RATT - Invasion Of Your Privacy

Μια από τις πιο φημισμένες και εμπορικά επιτυχημένες glam metal μπάντες είναι οι Ratt. Με πλούσια δισκογραφία, κάποια από τα οποία έφτασαν να γίνουν πολυπλατινένια για να μπορέσετε να πιάσετε τους σωστούς αριθμούς στο μυαλό σας. Υπάρχουν πολλά που μορούν να γραφτούν για τη ίδια τη μπάντα, τη δισκογραφία της, τα μέλη της και χίλια δυο άλλα, αλλά ας περιοριστούμε στα πολύ βασικά. Ποια είναι αυτά; Πρώτον ότι η μπάντα είναι από τις παλιότερες, με ρίζες ήδη από τα 70ς ενώ στα 80ς που δισκογράφησε και σάρωσε τη σκηνή του Los Angeles πρέπει να είχαν ελάχιστους αντίπαλους (όπως τους Motley Crue/Bon Jovi). Δεύτερον, το όνομα Ratt προήλθε από τη συντομογραφία Mickey Ratt(1977) που είχε ονομάσει την τότε μπάντα του ο τραγουδιστής Pearcy. Τρίτον, η σύνθεση της μπάντας παγιώνεται μόλις το 1983 και μένει σταθερή για την δεκαετία των 80ς που το συγκρότημα θα θριαμβεύσει. Το εκπληκτικό ομώνυμο ep κυκλοφορεί την ίδια χρονιά και πουλάει σαν ζεστό κρουασάν με πραλίνα σοκολάτας και τα τζιμάνια της Atlantic τους υπογράφουν. Ότι και να γράψεις για το ντεμπούτο είναι λίγο γι αυτό και το ''Out Of The Cellar'' πήρε αυτό που του αξίζει εκτοξέυοντας το συγκρότημα στο διάστημα από θέμα εμπορικότητας και δόξας (τρεις φορές πλατινένιο).Τα καλύτερα θα έρθουν στο επόμενο τους βήμα, ''Invasion Of Your Privacy'' (1985),''Dancing Undercover'' (1986) και ''Reach for The Sky'' (1987). Μέσα σε μια πενταετία το συγκρότημα ζούσε στον παράδειστο και την κόλαση μαζί συμπεριλαμβανόμενων των ΠΑΝΤΩΝ. Ο πέμπτος τους δίσκος ''Detonator'' κυκλοφορεί το 1990, εποχή που το glam metal έχει χάσει την φήμη και την αίγλη του, το ίδιο και οι Ratt. Εξακολουθεί να πουλάει καλά και ο δίσκος είναι αρκετά καλός αλλά για πρώτη φορά χρησιμοποιούν άλλο παραγωγό (μέχρι τότε είχαν τον θεούλη Beau Hill που είχε κάνει παραγωγές σε ονόματα όπως Alice Cooper και Europe) και το αποτέλεσμα χωλαίνει λιγάκι σε δύναμη. Τα ναρκωτικά έχουν γονατίσει τον Crosby που μπαίνει για ''καθάρισμα'', λίγο αργότερα την κάνει και ο Pearcy και η μπάντα ''κολλάει''. Το 1996 ο Pearcy με τον DeMartini ξαναβάζουν τη μπάντα μπροστά έχοντας τον παλιό τους drummer μαζί και νέο μπασίστα και το 1999 κυκλοφορεί το ομώνυμο ''Ratt'' ή ''1999'' αν θέλετε με τον ήχο να είναι πιο μπλουζίστικος, πιο hard rock σίγουρα σε σχέση με το παρελθόν ενώ το ''Infestation'' που βγήκε το 2010 είναι πολύ πιο κοντά σε ήχο με τα παλιά τους άλμπουμς. Τέλος, από το 2018 και μετά στο συγκρότημα βρίσκεται μόνο ο Pearcy μιας και όλα τα παλιά μέλη έχουν αποχωρήσει και το μέλλον προβλέπεται αβέβαιο από πολλές απόψεις.

Βρισκόμαστε στο 1985, το hair metal σαρώνει στις Ηνωμένες Πολιτείες και έχεις τους Ratt, ένα συγκρότημα που συνδύαζε τεχνικές ικανότητες, γκλαμουριά, συνθετικές διάνοιες, παραγωγάρα, εξωφυλλάρα με μοντέλο του Playboy, εταιρία που θα στα παρέχει όλα και θα βάλει το άλμπουμ σου στο σπίτι κάθε έφηβου. Τι μπορεί να πάει στραβά; Τίποτα και έτσι έγινε. Ο δίσκος ξεκινά με τον δυναμίτη "You're in Love" μια σύνθεση του Pearcy αλλά και του υποτιμημένου μπασίστα Croucier ο οποίος συμβάλλει συνθετικά στα μισά τραγούδια του δίσκου (με το     "What You Give Is What You Get" να είναι κατάδικο του). Οι αρένες είχαν δεχτεί την επίθεση των Ratt (είχαν ήδη περάσει το στάδιο του να παίζουν σε μικρά κλαμπάκια) και χρειαζόταν ένα τραγούδι πλέον να τις γκρεμίζει. Ε αυτό το  τραγούδι δημιουργήθηκε γι αυτή τη δουλειά. Πιασάρικη μελωδία, δυναμική, με το σόλο του DeMartini να καίει τις χορδές του από το παίξιμο του. Συμπεριφορά, ντύσιμο, βάψιμο σε συνδυασμό με διπλές κιθάρες που οργώνουν,ερωτική φωνάρα που σε τονώνει και ρυθμοί που σου ανεβάζουν τη λίμπιντο. ΥΜΝΟΣ. Το "Never Use Love" κρατάει τα μπόσικα και διδάσκει τι εστί glam metal με το δεύτερο συνθετικό εν ισχύι.

Σε πιο glam φάση έχουμε το "Lay It Down", την πιο ομαδική σύνθεση. Με το αρχικό riff να σε αρπάζει από το λαιμό και να σε ταρακουνά βάναυσα. Εδώ ανάμεσα στις πιασάρικες μελωδίες ξεχωρίζεις το μπάσο που σε σφυροκοπά αδιάκοπα. Απλοικό refrainάκι για να το τραγουδάς μέσα από τα εσώψυχα σου επαναλαμβάνοντας το μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Και 2ο βιντεοκλιπάκι για τις ανάγκες της εποχής με το μοντέλο του εξώφυλλου με σάρκα και οστά. Παρατηρούμε και πάλι ότι το σόλο αναλαμβάνει ο DeMartini και αν στα 80ς ο γνωστότερος (μάλλον ομορφότερος) ήταν ο Crosby πλέον μπορούμε και συνειδητοποιούμε την αξία του ψηλού. Άξιοι και οι δυο axemen όπως και να χει, συμβάλλοντας εκτελεστικά και συνθετικά εξίσου.

Ο δίσκος συνεχίζει προσεγμένα με ωραίες, προσεγμένες συνθέσεις που σε εξιτάρουν χωρίς να κουράζουν. Σχετικά μικρές σε διάρκεια, πάντοτε με τα σολαρίσματα, γέφυρες, licks,leads, ρεφραιν και ότι χρειάζεται ένας hard rock σκελετός για να μείνει σωστά στη μνήμη του ακροατή. Το "Closer to My Heart" μπορούμε να πούμε ότι είναι η power ballad του δίσκου. Πιο αργό, πιο ερωτικό αλλά με ογκώδη ήχο. Βάλτε το να το ακούσετε με ακουστικά και νιώστε τον παλμό και την ισχύ του. Διακρίνω και κάποια πλήκτρα στο backround αλλά μπορεί να είναι και λάθος μου. Πάντως οι κιθάρες σου μιλάνε με τις αρμονίες τους, πνευματικά μηχανήματα, τα καταραμένα. Ο χαμένος σύνδεσμος ψυχής και ήχων. Χωρίς περιορισμούς, η ηχητικλή διασκέδαση συνεχίζεται και στη δεύτερη πλευρά του βινυλίου. Το "Between the Eyes" θα κατάφερε να τρυπώσει σε πολλές καρδίες εφήβων , όπως τα ακουστικά μέρη ανάμεσα στα ηλεκτρικά μέσα στην ίδια σύνθεση. Ευκολομνημόνευτα, αβίαστα, riffs, ρυθμοί και φωνητικές μελωδίες σε κερδίζουν μία και για πάντα. Και όταν αυτό γίνεται για εκατομμύρια αμερικάνων εφήβων, τότε είναι εύκολο να γίνει και τρόπος επικοινωνίας μεταξύ τους. Λαλημένο κιθαριστικό παίξιμο έχω ακούσει σε ελάχιστες hair metal μπάντες. Τόσο μπροστά στη μίξη και έντονες μπασογραμμές δύσκολα μπορώ να βρώ άλλη μπάντα στο συγκεκριμένο είδος. Ευχάριστος δίσκος από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα του.