Black Sabbath - Tyr

Απλά ο πιο παραγνωρισμένος δίσκος των Black Sabbath και φυσικά ο καλύτερος που έχει βγάλει το συγκρότημα με τον Tony Martin στα φωνητικά. Παρότι όλοι μνημονεύουν διαρκώς το "Headless cross", τολμώ να πω ότι τούτο εδώ βάζει κάτω τον προκάτοχό του με τις εξαιρετικές συνθέσεις του, αλλά και τη γενικότερη αισθητική του, που για πρώτη -και τελευταία- φορά παραπέμπει στη σκανδιναβική μυθολογία και όχι σε διαβόλους και τριβόλους.

\r\n\r\n

Ο Geoff Nicholls δηλώνει δυναμικά "παρών" στα πλήκτρα, κάνοντας τη διαφορά στο μαγευτικό "Jerusalem", αλλά και στο δεύτερο αριστούργημα του LP, το "Anno Mundi", ενώ ο Cozy Powell στα τύμπανα του δίνει και καταλαβαίνει, αν και δεν θα έβλαπτε να τον χαμήλωναν λίγο στην τελική μίξη. Από τη μεριά του, ο Tony Martin δίνει τις πιο αλά Dio ερμηνείες του, ειδικά στο "Sabbath stones", αποδίδοντας ωστόσο πολύ καλά, βγάζοντας ένα πάθος απερίγραπτο. Τέλος, ο αρχηγός είναι για δεύτερο συνατπό album σε τρελή φόρμα, αν και πού και πού τροποποιεί φόρμουλες του παρελθόντος προς δική του διευκόλυνση και για οικονομία χρόνου (πχ, η εισαγωγή του "Anno Mundi" έχει κάτι από "Children of the sea" και το κουπλέ του "Sabbath Stones" μας θυμίζει αμυδρά τα "Behind the wall of sleep" και "War pigs"). Λίγη σημασία έχουν όμως αυτά, όταν το τελικό προϊόν αποδεικνύεται τόσο καλό και ποιοτικό.

\r\n\r\n

Δυστυχώς, η υστεροφημία του "Tyr" δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Στην καλύτερη, αποτελεί ένα καλά κρυμμένο μυστικό ανάμεσα στους θαυμαστές της μπάντας. Εγώ, πάντως, από τη δική μου τη μεριά, θα πρότεινα να αφήσουμε κατά μέρος το ούτως ή άλλως αναγνωρισμένο "Headless cross" και να πιάσουμε τον εξίσου γοητευτικό, αλλά υποτιμημένο, διάδοχό του. Έτσι, για αλλαγή.

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n\r\n

\r\n