Dawn of a Dark Age - La Tavola Osca

Οι Dawn Of A Dark Age είναι το μουσικό όχημα του Ιταλού πολυοργανίστα Vittorio Sabelli. Ο ίδιος έχει ακόμα μια μπάντα, τους Suici.De.Pression σε πιο ...depressive black metal φόρμες στην οποία και κει εκτελεί/ασχολείται με όλα. Η αλήθεια είναι ότι οι Dawn Of A Dark Age ξεκίνησαν σαν μπάντα δυο ατόμων πίσω στο 2014 με τον Buran να αναλαμβάνει τα φωνητικά ενώ ο Vittorio τις κιθάρες, μπάσο,πιάνο, σαξόφωνο, κλαρίνο, τον προγραμματισμό των drums αλλά και κάποιων φωνητικών. Υψηλοί στόχοι στο ατμοσφαιρικό-πειραματικό black metal τους μια ιστορία για τα φυσικά στοιχεία που θα ολοκληρωνόνταν σε έξι κεφάλαια με έξι τραγούδια το καθένα. ‘’Earth’’ και ‘’Water’’ τα δυο πρώτα κεφάλαιο με τον Buran να αποχωρεί, ‘’Fire’’ and ‘’Air’’  με διαφορετικούς τραγουδιστές ενώ στο πέμπτο κεφάλαιο του 2017 παρέμεινε μόνος τους με ‘’φιλικές’’ συμμετοχές. Τρία χρόνια χωρίς νέο υλικό (πράγμα περίεργο για την μπάντα) και επιστροφή με το ‘’ La Tavola Osca’’ που περιέχει δυο μόλις τραγούδια συνολικής διάρκειας 40 λεπτών. Το ‘’ La Tavola Osca’’ είναι διαθέσιμο σε digipak cd από την Antique Records και μόλις κυκλοφόρησε.

Στο νέο του κεφάλαιο, ο Vittorio δοκιμάζει νέες προοπτικές αλλά και τα νεύρα μας. Πως γίνεται αυτό; Προσέξτε. Πρώτη ακρόαση και ακούω κάποια Ιταλικά να προλογίζουν την ιστορία. Συνοδεύονται από πλήκτρα και κλαρινέτο όσο η ομιλούσα φωνή μας διηγείται αυτά που θέλει. Όμως καθυστερεί και μάλιστα πολύ. Μιλάμε για πάνω από τέσσερα λεπτά. Στην συνέχεια, χωρίς καμμιά συνθετική  ή ρυθμική αλλαγή καρφώνονται ηλεκτρικές κιθάρες και προγραμματισμένα drums. Η αλήθεια είναι ότι ακούγεται ωραία και κάθε λίγα δευτερόλεπτα περιμένεις το ξέσπασμα το οποίο αργεί. Έφτασες στο 6ο  λεπτό και επιπλέον συμβαίνει. Ο ρυθμός είναι εθιστικός με ωραία προγραμματισμένο σαρωτικό drumming ενώ οι κιθάρες σκορπούν μαυρίλα. Παραμορφωμένα φωνητικά βγάζουν την πικρία τους χωρίς πλέον να ενοχλεί η χροιά και ο βασικός ρυθμός επιστρέφει. Από την μια είναι πολύ ωραίο το συγκεκριμένο riff και ο ρυθμός, από την άλλη τον ακούω ήδη 8 λεπτά. Εδώ επιτέλουν παίρνει μια διαφορετική στροφή σαν σύνθεση , στην αρχή σε μια σκληρή μορφή και αργότερα σε πιο ambient μονοπάτια με choirs. Και κει κάπου μετά το 11ο λεπτό, είναι σαν να κάνει reboot η σύνθεση και πάλι από την αρχή κλαρίνο και Ιταλικά, οι ίδιοι ρυθμοί, το ιδιο riff με λίγες εξαιρέσεις (που ευτυχώς υπάρχουν και δίνουν μια όποια ενδιάφερουσα τάση στην ενορχήστρωση) μέχρι να φτάσουμε στα 23 λεπτά. Πάρα πολύ μεγάλη διάρκεια και κουράζει. Αν ήταν 7λεπτη θα ενθουσιαζόμουν, τώρα ξεχειλώνεται. Και το ίδιο ένιωθα και στις επόμενες ακροάσεις που όμως πρέπει να παραδεχτώ ότι ήταν αρκετές και μάλιστα τις προσδοκούσα. Υπάρχει όμως και δεύτερο τραγούδι. Και αυτό ξεκινά με πιάνο και με...Ιταλικά. Και κλαρινέτο. Και γυναικεία οπερατικά φωνητικά (ε ναι, Ιταλίδα είναι). Και μετά σε μεταλλική έκδοση με παραμορφωμένες κιθάρες και drums. Και Choirs. Και τα άπαντα του πρώτου τραγουδιού αλλά αυτό δεν έχει τα φόντα να σε κρατήσει το ενδιαφέρον για πολύ καιρό, του λείπει η μεταλλική δύναμη στους ρυθμούς. Άσε που έχει ένα τεράστιο ambient σημείο στη μέση που του κάνει κοιλιά.