Cannibal Corpse - The Bleeding

                      Μια από τις παλιότερες και καλύτερες death metal μπάντες του πλανήτη μας. Όσα και να τους σούρουμε, έχουν κάνει το death metal γνωστό σε πολύ κόσμο, σχετικό και μή και αυτό πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Αν μας επιτρεπόταν να χωρίζαμε την δισκογραφία τους και την ιστορία τους σε δυό μέρη, λογικά το κόψιμο θα γινόταν σε σχέση με τους τραγουδιστές τους, τους κυρίους Chris Barnes (1988-1995) και τον μετέπειτα και τωρινό τους, George Fisher. Βέβαια για μένα πιο σημαντική είναι η φυγή του  Jack Owen παρά του Chris Barnes αλλά εκεί που θέλω να καταλήξω ότι σαν μνημείο μόνο ένας δίσκος από τους τέσσερις πρώτους θα μπορούσε να καπαρώσει μια τέτοια θέση και δεν θα ταν εξαιτίας των φωνητικών αλλά την μουσικής τους. Και ποιο βάζουμε τώρα από τα πρώτα 4; Διαλέγω (για σήμερα) το ’’The Bleeding’’ μιας και ειναι στα χρονικά όρια των 2 μερ(ι)ών που προαναφέρθηκαν και επειδή λατρεύω το mid-tempo death εκείνης της περιόδου. Το απαγορευμένο εξώφυλλο μιλά μόνο του για την εποχή του (ενώ το αυθεντικό βρίσκεται στο εσώφυλλο. Λιτό ένθετο, χωρίς στίχους, με φωτοκολάζ και την τότε σύνθεση της μπάντας (και τί σύνθεση, ένας και ένας τους). Παραγωγάρα Scott Burns στα πασίγνωστα Morrisound, εξώφυλλο από τον Vincent Locke (ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από όλα τα εξώφυλλα της μπάντας από την αρχή τους. Παρόλες τις λιγοστές πληροφορίες που πας προμήθευε τότε η μπάντα (μα να μην είναι γραμμένοι όλοι αυτοί οι ερωτικοί στίχοι κάπου γραμμένοι;), βρήκαν χώρο για την διεύθυνση της N.O.R.M.I. (NATIONAL ORGANIZATION FOR THE REFORM OF MARIJUANA LAWS). Είναι γνωστό το πόσο εθισμένοι ήταν στην μαριχουάνα, σε κάθε συνέντευξη ο Chris Barnes, για αυτο μιλούσε...
\r\n
\r\n                         
\r\n                      Chris Burnes. Ο άνθρωπος πίσω από το μικρόφωνο. Ένας ανθρώπινος βόθρος. Πριν δω το πρόσωπο του κάποτε σε ένα περιοδικό, η φαντασία μου τον είχε μετατρέψει σε ένα καννίβαλο αιμοδιψές τέρας. Ήταν και οι στίχοι δικοί του, γεμάτο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Πολύ πειραγμένος σκεφτόμουν αλλά και σε μια ταινία τρόμου δεν σημαίνει ότι ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος ή οι ηθοποιοί είναι τίποτα τελειωμένοι σαν άνθρωποι. Απλά τους αρέσει το ακραίο. Τελοσπάντων, μια χαρά στίχοι και με τα τσιριχτά (σου κόβω το λαιμό) ή τα γουρουνίσια του φωνητικά, ο Chris έκανε καλή δουλειά. Από κει και πέρα τα κιιθαριστικά μέρη ξέρουν πώς να βιάζουν ψυχούλες και αυτιά. Μόνο με μια πένα στο χέρι μπορούν να σου ξεσκίζουν την καρωτίδα. Λαμπρά παιδιά, ήξεραν πώς να απελευθερώνουν το χειρότερο τους εαυτό και να ηρεμούν τα νεύρα τους. Παίζοντας μεσαίων ρυθμών και ταχυτήτων, έτσι ώστε να μην χαθεί σταγόνα αίματος και βιας. Ρουφήχτε τα ΟΛΑ. Και δεν σου φτάνουν όλα αυτά, έχεις και τον χασάπη-δερματογδάρτη που ας ελπίσουμε ότι δεν είχε και δεύτερη δουλειά εκτός από τυμπανοκρούστης. Όσο σφοδρά και βίαια και αν χτυπά ο Mazurkiewic, αργά ή ιλλιγκιώδης, μπορείς να ξεχωρίσεις ότι δεν παίζει αέρα πατέρα στο κύμα αλλά έχει τεχνική.Και ο ψηλός ούγκα ούγκα που σε χτυπά με το ρόπαλο συνεχόμενα πως θα τον αντέξεις; Δεν είναι ρόπαλο ρε, μπάσο είναι. Και πως στο γεροκαννίβαλο καταφέρνει να με ζαλίζει τόσο έντονα και να μου προκαλεί αυτόν τον ευχάριστο πονοκέφαλο; Ντάξει, ένας και ένας είναι όλοι τους.  Και δεν τους φοβίσουν τα σόλος και τα leads. Σε όλα τα τραγούδια παίζουν αλλόφρονα, χωρίς αύριο και βρίσκουν και χρόνο για να σολάρουν. Κάθε δευτερόλεπτο μετράει, δεν το παραγεμίζουν, δεν περισσεύει τίποτα. Όσο χρειάζεται μια σύνθεση για να περιέχει επιθετικό death metal που δεν κουράζει, δεν είναι μονότονο και προπάντων βαδίζει τον δικό του δρόμο. Αν άκουγες κάπου, κάπως, κάποτε και για κάποιο λόγο κάποιο τραγούδι των Cannibal Corpse, ήξερες ότι ήταν αυτοί, δεν τους μπέρδευες με άλλους. Μοναδικός δίσκος από μια τεράστια μπάντα. Ένας δίσκος που μπορεί ακόμα και τώρα να ζωντανέψει εφιάλτες με τα ’’She Was Asking for I’’, ’’Stripped, Raped and Strangled ’’ ’’Staring Through the Eyes of the Dead’’και το ομώνυμο.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n