USA

Οι Crimson Glory έχουν συνδέσει το όνομα τους με τον τραγουδιστή τους, Midnight. Λογικότατο μιας και ο περίεργος αυτός τύπος διέθετε εκτός από αυτοκαταστροφικές τάσεις και μια πανέμορφη λυρική φωνή που σε σαγήνευε με την πρώτη επαφή. Όταν μιλάς για τους καλύτερους US Power/prog metal δίσκους, σίγουρα θα αναφέρεις και τα δυο πρώτα τους άλμπουμς. Σιγουράκι. Όχι όμως και τον τρίτο, ''Strange and Beautiful''. Γιατί; Ο Midnight ακόμα εκεί τραγουδούσε, τι άλλαξε. Η φυγή του ρυθμικού κιθαρίστα των C.G., Ben Jackson το 1989, αυτό έκανε τη διαφορά.

Δεν ξέρω ποια είναι τη χρονική διάρκεια για να οριοθετηθεί ένας δίσκος ως EP ή LP. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα την δεκαετία των 80ς με κυκλοφορίες του μισάωρου που ονομάστηκαν LPS. Φέρνω σαν παράδειγμα το ντεμπούτο των Megadeth. Και όμως το ''Only Time Will Tell'' (με μια σύνθεση λιγότερη) θεωρείται EP. Όπως και να έχει το θέμα, το ζήτημα είναι να περιέχει υλικό που τα σπάει, είτε διαρκεί  μισή ώρα είτε πάνω από μία. Και οι Villain το κατάφεραν το 1986 με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία.

O Chuck Schuldiner άφησε ΤΕΡΑΣΤΙΑ κληρονομιά πίσω τους με το υλικό των DEATH αλλά και τον χαρακτήρα του. Τα έξι διαμάντια των DEATH δεν θα χάσουν ποτέ μέρος της αίγλης τους. Ούτε στα πρώτα του, death metal βήματα, ούτε προς το τέλος που σχεδόν η σχέση του με το παλιομοδίτικο ακραίο αυτό είδος ήταν πιο χαλαρή. Δεν το ενέπνεε πλέον η καφρίλα ούτε τα παραμορφωμένα φωνητικά. Το 1995 δημιουργεί τους Control Denied με σκοπό να παίξει τη μουσική που ήθελε και αγαπούσε χωρίς την βαριά φανέλα των DEATH που αναγκαστικά τον περιόριζε μέχρι ένα βαθμό. Και ήταν ανήσυχο πνεύμα ο μακαρίτης.

Στο δεύτερο μισό των 90ς όπως και στα 00ς, το να παίζεις heavy metal στην Αμερική ήταν τουλάχιστον ασυνήθιστο φαινόμενο. Πάντοτε σε σύγκριση με το παρελθόν της χώρας και με τον πληθυσμιακό αριθμό της. Κάποιες μπάντες από τα παλιά είχαν επιβιώσει και κρατούσαν τα ηνία, κάποιες άλλες βρέθηκαν σε πιο underground καταστάσεις και κάποιοι μερακλήδες έφτιαξαν καινούριες μπάντες αυτές τις εποχές.

Οι Armored Saint διαλύθηκαν το 1992 (και ο Bush πήγε να τραγουδήσει στους Anthrax), ένα χρόνο αργότερα από την κυκλοφορία του ''Symbol of Salvation''. Ο συγκεκριμένος δίσκος ωρίμασε πολύ ωραία και γρήγορα στα επόμενα χρόνια θεωρήθηκε από πολλούς ως ο καλύτερος τους. Διόλου τυχαίο που οι οπαδοί ΑΠΑΙΤΗΣΑΝ την επιστροφή αυτής της σπουδαίας μπάντας, πράγμα που συνέβη και έτσι συνεχίζουν μέχρι σήμερα με θαυμαστά αποτελέσματα.

Βρισκόμαστε στο 1981, χρονιά στην οποία οι Γερμανοί Accept κυκλοφορούν το τρίτο και κατά πολύ σκληρότερο άλμπουμ, ''Breaker''. To n.w.o.b.h.m. έχει δημιουργήσει χιλιάδες οπαδούς και εκατοντάδες μουσικούς που φτιάχνουν τις δικές τους μπάντες. Στην αντίπερα όχθη, την Αμερική τα πράγματα είναι σε πιο ήπια κατάσταση και είναι σαφώς λιγότεροι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να προμηθευτούν υλικό από την Ευρώπη. Κάποιο παρεάκι από το Cleveland σίγουρα απέκτησε μια κόπια βινυλίου μιας και υπήρχε διανομή και στην Αμερική και πιθανότατα να ενθουσιάστηκε στο μέγιστο βαθμό. Αγνό, ατόφιο HEAVY METAL.

Ακούγοντας Hexx και παρόμοιες μπάντες όλη μέρα χθες + βραδινή παρακολούθηση της αστυνομικής σειράς Chicago P.D.= μονόδρομος προς τους Wrath. Με το συγκεκριμένο όνομα υπάρχουν πολλές μπάντες αλλά μόνο μια είναι από τη συγκεκριμένη πόλη και παίζει μανιασμένα και ορμητικά όπως τους Flotsam And Jetsam, Heathen, Metal Church κ.α. Οι Wrath δημιουργήθηκαν το 1982 από τον κιθαρίστα Mike Nyrkkanen και τον μπασίστα Gary Modica και ξεκίνησαν σαν μπάντα διασκευών συμπληρώνοντας τη σύνθεση τους.

Το σύνηθες είναι κάποιες ακραίες, στο metal ήχο, μπάντες να μαλακώνουν με τα χρόνια. Υπήρξαν και υπάρχουν πάντοτε οι εξαιρέσεις όπως αυτή των Αμερικανών Hexx. Ξεκίνησαν στα τέλη των 70ς-αρχές 80ς και κυκλοφόρησαν και ένα demo το 1983 όταν ακόμα χρησιμοποιούσαν το πολυφορεμένο Paradox για όνομα του συγκροτήματος τους. Την ίδια χρονιά αλλάζουν το όνομα τους (Hex είναι η κατάρα) με το καταπληκτικό ντεμπούτο ''No Escape'' να βγαίνει στα δισκοπωλεία χάρη στη Shrapnel Records. Power/Speed Metal πολλών μεγατόνων χωρίς καμιά περίπτωση διαφυγής.

Παραφράζοντας το γνωστό λατινικό ρητό, καταλήγω στο ''όσο ζω, ακούω μουσική''. Και σε πιο προσωπική προσέγγιση, όσο ακούω μουσική, ζώ. Έχοντας τέτοιες σκέψεις και πεποιθήσεις, συνεχίζω να ακούω νέες μουσικές είτε metal είτε όχι. Και όσο αφορά το Metal, ψάχνω παλιές και άγνωστες μπάντες έχοντας όμως πλήρη επαφή με τα σημερινά ακούσματα και κυκλοφορίες. Στο ταξίδι της αναζήτησης, κάθε χρόνο ανακαλύπτω παλιά διαμαντάκια που έρχονται να προστεθούν στα αγαπημένα ακούσματα και ας έχουν ακουστεί από ένα ζευγάρι αυτιά που πλέον δεν σοκάρονται εύκολα.

Είναι απίστευτο το πόσες μπάντες επέστρεψαν/επανασυνδέθηκαν τις τελευταίες δυο δεκαετίες. Συγκροτήματα που δεν κατάφεραν να κάνουν κάποιο όνομα στα 80ς ή να αποκτήσουν κάποιο συμβόλαιο και να το διαλύσουν στα 90ς-00ς. Ποσοτικά μιλάμε για τεράστιους αριθμούς. Τώρα πρέπει να δούμε πόσες από αυτές συνέχισαν και προσέφεραν κάτι νέο και ουσιώδες, κάποιο νέο δίσκο και όχι μόνο σποραδικές συναυλίες. Και από αυτές που έστω έβγαλαν νέους δίσκους, πόσοι είναι άξιοι να συγκριθούν με το παρελθόν τους. Νομίζω πλέον ότι πέσαμε πολύ αριθμητικά και πλέον μπορούμε να μιλάμε για λίγες δεκάδες.