CROM - Vengeance

2008. Δεκαπέντε χρόνια πριν. Ήδη κάποια άλμπουμς άφησαν εποχή φθάνοντας σε πολλα ζευγάρια αυτιά, κάποια πέρασαν και δεν ακούμπησαν καν, και κάποια αποσχόλησαν μικρές ομάδες οπαδων με βάση τα ακούσματα τους. Κάπως έτσι περνάμε στους Crom, μια Γερμανική Epic Power/Heavy Metal μπάντα που προσκυνά την επική περίοδο των Bathory. Το όνομα Crom προήλθε από το παρατσούκλι του βασικού οργανοπαίχτη, τραγουδιστή, συνθέτη Walter Grosse που τον συναντήσαμε στα πρώτα χρόνια των Dark Fortress πίσω από τα έγχορδα. Αν και σε ακραία μπάντα, μάλλον η αγάπη του για τον ψηλό Σουηδό τον έκανε να ζηλέψει και να δημιουργήσει την δική του one man's band με τη βοήθεια των συναδέλφων του από την μέχρι τότε μπάντα του και μάλιστα παράλληλη χρονικά με αυτήν.  Το 2001 αποχωρεί πλέον από τους Dark Fortress και δυο χρόνια κυκλοφορεί ένα ep που άνοιξε τις ορέξεις πολλών από εμάς με τον επικό του ήχο. Εννοείται ότι υπήρχε και διασκευή στους ΘΕΟΥΣ του, Bathory. Πέρασαν αρκετά χρόνια, μάλλον δυσκολεύτηκε να βρει κάποια εταιρία να κυκλοφορήσει το υλικό που είχε δημιουργήσει τα πρώτα χρόνια των 00ς αλλά ευτυχώς βρέθηκε η Pure Steel Records η οποία μας παρέδωσε το ντεμπούτο τους ''Vengeance'' μόλις το 2008. Ο δίσκος είναι όπως όλοι τον περιμέναμε. Μέγιστη επιρροή στους Bathory, επική ατμόσφαιρα, σχετικά απλοική μουσική (ένα άτομο), συναίσθημα. Εξαιρετικός δίσκος που κέρδισε πολλούς οπαδούς και συζητιόταν αρκετά στους κύκλους. Δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά στη συνέχεια. Όχι ότι δεν ήταν καλοί οι επόμενοι δίσκοι, ούτε ότι άλλαξαν τον ήχο τους αλλά γενικότερα ήταν ένα σκαλί κατώτεροι και όταν μιλάμε για μπάντες που δεν κατάφεραν να φέρουν κάποια πρωτοτυπία, να είναι εθιστικοί μουσικά ή να σαρώσουν πόλεις με συναυλίες, ε τότε λογικό είναι η μπάντα να αρχίσει να ολισθαίνει στις προτιμήσεις των ακροατών. Από το 2018 και μετά, οι Crom θεωρουνται κανονική, τριμελής μπάντα και έχουν μάλιστα κυκλοφορήσει στις αρχές της φετινής χρονιάς το νέο, τέταρτο δίσκο σου που τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά ακούστηκε και πάλι ενδιαφέρον.

Όταν βέπεις τέτοια εξωφυλλάρα, σίγουρα είσαι προδιαθετημένος θετικά. Ο Kris Verwimp έχει προσφέρει πολλές φορές την τέχνη του για metal εξώφυλλα και αυτό που βλέπουμε στο ''Vengeance'' είναι σίγουρα πολύ καλό και σχετικό με το ηχητικό περιεχόμενο. Βασικά οι χρωματισμοί του είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο και όχι τόσο αυτό που απεικονίζει. Και η μουσική δεν πάει πίσω βέβαια. Σε μεταφέρει άμεσα σε επικές, πολεμικές σκηνές και τοπία. Πολλά τα κοινά με τους Bathory. Ένα άτομο να κάνει τα πάντα με ελάχιστη βοήθεια φίλων. Φωνή μέτρια αλλά εκφραστικότατη, αυθεντική, πηγαία. Μουσική τεχνοτροπία γεμάτη απλότητα αλλά ουσία. Βαριά ατμόσφαιρα, νοσταλγική, μια άλλη εποχή. Συνθέσεις κομματιών κοντά στο εξάλεπτο για να είναι πλήρεις, να περιέχουν επανάληψη ώστε να σχηματίζουν μέσα μας τις απαραίτητες εικόνες, χωρίς αλλεπαλληλες αλλαγές που αποπροσανατολίζουν τον ακροατή.

Το εναρκτήριο ''Wings of Fire'' είναι γρήγορο, δυναμικό και συνίσταται για συναυλικές επιδρομές. Πλήρως heavy metal άκουσμα με σολαρίσματα, ρυθμούς και μια στοιχειωμένη απελευθέρωση ενέργειας. Καλό ξεκίνημα αλλά προτιμώ τις ακουστικές κιθάρες και τα πιο επικά φωνητικά του ''The Restless King'' που θα ακολουθήσει. Ελαφρώς μελαγχολικό σαν το τραγούδι ενός νυχτοπουλιού. Διατηρούν τη λιτότητα, με τις κιθάρες να δημιουργούν συγχορδίες που μαραζώνουν και τους πιο κεφάτους πολεμιστές. Τα πολυφωνικά α λα bathory δίνουν πάντοτε μια επιπλέουσα ισχύ στην ατμόσφαιρα αλλά και πάλι είναι τα κιθαριστικά θέματα που σε τυλίγουν με νοσταλγία και πάθος στο ίδιο πακέτο. Στο ίδιο μοτίβο, το συνονόματο με τη μπάντα τραγούδι συνεχίζει ακουστικά αγγίζοντας ευαίσθητες χορδές. Από την άλλη, το ομώνυμο του δίσκου μοιράζεται σε δυο μέρη με το πρώτο να ξεκινά δυναμικά, η φωνή να ακούγεται πιο σκοτεινή και οργισμένη ενώ η μουσική πιο δυσοίωνη και εχθρική μόνο και μόνο για να το γυρίσει τούμπα στο δεύτερο μέρος σε πιο mid tempo ρυθμούς και πιο επική ατμόσφαιρα. Δράση και αντίδραση....

Σε καμιά περίπτωση δεν μιλάμε για μπάντα-στείρα κόπια. Ναι μεν χτίζουν πάνω στη βάση των Bathory αλλά την κορυφή την έχουν διαμορφώσει με βάση το δικό τους χαρακτήρα. Το ''Unchain the Hero'' θα μπορούσαν (και θα ήθελαν) να το έχουν γράψει οι Blind Guardian. Ο τρόπος που ακούγεται η κιθάρα είναι άφθονα εθιστική και θα σας μείνει στο μυαλό.Το ερωτικό ''A Life Unbearable '' δεν κολλάει με τον υπόλοιπο δίσκο και θα μπορούσε να λείπει χωρίς να στενοχωρήσει κανέναν.Ευτυχώς ακολουθεί το ''The Stars Will Fall '', μια από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου. Οι αφηγήσεις και όχι μόνο φέρνουν στη θύμηση τους θεούληδες Bal Sagoth και Manowar (defender), πριν το άρμα τους πετάξει στο λυκόφως των θεών. Όσο λατρεία και να είναι η μουσική του, οι φωνητικές του ικανότητες είναι αρκετά περιορισμένες και φαντάζομαι ότι αν έπιανε το μικρόφωνο κάποιος άλλος θα είχαμε εκπληκτικότερα αποτελέσματα. Από την άλλη αυτό θα στερούσε τον άγνωστο χ από την εξίσωση bathory. Απροκάλυπτα σε ΟΛΑ του (τίτλος,μελωδίες,στίχοι,κιθαριστικά μέρη που θυμίζουν τους ΑΛΛΟΥΣ), τα ''Hammer of the Gods'' και ''Fire'' είναι πηγές ενός θριαμβικού μουσικού συνόλου.

Υ.Γ. Δοκιμάστε τα The Restless King ,Vengeance Part II - ...and the Effect ,The Stars Will Fall και Hammer of the Gods  για μια πρώτη επαφή.