγνωστη παρά στους ρέκτες του είδους είναι οι Πολωνοι Collage.

ΠΡΕΠΕΙ να γράψω για τους Marillion. Όχι μόνο γιατί είναι μια από τις πιο επιτυχημένες prog rock μπάντες, εμπορικά και καλλιτεχνικά, αλλά επειδή είναι και απο τις αγαπημένες μπάντες της συζύγου μου. Και γιατί να μην είναι; Πήραν τα καλύτερα στοιχεία του prog rock των 70ς (ιδιαίτερα των Genesis), κράτησαν το συναισθηματισμό και τον λυρισμό, καυτηρίασαν τις άκρες της υπερβολής του είδους, το έντυσαν με πανέξυπνους και γήινους στίχους, πρόσθεσαν στοιχεία από άλλα είδη του παρελθόντος αλλά και του τότε παρόντος και μας παρέδωσαν θεόσταλτη μουσική.

Η αγάπη για την μουσική μπορεί να κάνει θαύματα. Και αν δεν κάνει, να δημιουργήσει. Ας ,άθουμε την ιστορία των Καναδών prog rockers Mystery και ας κρίνουμε μόνοι μας. Οι Mystery ξεκίνησαν σαν project του Γαλλο-Καναδού κιθαρίστα/στιχουργού/παραγωγού Michel St-Père το 1986. Αρκετά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1992, κυκλοφορούν το ομώνυμο ep τους σε cd το οποίο περιλάμβανε πέντε συνθέσεις. Ένα χρόνο αργότερα, προβήματα υγείας καθιστούν ανήμπορο τον drummer της μπάντας, Stéphane Perreault, να χρησιμοποιήσει τα δυο του πόδια.

Το να κάτσω να γράψω για τους Jethro Tull (με όνομα παρμένο από τον  γνωστό Άγγλο γεωπόνο/εφευρέτη)κάτι που δεν έχει ξαναγραφτεί, είναι άτοπο. Άρα μας μένει καθαρά να γράψω από την οπαδική πλευρά  για κάποιο από τον πλούσιο κατάλογο της μπάντας. Και είναι μεγάλος ο κατάλογος. Αναμφισβήτητα, ο πιο  επιτυχημένος τους δίσκος είναι το ‘’Aqualung’’  του 1971, ένας δίσκος που έφερε πολλά νέα αυτιά στη μουσική της. Μετά από κάποιες δεκαετίες επαναλαμβανόμενων ακροάσεων της δισκογραφίας τους, καταλήγω ότι αγαπημένος μου δίσκος τους είναι ο επόμενος, το  ‘’Thick As A Brick’’ του 1972.

Τον Neal Morse τον μάθαμε στους prog rockers Spock’s Beard. Εδώ όμως και πάρα πολλά χρόνια έχει ακολουθήσει το δικό του δρόμο σαν καλλιτέχνης αν και μουσικά κινείται στα ίδια μουσικά κύματα. Έχει πολλά μουσικά projects ενώ τα πιο προσφάτως ενεργά είναι οι Flying Colors και οι TransAtlantic που παίζει πλήκτρα και τραγουδά και βεβαίως οι Neal Morse Band (πλέον NMB) στους οποίους εκτός από τα παραπάνω καθήκοντα, παίζει και κιθάρα.