Trauma - As the World Dies
Η ΠΑΛΙΑ ΜΠΑΝΤΑ ΤΟΥ CLIFF BURTON
Μέγιστη αδικία οι Αμερικανοί Trauma να αναφέρονται σε συζητήσεις ή κείμενο μόνο και μόνο επειδή από τις τάξεις τους πέρασε ο Cliff Burton των Metallica. Ναι, εκεί έπαιζε ο πασίγνωστος μπασίστας πριν πάει στους Metallica το 1982. Μάλιστα, πρόλαβε και κυκλοφόρησε μαζί τους το πρώτο τους ντέμο με τρία τραγούδια πριν αντικατασταθεί. Το ντεμπούτο τους ''Scratch And Scream'' είναι τουλάχιστον εξαιρετικό Power/Thrash (πες το Speed να ξεμπερδεύεις). Είμαστε στο 1984 και ως Αμερικανοί έχουν τον χαρακτηριστικό ήχο της χώρας τους. Η μπάντα όμως δεν αντέχει και ένα χρόνο μετά διαλύεται. Όπως πολλοί άλλοι της γενιάς τους, επέστρεψαν για μια δεύτερη ευκαιρία στην Μεταλλική Ιστορία. Ο τραγουδιστής και ο ντράμερ ενώνουν τις δυνάμεις τους και πάλι και το 2013 μαζί με άλλα μέλη κυκλοφορούν το ''Rapture And Wrath, ένας ικανοποιητικός δίσκος που προσωπικά ευχαριστήθηκα ακούγοντας τον. Φυσικά, δεν τους έμελλε καλύτερη τύχη από το παρελθόν μα οι δύο φίλοι, με νέα μέλη ( σαν πεντάδα πλέον και μάλιστα στο μπάσο με τον παλιό των Testament) επέστρεψαν το 2018 με το αυτοχρηματοδοτούμενο ''As the World Fades'' ( το οποίο ήταν διαθέσιμο σε digisleeve στις συναυλίες τους). Ο δίσκος αξίζει και μάλλον το κατάλαβε και η Pure Steel Records που το επανακυκλοφόρησε φέτος ελπίζοντας ότι θα φτάσει σε περισσότερους ακροατές.
Το ''As the World Fades'' είναι ένας άνισος δίσκος. Έχει ένα από τα καλύτερα τραγούδια που άκουσα μέσα στο 2018-19, έχει πολλά καλά αλλά έχει και μερικά αδιάφορα που ρίχνουν τον μέσο όρο. Επίσης ακούγεται ο δίσκος αρκετά ποικίλος, κάποιες στιγμές θρασίζει ενώ άλλες κυμαίνεται σε πιο Power metal ηχοτόπια. Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, τραγούδι με το όνομα ' 'The Rage'' λογικό είναι να ακούγεται οργισμένο. Το rhythm section φέρνει προς μεταγενέστερους Metallica αλλά οι ομοιότητες τελειώνουν εκεί. Μοντέρνος, προσεγμένος ήχος, καθαρά, δυναμικά φωνητικά, και κιθαριστική άποψη βετεράνων σε σύγχρονα riffs. Οι κιθάρες γλιστράνε χωρίς να χάνουν τον γκρουβάτο ήχο τους. Χωρίς να είναι και η καλύτερη αρχή βέβαια μιας και τα καλύτερα έπονται. Με ακόμα πιο εχθρικές αποβάσεις, σαν αρχαίους Rage, μια ισορροπία μελωδίας και δυναμικής. Οι Trauma Μπορεί να επανασυνδέθηκαν με βάση την επανακυκλοφορία του ντεμπούτου τους αλλά εν έτη 2018 ξαναζούν και το ακούμε στο πάθος που διαβάζεται ανάμεσα στις γραμμές. 'Οπως προαναφέρθηκε υπάρχουν κάποιες μέτριες στιγμές στον δίσκο,. Προσωπικά δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τραγούδια όπως το ομώνυμο, το ''Asylum'' ή γενικότερα κάποια κιθαριστικά μέρη ή drumming στα πιο σκληρά σημεία του δίσκου. Δεν τους πάει πολύ ο σκληρός ή ο μοντέρνος εαυτός τους,. Από την άλλη μεριά, σε πιο hard/heavy σημεία όπως το ''Last Rites'' ή το ''Entropy'' ακούμε μια καταπληκτική μπάντα με τρομερές μελωδίες είτε μιλάμε για riffs είτε για φωνητικά ξεσαλώματα. Πόσο μάλλον το "Run For Cover'' (αν και πιο γρήγορο), όχι μόνο το καλύτερο του δίσκου αλλά από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει την τελευταία διετία. Πιασάρικο, ρυθμικό, επιθετικό. Τα πάντα ζυγισμένα άψογα. Και ένα τρομερό σόλο σε πιο mid tempo που ζέχνει μελαγχολία πριν παραδώσει τα όπλα στην ταχύτητα και πάλι. Σκέτος δυναμίτης, τουλάχιστον κάντε ένα κόπο και ακούστε το συγκεκριμένο τραγούδι αν όχι όλο τον δίσκο. Εννοείται ότι τα ''Last Rites'' και ''Savage'' είναι τραγουδάρες και κρίμα που βρίσκονται μαζί με πιο μέτριες συνθέσεις.