Ostracist - King of Nothing - Slave to None

Από την πόλη της Κοζάνης μας έρχονται οι Ostracist και επιβεβαιώνουν ότι υπάρχει ακόμα μεταλλικό αίμα στις φλέβες πολλών εκεί πάνω. Μεγαλώνοντας και περνώντας την εφηβία μου στη συγκεκριμένη πόλη, πάντα συνοδοιπόρος με τη metal μουσική και παρέα με αντίστοιχα ακούσματα, κάναμε κάποια ακούσματα, βιώματα. Στα 90ς, η μουσικές μας επιλογές ήταν πολύ λιγότερες από μέρη με μεγαλύτερο πληθυσμό, είτε αυτό λεγόντουσαν στέκια, στούντιος, συναυλίες, μουσικοί-δάσκαλοι, ακόμα και την ποικιλία σε μουσικά φορμάτς. Κάποιες μπάντες όμως έφτασαν σε κάθε γωνιά της Ελλάδος και χάραξαν ουλές σε πολλούς έφηβους. Ο λόγος για τους Paradise Lost. Έτσι, φθάνουμε στο 2019 και ο Μάκης Καβούκας (έγχορδα,πλήκτρα) και ο Πάνος Παπαστεργίου (φωνή) δημιουργούν μουσική επηρεασμένοι από τέτοια είδωλα. Η αρχή γίνεται το 2020 με το ep ''Epoch'' ενώ φέτος επιστρέφουν με 9 καινούριες συνθέσεις ατμοσφαιρικού metal με τίτλο ''King of Nothing - Slave to None''. Διαθέσιμο σε cd από την Hellenic Metal World, ότι πρέπει για το Χειμώνα που κατευθύνεται με άγριες διαθέσεις κατά πάνω μας.

Έντονη χρήση των πλήκτρων για τη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας. Χτίσιμο του μονήρη μονοπατιού με μελαγχολικό riffing. Η ομορφιά του ''Beauty'' βασίζεται στην εκμαίευση συναισθημάτων. Βαθιά, σοβαρά φωνητικά σπάνε κάτω από το βάρος μια εσωτερικής θλίψης όσο φθινοπωρινές συγχορδίες σε βυθίζουν όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο. Οι κιθάρες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο όσο και αν τα πλήκτρα ακούγονται μπροστά στη μίξη. Οι ρυθμοί (drum programming) κρατούν το βαλτωμένο δρομίσκο ευθύ, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Είναι αρκετά ταιριαστοί και ξεροί όμως ώστε να απορροφήσουν την υγρασία που κατεβαίνει από τα υπόλοιπα όργανα. Το ''Insane'' είναι πιο επιθετικό, έχει το δικό του χαρακτήρα, η μελαγχολία έχει δώσει τη σκυτάλη στην οργή. Οι συνθέσεις έχουν φιλτραριστεί μέσα από τις καλλιτεχνικές ανησυχίες των μελών των Ostracist αλλά η αγάπη σε Paradise Lost (και Cemetary) δεν κρύβεται. Τα riffs του ''Loophole'' λειτουργούν ως Σειρήνες που σε μαγεύουν έτσι και έρθεις σε επαφή μαζί τους. Πιο χορευτικοί τόνοι στο ''Lie to Me'', πάντοτε με το βαρύ Γοτθικό πέπλο πάνω στις ενορχηστρώσεις τους. Οι Θύρες ενός Μαύρου Παράδεισου ανοίγουν στο ''Decision'' για όσους είναι πληγωμένοι στη καρδιά και στη ψυχή. Σε συνδυασμό με τους στίχους και την τραυματισμένη χροιά της φωνής του Πάνου, γίνεσαι ευκολότερος στόχος για να κουρνιάσουν αυτές οι μελωδίες μέσα σου. Στο ''Prove Your Worth '' δοκιμάζουν και κάποια πιο άγρια φωνητικά που η περιορισμένη χρήση τους, τους δίνει αξία και ενδιαφέρον χωρίς να τα προτιμώ σε μονιμότερη βάση. Το ορχηστρικό ''Land of Spirits'' δεν λειτουργεί σαν ιντερλούδιο. Είναι μια ολοκληρωμένη σύνθεση, βαριά σαν αλυσίδα σε πόδι φυλακισμένου βαρυποινίτη που πρέπει να το σέρνει. Το ότι δεν έχει φωνητικά λειτουργεί μια χαρά αφού δίνεται περισσότερη βάση στους ήχους των πλήκτρων που σκιαγραφούν ένα ονειρικό ταξίδι. Μέχρι να σιγάσει (40 λεπτά) ο δίσκος υμνούμε το δίπολο οργή/μελαγχολία. Φυσικά υπάρχει χώρος για βελτιώσεις, είτε στο τεχνικό κομμάτι (φυσικά drums, εντονότερο μπάσο όπως αρμόζει στους γοτθικούς κύκλους) όπως είτε στο συνθετικό (λιγότερο εμφανείς οι επιρροές) αλλά ήδη στο ντεμπούτο μιλάμε για ένα δίσκο που θα απολαύσεις σε αλλεπάλληλα ακούσματα χωρίς ίχνος δυσαρέσκειας.