Lethal - Warriors

~~                          Ωπα, περίμενε. Εδώ δεν θα γράψω τίποτα για τους θεούς του prog/power Lethal. Όχι, εδώ έχουμε να κάνουμε με τους Αργεντινούς Lethal, μια Thrash/Heavy μπάντα από το 1987 που δισκογραφεί με συνέπεια (όσο ήταν ενεργή μιας και στα 00ς είχαν πέσει σε ακινησία). Αν και πλέον τραγουδούν μόνο στην γλώσσα τους, υπήρξαν και οι εποχές που απευθυνόντουσαν παγκοσμίως χρησιμοποιώντας την διεθνή γλώσσα. Ένας τέτοιος δίσκος είναι ο δεύτερος τους, το ‘’Warriors’’ του 1992. Άγνωστη εταιρόα (Harley Records), άγνωστα μέλη, είδος μουσικής που είχε φύγει από την μόδα και χώρα προσέλευσης που δεν ενδεικνυόταν, ιδιαίτερα στο Ευρωπαικό κοινό. Το πώς έφτασε στα χέρια μου μια κόπια αυτού του δίσκου είναι μια τρομερή ιστορία που δεν ενδιαφέρει κανένα. Να αναφερθεί επίσης ότι από την τότε σύνθεση της μπάντας, οι δυο είναι ήδη νεκροί, ο κιθαρίστας από AIDS και ο drummer από μόλυνση. Αργεντινή κύριοι. Metal με κοχόνες ναααα, όχι χαζομεταλλάκια που αυτοκτονούνε ή πεθαίνουν από καρκίνο τσιγάρου και ποτού μπροστά στο Pc τους.
\r\n                           Οι Lethal το ζούν στο αίμα τους το thrash metal. Ίσως να μην έχουν παίζουν τα άπαιχτα τεχνικά, ίσως να μην έχουν την γαμάτη παραγωγή, αλλά έχουν ψυχή και πάθος. Οι ακροβασίες τους ανάμεσα στο Power metal και στο thrash τους χαρίζει μελωδία. Σκεφτείτε παλιούς Overkill…. Τα σόλος πάνε ασταμάτητα, τα δάκτυλα γλιστράνε πάνω στις χορδές, το ρυθμικό δίδυμο προστάζει ανελέητο headbanging. Επαπειλούμενο ολοκαύτωμα σε κάθε σύνθεση, με γεμάτες αυτοπεποίθηση αμοιβαίες διπλές καταστροφικές επιθέσεις. Είναι άξιο συζήτησης οι ριπές που γαζώνουν τα ηχεία σε 40 λεπτά. Καμιά οικονομία, όλα για όλα.  Ένα ορμητικό ρεύμα που σε πλήττει από κάθε πλευρά. Το μπάσο να παίρνει πρωτοβουλία για λίγα δευτερόλεπτα και να παχαίνει τον ήχο, η φωνή να τραβά τις ψιλές τους και να εξυψώνεται, τα drums να πλήττουν ολοτελικά με την δύναμη τους.
\r\n                   Ας προσπαθήσουμε να βρούμε και κάτι άσχημο. Ας αναφερθούμε στο γεγονός ότι το ‘’The Face On The Coin’’ θυμίζει στο βασικό ριφ αισχρά Annihilator και συγκεκριμένα το ‘’Stonewall’’ από το  ‘’Never Neverland’’. Το άθλιο και φτωχό εξώφυλλο (απαράδεκτο στο Metal να δείχνει εξώφυλλο με φάτσες. Και το ότι το booklet έχει τα πάντα γραμμένα στην μητρική τους γλώσσα. Τι άλλο; Ακόμα και η μέτρια παραγωγή τους ταιριάζει γάντι. Δεν νομίζω ότι τα παραπάνω είναι ικανά να κόψουν έστω και λίγο από την ορμή που θα σε πάρει παραμάζωμα το ‘’Warriors’’. Δεν ξέρω πιο τραγούδι να διαλέξω ως το καλύτερο, δεν ξέρω ούτε και πιο να διαλέξω ως και το υποδυέστερο. Μπορείτε να αφεθείτε στο μεταλλικό παραλήρημα που μας προσφέρουν οι Αργεντινοί και να τους αφήσετε να ροκανίσουνε τα αυτιά σας (και τα μυαλά σας) με τα ξυραφένια ριφς τους και την κοφτερή του φωνή. Thrash των 90ς, χωρίς πειραματισμούς, μόνο όρεξη και πάθος. Και ο δίσκος κλείνει με το ‘’Vida Artificial’’, που θυμίζει Metallica και είναι τραγουδισμένο στα Ισπανικά (η γλώσσα της Αργεντινής δηλαδή). Μια καταβροχθιστική μηχανή made in Argentina. Γνωριστείτε μαζί τους και αγκαλιάστε τον διθεισμό (μαζί με τους άλλους Lethal).
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n