LEPROUS - Aphelion

Οι Leprous είναι από τα γωστότερα ονόματα της prog metal/rock της εποχής μας και όχι άδικα.  Κλείσανε ήδη μια εικοσετία σταν συγκρότημα και ας μου φαίνεται εμένα σαν χθες ότι πρωτοξεκίνησαν. Κατάφεραν πολλά στη διαδρομή τους. Έπαιζαν πάντοτε τεχνικά αλλά πλέον έχουν μετατρέψει τις συνθέσεις τους σε κάτι προσβάσιμο για τον ακροατή. Απέκτησαν αρκτή εμπειρία και σαν παίκτες μιας και οι περισσότεροι ανήκουν στην ομάδα του Ihsahn για τις συναυλίες της δική του μπάντας. Η δισκογραφική πορεία των Νορβηγών είναι αξιοζήλευτη και οι έξι δίσκοι που είχαν στο σύνολο τους μέχρι πρότινος θα μπορούσαν να είναι στόχος ζωής για άλλους συναδέλφους τους. Αν και υπήρξα οπαδός τους από το πρώτο δίσκο, κάπου στο ‘’Malina’’με έχασαν και ακόμα χειρότερα στο προπερσινό ‘’Pitfalls’’. Ε λοιπόν, με το ‘’Aphelion’’ έχει κυκλοφορήσει μόλις προχτές ενώ εγώ του έχω κάνει πλέον δεκάδες ακούσματα χωρίς να χάνεται καθόλου το ενδιαφέρον μου, με ξανακέρδισαν. Ελπίζω να ισχύσει και για όλους εσάς που ίσως και να έχετε απογοητευτεί από τα τελευταία τους δημιουργήματα. Το ‘’Aphelion’’ είναι ΔΙΣΚΑΡΟΣ. Διαθέσιμο από τις 27 Αυγούστου από την InsideOut σε απλό cd ενώ στις εκδόσεις σε mediabook cd και gatefold διπλό βινύλιο+cd περιέχονται δυο επιπλέον τραγούδια (‘’A Prophecy to Trust’’ και ‘’ Acquired Taste (Live 2021)’’ ) που δυστυχώς δεν τα έχω ακούσει μιας και δεν συμπεριλαμβάνονταν στο υλικό που μας έστειλε η εταιρία.

Μου έλειψαν οι Leprous. Η συγκίνηση που μπορεί να σου προσφέρουν. Τα πρώτα λίγα δευτερόλεπτα του ‘’ Running Low ‘’ με χαμηλή την ένταση της μουσικής και το φωνητικό σκίρτημα του Einar μου σηκώνει την τρίχα κάθε φορά που το ακούω. ΤΟ τέλειο ξεκίνημα. Η μουσική δυναμώνει, η φωνή ηρεμεί και σαγηνεύει. Ανταλλαγή δυναμικών. Άψογοι τεχνικά αλλά πιο πολύ συνθετικά. Δεν χάνεσαι στην ίδια τη συνθεση. Μπορεί να είναι πολύπλοκη η ενορχήστρωση της αλλά βασίζεται στο συναίσθημα και μπορεί να μεταδοθεί με ευκολία. Δυο-τρια ακούσματα και θα θυμάστε κάθε αλλαγή μέσα στη σύνθεση πριν ακόμα γίνει και μάλιστα θα σας φαίνεται ότι πιο φυσιολογικό και ταιριαστό. Μεγάλη επιτυχία αυτό το πράγμα. Επίσης να σημειωθεί ότι το στοιχείο της έκπληξης και του σοκαρίσματος δεν έχει χαθεί. Θα ακούσετε περίεργους ήχους εκεί που δεν το περιμένατε και θα τους ευχαριστηθείτε ακόμα περισσότερο. Οι κιθάρες γλεντάνε κατεβάζοντας δεκάδες riffs και για πρώτη φορά ακούω το δεύτερο κιθαρίστα Robin να μετατρέπει τις δυνατότητες του σε ικανότητες. Η φωνή του Einar ακούγεται ακόμα πιο βελτιωμένη σε σχέση με το παρελθόν και πιστεύω ότι μεγάλο ποσοστό από τη σημαντική επίδραση που είχε το ‘’Aphelion’’ πάνω μου οφείλεται στη φωνή του ή για να το γράψω καλύτερα, στον τρόπο που τραγουδά και χρησιμοποιεί τη φωνή του. Να μην επαναλαμβάνομαι και λέω ότι τα πάντα που παίζονται ακούγονται εκπληκτικά. Και πολύ ατμόσφαιρα (και) σε αυτό το δίσκο. Εκτός του εναρκτήριου τραγουδιου, μεγάλη λατρεία εξελίχτηκε το ‘’ Silhouette’’ με το μπάσο να φέρνει τρέμουλο στα ηχεία μου, τα πλήκτρα να προσπαθούν να με καθησυχάσουν αλλά η φωνή να συμμαχεί με το μπάσο και να μου καταστρέφουν τη ψυχολογική γαλήνη. Επίσης το πολύ συναισθηματικό ‘’ Castaway Angels’’ που γίνεται φωνητική και ορχηστρική καταθεση ψυχής. Σε περίπτωση που έχετε να ακούσετε Leprous από την εοχή του ‘’ Tall Poppy Syndrome’’ καμιά σχέση. Έχουν προοδεύσει κατά πολύ, όχι απλά σαν μουσικοί (έτσι και αλλιώς έπαιζαν τα άπαιχτα από τότε) αλλά σαν συνθέτες. Πλέον η ζυγαριά κλίνει προς τη μεριά της μελωδίας παρά της τεχνικής. Απολαύστε το!!