The Deviant - Rotting Dreams of Carrion

Τους Νορβηγούς  black/deathsters 122 Stab Wounds με το μοναδικό τους άλμπουμ ‘’ The Deity of Perversion’’ του 1996 τους γνωρίζετε; Αν η απάντηση είναι αρνητική, βάλτε και ακούστε, μιλάμε για τρομερή μπάντα/δίσκο. Δυστυχώς δεν υπήρξε συνέχεια και το 2001 το συγκρότημα διαλύθηκε ενώ μέλη της μπάντας δημιούργησαν τους The Deviant έχοντας πίσω από το μικρόφωνο τον Dolgar των Gehenna.  Τι καλύτερο!!! Και όμως το ντεμπούτο τους ‘’Ravenous Deathworship’’ του 2005 δεν ήταν κάτι αξιοάκουστο. Πολλά χρόνια αργότερα και συγεκριμένα το 2018, με νέο πλέον δεύτερο κιθαρίστα κυκλοφορεί το ‘’ Lightning Bolts’’ ενώ μόλις πριν ένα μήνα ήρθε και το τρίτο τους άλμπουμ ‘’Rotting Dreams Of Carrion’’. Τρίτο και καλύτερο που λένε....Ισχύει για τους Deviant. Η πλέον καλύτερη τους δουλειά τους βρίσκει πλέον σαν τρίο, με έναν κιθαρίστα (τον ιδρυτή Violator).  Παραγωγή-μίξη ο Ragnar A-Nord Varhaug στο Studio Valhalla ενώ εξώφυλλο από τον REH. Διαθέσιμο σε  cd και βινύλιο (μάυρο ή γκρι, με διαφορετικό εξώφυλλο) από την Soulseller Records.

Αν δεν ξέρεις τι σε περιμένει, οι πρώτες μελωδίες θα σε ξεγελάσουν, θα περιμένεις να ακούσεις κάτι σε Paradise Lost των 90ς.  Το ‘’ Atomic Revolt’’ θα διορθώσει την πορεία του και θα σε πετάξει στο σκοτεινό και κρύο πάτο του. Black Metal με τα εξαίσια φωνητικά του Dolgar να σε στοιχειώνει ενώ τα μαυροντυμένα riffs δεν μπορούν να κρύψουν τις υποθάλπουσες μελωδίες τους υπό το Νορβηγικό σκοτάδι των 90ς. Κάποια death metal στοιχεία υπάρχουν, ιδιαίτερα στον  ήχο στις κιθάρες κάνοντας τες πιο βρώμικές αλλά και ογκώδεις χωρίς όμως να εξαφανίζει στιγμή την μαυρομεταλλική του ταυτότητα. Άφθονες μελωδίες που δεν ευνουχίζουν την μοχθηρότητα του ήχου τους κάνοντας το ακόμα πιο θεμιτό. Στο κομμάτι της σύνθεσης τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι ακόμα καλύτερα προσθέτοντας κάποια στοιχεία που θα προσέλκυαν ακόμα περισσοτερο το ενδιαφέρον του ακροατή διότι στην τελική κάπου ακούς τα ίδια και τα ίδια (αν όχι από τους ίδιους, από μπάντες που προηγήθηκαν). Το ηχητικό τέρας του ‘’ Torment Inferno’’ έχει μαλακότερη καρδιά και την ακούς όταν ρίχνουν ταχύτητες, βάζοντας κάποια πιο ‘’doom’’ στοιχεία. Το ‘’ It Has a Name’’ έχει αβυσαλλέο ρυθμό και καταιγιστικά riffs κάνοντας το απόλυτα θελκτικό όσο και σκοτεινό. Φυσικό είναι να θυμίζει αρκετά τις μπάντες των μελών τους, δηλαδή Gehenna χωρίς πλήκτρα (στην πιο άγρια μορφή τους) ή 122  Stab Wounds. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στα παγωμένα riffs σε συνδυασμό με εκρηκτικό drumming και κολασμένα φωνητικά έχοντας μια υποθάλπουσα σκοτεινή ατμόσφαιρα που τρυπώνει στα αυτιά σου. Για κάποιους ίσως να είναι μαρτύριο αλλά για κάποιους αυτό μεταφράζεται σε ‘’ Martyrdom΄΄. Το ‘’ Iron Vultures’’ έχει και κάποια industrial στοιχεία, κυρίως στα φωνητικά αλλά και στο drumming και θα αρέσει σε οπαδούς των συμπατριωτών τους, Thorns. Καλό αλλά υπάρχουν και καλύτερα. Σίγουρα θα προτιμήσω να ακούσω την black εποχή των Gehenna ή τον δίσκο των 122  Stab Wounds.