Necrophobic - Dawn of the Damned

Οι Necrophobic δεν έχουν βγάλει ΠΟΤΕ μέτριο δίσκο. Διορθώνω. Όύτε καν απλά καλό. Πάντοτε δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό και το απότελεσμα είναι το σύνηθες, (σχεδόν) τέλειο. Και όλα αυτά σε διάστημα τριάντα ετών. Χωρίς να είναι υπεραραγωγικοί, βγάζουν δίσκους με σταθερά βήματα και το μελωδικό death/black τους ακούγεται όλο και καλύτερο. Όσοι λάτρεψαν Dissection και Unanimated, οι Necrophobic είναι η καλύτερη μπάντα αυτού του ήχου αυτή τη στιγμή. Και επιστρέφουν με το νέο δημιούργημα τους, ‘’Dawn of the Damned’’ το οποίο μου κρέμασε το σαγόνι, χωρίς υπερβολές. Με νέο μπασιστα, με guest φωνητικά από τον Schmier, με τρομερή παραγωγή από τον Fredrik Folkare και με ένα εξαιρετικό εξώφυλλο και πάλι από τον Necrolord. Κυκλοφόρησε την προηγούμενη βδομάδα από Century Media Records σε απλό cd, διπλό cd σε digibook (με το δεύτερο να περιλαμβάνει live εκτελέσεις), ή βινύλιο σε διάφορα χρώματα. Αγορά χωρίς καν πρώτη σκέψη, στα καλύτερα της χρονιάς.

Είναι μαγευτικό να έχεις καταφέρει να έχεις συνδυάσει την μαυρίλα του black, την δύναμη του death metal αλλά να παραμένεις εξαιρετικά μελωδικός χάρη στις κιθάρες σου και μόνο. Για τους Necrophobic αυτό είναι παιχνιδάκι. Ξεκινώντας με μια ατμοσφαιρική εισαγωγή, σύντομα χάνεσαι στους αβυσσαλέους ρυθμούς του που ξεσηκώνουν ακόμα και νεκρούς. Οι μελωδία δίνει και παίρνει χωρίς να νιώθεις στιγμή κάποια ηχητική αδυναμία. Τα πάντα στο μέγιστο, κόλαση. Συνθετικά έχουν ταιριάξει τα καλύτερα τους στοιχεία στις πιο σωστές στιγμές και το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό. Γεμίσματα στα τύμπανα, αλυσιδωτά riffs που φέρνουν την καταστροφή, φωνή που διαφθείρει. Να σημειωθεί ότι αν υπάρχει αναγνώστης  που λάτρεψε Amon Amarth μόνο του πρώτου τους ep, άντε και του ντεμπούτου τους, εδώ θα βρεί το φάρμακο του. Νιώθεις τα σπνθηρίσματα στις χορδές, την φωτιά στο λαρρύγι του τραγουδιστή (και μια Slayerική essence, ειδικά στο κύκνειο άσμα του δίσκου), αναπνεύεις τους καπνούς των αναθυμιάσεων της ηχητικής τους Κόλασης. Το κάνουν όμως τόσο ευχάριστα και μεγαλοπρεπή που σε κατακτούν απόλυτα και αβίαστα. Βασικό χαρακτηριστικό των συνθέσεων τους είναι οι σφοδρότατοι ρυθμοί που συνδυάζονται τόσο εθιστικά με την ομορφιά των riffs τους. Επική διάθεση στο ‘’ Tartarian Winds’’ που αν το ακούσουν οι Amon Amarth θα νιώσουν σαν ντυμένους βικινγκς στις απόκριες με πλαστικά τσεκούρια που έχουν μπροστά τους το αληθινό πράγμα. Συνήθως γράφω για ένα-δυο τραγούδια που ξεχωρίζω στο δίσκο αλλά εδώ δεν μπορώ να βρω ούτε ένα που να ΜΗΝ ξεχωρίζει από ποιότητα. Θα μείνει σαν δίσκος-σταθμός στην δισκογραφία των Necrophobic και θα συγκαταλέγεται στα καλύτερα τους. Τρία τέταρτα, σαρωτική μουσική με βλάσφημο στίχο και γλυκιές κιθαριστικές μελωδίες που σε κολλάνε κάπου ανάμεσα στο Θάνατο και το Σκοτάδι.