Mystery - Theatre Of The Mind

Η αγάπη για την μουσική μπορεί να κάνει θαύματα. Και αν δεν κάνει, να δημιουργήσει. Ας ,άθουμε την ιστορία των Καναδών prog rockers Mystery και ας κρίνουμε μόνοι μας. Οι Mystery ξεκίνησαν σαν project του Γαλλο-Καναδού κιθαρίστα/στιχουργού/παραγωγού Michel St-Père το 1986. Αρκετά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1992, κυκλοφορούν το ομώνυμο ep τους σε cd το οποίο περιλάμβανε πέντε συνθέσεις. Ένα χρόνο αργότερα, προβήματα υγείας καθιστούν ανήμπορο τον drummer της μπάντας, Stéphane Perreault, να χρησιμοποιήσει τα δυο του πόδια. ΌΛΟΙ καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι αυτό για έναν μουσικό και ακόμα περισσότερο για τον drummer της μπάντας. Και όμως, ο θεούλης αυτό κατάφερε να συνεχίζει να παίζει ακόμα και βρισκόμενος σε αναπηρική καρέκλα χωρίς την βοήθεια υπολογιστών/τεχνολογίας. Το 1995 ο Michel St-Père δημιουργεί την Unicorn Records και κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους, ‘’Theatre Of The Mind’’. Φανταστείτε μια τέλεια μίξη AOR και prog rock. Λίγα χρόνια αργότερα, κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους ‘’Destiny?’’ τονίζοντας ακόμα περισσότερο τις προοδευτικές τους τάσεις. Η μπάντα θα μπει στον πάγο για λίγα χρόνια και θα επιστρέψει αργότερα με διαφορετικά μέλη (μιλάμε πάντοτε για την μπάντα του Michel St-Père) οι οποίοι μέχρι και σήμερα συνεχίζουν να μας χαρίζουν μελωδικές δισκάρες.

 Αυτό που θα ακούσετε στο ‘’Theatre Of The Mind’’ δεν είναι το κλασσικό Prog Rock. Δεν δίνει βάση στην τεχνική, δίνει βάση στο λυρισμό, στις αρμονίες. Αν μιλούσαμε για prog metal, θα σας τους έβαζα στη Fates Warning κατηγορία. Ακουστικές και κλασσικές κιθάρες προκαλούν άνθιση στις μελωδίες των riffs. Η φωνή του Gary Savoie είναι γαρνιρισμένη με μια μελαγχολική χροιά την ίδια ώρα που συναθροίζει ότι χρειάζεται μια φωνή για να ακούγεται εθιστική και γοητευτική. Δεν σας κρύβω ότι σε στιγμές μου θύμισε ελαφρώς αυτή του Steve Perry (Journey). Η μουσική τους διασταυρώνει το Καναδικό Prog Rock των Saga/Rush, την μελαγχολία των Kansas, την εθιστικότητα/μελωδικότητα των Journey.  Ήδη στο δεύτερο τραγούδι, ‘’Lonely Heart’’ ακούγονται ρομαντικές αρμονίες συγκλίνουν σε μια μελωδική ζώνη. Το ρυθμικό ντουέτο κάνει θαύματα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) φυσώντας ζωή σε κάθε συγχορδία των riffs, σε κάθε φωνητική γραμμή, σε κάθε πληκτροφόρα στύλωση. Κάποιοι καλεσμένοι δίνουν στολίζουν ακόμα περισσότερο αυτό το κομψοτέχνημα. Φλάουτο στην αρχή του ‘’Peace Of Mind’’ αρτιώνει τις δυναμικές και την ποικιλία αυτού που θα ακολουθήσει. Και δεν κούμε μόνο φλάουτο στο συγκεκριμένο δίσκο. Προσθέστε τσέλο, βιολιά, σαξόφωνα ( ‘’Lonely Heart’’) και ότι άλλο μπορεί να κάνει την επανάληψη των συγκεκριμένων ασμάτων, αληγή.

Διαβάζοντας δεξιά και αριστερά γνώμες για τον συγκεκριμένο δίσκο απογοητεύτηκα από την κρίση κάποιων ανθρώπων. Ασχολούνται για το αν είναι αρκετά σκληρός ή τεχνικός σαν δίσκος ενώ το μεγάλου ατού της συγκεκριμένης κυκλοφορίας είναι το συναίσθημα που βγάζει. Νιώθεις το αίμα σου να βράζει καθώς ακούς τις ακουστικές κιθάρες του ‘’ The Inner Journey Part I’’, νιώθεις την φωνή να σε επουλώνει καθώς η ίδια ακούγεται πληγωμένη βαθιά. Το πόσο όμορφα γραμμένοι στίχοι ντύνουν αυτό το δίσκο, είναι ανείπωτο. Άκρατος λυρισμός φλέγει κάθε riff, η ομορφιά της μουσικής ξεδιπλώνεται σε μορφή ήχων. Τα τραγούδια δεν τραβάνε πολύ χρονικά και έτσι γίνονται εύκολα ευχάριστα και προσβάσιμα σε ακροατές που δεν είναι συνηθισμένοι σε ακραίες τεχνικά μορφές μουσικής. Έτσι και αλλιώς,ακόμα και οι ενορχηστρώσεις δεν είναι πολύπλοκες αλλά σίγουρα είναι πολύ όμορφες μιας και φλερτάρουν με AOR φιλοσοφία. Η πιο Prog σύνθεση του δίσκου είναι και η μεγαλύτερη σε διάρκεια, το ‘’Black Roses’’. Μπορεί στο σύνολο του δίσκου οι πιο γαλήνιες και μελωδικές στιγμές να υπερτερούν αριθμητικά και σε διάρκεια αλλά ποιος μπορεί να αρνηθεί στην εκτελεστική και συνθετική ηχητική αλκή με την οποία μας ιστουργεί το σεξτέτο;  ;Έγω πάντως όχι, υποκύπτω και  αφήνω το ‘’Believe In Your Dreams’’ να παίζει σε επανάληψη.Μπορεί να μην υπογράφει σαν AOR ή σαν Prog Rock αλλά σαν υβρίδιο αυτών των δυο αλλά το αποτέλεσμα ακούγεται εκπληκτικό στα αυτιά μου.