Myth Carver - Twist of Fate

Γουάου. Μια από τις καλύτερες μπάντες που θα ανακαλύψετε για τους τελευταίους μήνες όσοι γουστάρετε κλασσικό heavy metal, είναι οι Αμερικανοί Myth Carver. Από τη γειτονιά τους, στο Dallas μέχρι την Ελληνική δισκογραφική No Remorse Records, εικοσιπέντε λεπτά δρόμος. Ναι, τόσο διαρκεί το ep τους, ''Twist Of Fate'', η πρώτη τους δισκογραφική προσπάθεια που βρήκε σπίτι στην Ελλάδα λίγους μήνες αφότου κυκλοφόρησε ψηφιακά. Οι Myth Carver δημιουργήθηκαν πρόσφατα αλλά τα μέλη τους είχαν όλα προυπηρεσία σε thrash metal μπάντες μικρού βεληνεκούς. Μέσα στο 2024 κυκλοφόρησαν διαδικτυακά τρία τραγούδια τα οποία βρίσκονται και στο ep μαζί με άλλες τρεις νέες συνθέσεις. Από τις 28 Νοεμβρίου, το τσιμπάμε οπωσδήποτε σε CD (και περιορισμένο αριθμό βινυλίων)  από τη No Remorse Records.

Στο δελτίο τύπου αναγράφεται ότι οι Myth Carver ακούγονται σαν μια μίξη κιθαριστικών μελωδιών του Jake Lee (κιθαρίστας του Ozzy σε δίσκαρους όπως το ''Bark at the Moon'' και το πολυαγαπημένο ''The Ultimate Sin''), φωνητικά α λα Rob Halford και άγουρο πάθος πρώιμων Metallica και δεν πέφτουν πολύ έξω αν εννοούν το πόσο γαμάτο θα ακουγόταν κάτι τέτοιο σαν τελικό αποτέλεσμα. Και όντως κάτι τέτοιο συμβαίνει με το ep των Τεξανών συν ότι δεν το περίμενα καθόλου πράγμα που το καθιστά ακόμα πιο ενδιαφέρον. Ο δίσκος ξεκινά με τις νέες συνθέσεις, αγέρωχα και ανυψωτικά εκτελεσμένο. Το thrash παρελθόν δεν κρύβεται, έχει μέσα αυτό το πρωτόγονο, το χειμαρρώδες που χρειάζεται για να σου εκτοξεύσει υγρό μέταλλο στο πρόσωπο. Οι συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα στα μέλη είναι ασφαλείας και η ηχητική τους αλυσίδα κινείται σύσσωμη πριν σε χτυπήσει κατακέφαλα και δυνατά. ''Αδάμαστο Ατσάλι'', μέχρι και ο τίτλος βαπτίστηκε ανάλογα. Το ''Thunderkill'' μου ακούγεται ακόμα καλύτερο. Πιο heavy, πιο επικό, με διπλά φωνητικά να σιγοντάρουν, τσιρίδες σταλμένες κατευθείαν από το Τέξας των 80ς-90ς. Ρυθμικό, κολασμένο, αεικίνητο, με οργανικούς απανωτούς οργασμούς. Το ''Shadow Firmament΄΄ συνεχίζει στο ίδιο υψηλό επίπεδο και καταλαβαίνω γιατί τα λαγωνικά της No Remorse τους επέλεξαν. Με τρελαμένη ψύχωση στο μικρόφωνο, με βαλλιστικό riffing, καλλιεργούν τα μεταλλικά μας ένστικτα μέχρι σκασμού. Διπλό όργωμα στο ''Iron Helm'' από τους axemen όπως το μάθαμε πριν δεκαετίες, πάντοτε πιασάρικα όπως το έκανε και ο κιθαρίστας του Ozzy στα πιο εμπορικά του δισκάκια. Τα δυο παλιότερα (με το manowarικό ''Crimson Terrain'' να καίει λαρύγγια και μύες χειρών και ποδιών σε όσους δοκιμάσουν να ταυτιστούν και να επαναλάβουν οι ίδιοι)  που έχουμε πλέον την τύχη και την ευκαιρία να ακούσουμε σε αυτή την έκδοση κρατούν τον πήχη ψηλά με συμπέρασμα ότι στο παρόν έχουν βελτιωθεί ακόμα περισσότερο. Χωρίς οίκτο, χωρίς ψευδοφανφάρες, αποδεικνύουν ότι το metal δεν είναι επιστήμη. Χρειάζεται ψυχή πάνω από όλα και τα άλλα έρχονται δεύτερα. Έτοιμοι να θρονιαστούν στις καλύτερες κυκλοφορίες του 2025 για μένα και να σκαλίσουν το δικό τους μύθο.