MOONSORROW - V: Hävitetty

Η υπόθεση Folk Metal είναι χιλιοταλαιπωρημένη και χιλιοτραβηγμένη. Πολλές φορές το δεύτερο συνθετικό (Metal) χάνεται σε όφελος χαζοχαρούμενων μελωδιών  που θυμίζει την εκάστοτε χώρα από την οποία προέχεται ή γενικότερα ακούγεται σαν μουσική εμποροπανήγυρης. Κάποια στιγμή στα 00-10ς αυτό το είδος είχε μεγάλη πέραση και ανταπόκριση από το κοινό αλλά νομίζω ότι πλέον έχει πάρει την κατιούσα και έχουν μείνει οι μπάντες που αξίζαν. Όχι ότι δεν βγαίνουν και αρκετές καινούριες βέβαια... Μια από τις καλύτερες μπάντες των 00ς-10ς είναι οι Φιλανδοί Moonsorrow οι οποίοι δυστυχώς έχουν μια δεκαετία να επιστρέψουν δισκογραφικά (θέματα υγείας το 2021 τους έχουν βάλει φρένο). Ξεκίνησαν το 1995 από τα ξαδέρφια Sorvali και ο ήχος τους ήταν πιο κοντά στο black metal. Μέχρι να ντεμπουτάρουν το 2001 (με υλικό των 90ς'') με το ''Suden Uni'', είχαν ήδη εμπλουτίσει την μουσική τους με folk στοιχεία αλλά και στιχουργικά δεν είχαν καμιά σχέση με το κλασσικό black metal. Επίσης τραγουδούσαν στη μητρική τους, δεν ήταν ακόμα τόσο διαδεδομένο τότε (όχι ότι δεν το είχαν κάνει και άλλοι φυσικά). Το επόμενο άλμπουμ τους, την ίδια χρονιά, τους βρίσκει στην Spikefarm Records και πλέον έχουν αποκτήσει το δικό τους ήχο. Στην τριμελή μπάντα είχε ήδη προστεθεί και ο κιθαρίστας Mitja Harvilahti  και η μπάντα πλέον έχει ανεβεί εκτελεστικό και συνθετικό επίπεδο. Η ανοδική πορεία συνεχίζεται με τα ''Kivenkantaja'' (2003),Verisäkeet (2005) και V: Hävitetty (2007). Πλέον κάνουν μεγαλύτερα διάλλείματα και  και πέρνουν περισσότερο χρόνο συνθετικά και  επιστρέφουν το 2011 με τα πανέμορφα ''Varjoina kuljemme kuolleiden maassa'' και το 2016 με το ''Jumalten aika''. Κοινά συνθετικά και σε αυτά; Ποιότητα, ίδια σύνθεση, ίδια εταιρία, πάντοτε στη μητρική τους παγανιστικοί στίχοι. Και γι αυτό το λόγο τους αγαπήσαμε.

Ότι και να διαλέξεις από την δισκογραφία τους, αξίζουν δυο λόγια να γραφτούν και να ειπωθούν. Αφού σε κάθε δίσκο τους ικανοποιούσαν με το παραπάνω τους οπαδούς τους, διαλέγουμε το μεγαλεπίβολο ''V: Hävitetty'' το οποίο περιέχει μόνο δυο επικές συνθέσεις που συνολικά αγγίζουν κοντά τη μια ώρα. Ηχογραφημένο στα Tico Tico Studios, εμπιστεύτηκαν για ακόμα μια φορά τον έμπειρο Ahti Kortelainen να τους δώσεις αυτό τον ήχο που αγαπήθηκε από τους απανταχού folk metallers. Οι τίτλοι των τραγουδιών περιέχουν τρεις λέξεις-κλειδιά. Πάγος, Σκιές, Φωτιά. Και αυτά μας προσφέρουν πλουσιοπάροχα. Χωρίς βιασύνες. Αρχή με In The Woods πέρασαμα όπως μας το έμαθαν στο Heart Of The Ages. Ατμόσφαιρα, sound effects και κιθάρες που δημιουργούν τα τρία κλειδιά. Καθαρά φωνητικά αρχίζουν την εξιστόρηση πριν το γυρίσουν στα λυκίσια ουρλιαχτά, όπως έκαναν οι Νορβηγοί το 1995. Πρέπει να τον είχαν λιώσει το συγκεκριμένο δίσκο σαν νεαροί τα ξαδέρφια Sorvali. Πικραμένες μελωδίες, χολωμένα φωνητικά. Εδώ το folk/pagan/black metal δεν είναι για χορό και μπύρες. Είναι για εσωτερικό σκάλισμα, για ιστορίες έγω στο παγωμένο δάσος γύρω από μια φωτιά. Απειλητικές αρμονίες σωριάζονται μέσα στα αυτιά σου και στα ροκανίζουν λεπτό προς λεπτό. Λεκτικές και οργανικές ιστορίες με παγωμένα δάκρυα εξελίσσονται με άκρως μεταλλική δύναμη, ο ήλιος έχει κρυφτεί. Ρυθμικός συντονισμός και κιθαριστικές πλεκτάνες σε παγιδεύουν μέσα στο δικό τους παραμύθι.

Το φολκ στοιχείο ενδυναμώνεται με όργανα όπως το μαντολίνο, το ακορντεόν, την άρπα στόματος και φυσικά την πολυδυνατότητες των πλήκτρων. Αυτά προστίθονται στη φυσική δύναμη που απελευθερώνουν οι κιθάρες, στις επιθετικές τυμπανιστικές εξάρσεις, στο πολεμικό μπάσο που θάβει τους πιο αδύναμους ήχους. Η μίξη είναι υπέρ των βασικών οργάνων και τα άλλα ακούγονται συνοδευτικά, δίνουν αυτήν τον παραδοσιακό τόνο αλλά δεν τον σιγοντάρουν. Οι κραυγές ακούγονται αυθεντικές, σαν να αδειάζει την ψυχή του από κάποιο βάρος που τον βασανίζει. Μετά τα είκοσι λεπτά, όλα βρίσκονται στον αυτόματο. Όλα γίνονται πιο ρυθμικά, πιο έντονα, πιο παραγωγικά. Πλέον ακούμε πιο ζωντανά και τα folk στοιχεία σε συνδυασμό όμως με την αυξάνουσα ένταση της μεταλλικής υφής. Η δεύτερη σύνθεση (Tuleen ajettu maa) ξεκινά εντελώς διαφορετικά. Παραδοσιακά τύμπανα και καθαρά φωνητικά λες και βλέπεις επεισόδιο  ''Vikings''. Σύντομα μαζί με τα folk όργανα θα προστεθούν μελωδικές, μαυροφορεμένες (όχι black metal) κιθάρες και ένα τυμπανιστικό ξέσπασμα θα δώσει το έναυσμα για ουρλιαχτά. Οι τροχοί των  αρμονιών αρχίζουν να γυρνάνε, όλο και με μεγαλύτερες στροφές. Η καρδιά της ουσίας χτυπάει δυνατά και εμείς ακούμε ένα πετυχημένο συνδυασμό μελωδικού black metal με εξωγενή στοιχεία που έχουν δημιουργήσει ένα εξωγήινο κράμα, ανείπωτης  στιβαρότητας. Μόλις περάσουν και τα πρώτα 13λεπτά, αφηνιάζουν, οι κιθάρες σκοτεινιάζουν, τα μυαλά (και τα μάτια) γυρνάνε πίσω στο 1995 και το αποτέλεσμα είναι άκρως μαυρομεταλλικό. Αν έχεις μπάντα και θες να παίξεις folk metal, κάνε το όπως οι Moonsorrow, απλά πράγματα. Αλλιώς κάποια γιορτή θα έχει η γειτονιά σου για σουβλάκια και μπύρες.