ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ

\r\nΈχω αρκετές ενστάσεις σχετικά με το άρθρο "To Heavy Metal Πέθανε και δε το έχει καταλάβει"  
\r\nhttp://www.rockyourlife.gr/index.php/blogs/stelios-basbagiannis/item/1792-to-heavy-metal-pethane-kai-den-to-ehei-katalavei.html,
\r\nεξάλλου και μόνο ο τίτλος του σε βάζει στην διαδικασία να το διαβάσεις, αν ασχολείσαι λίγο περισσότερο με την σκηνή άμεσα απορείς από πού προκύπτει αυτό το συμπέρασμα…\r\n

\r\n

\r\nΟ συντάκτης του άρθρου ξεκινάει το κείμενο του αποκαλύπτοντας την ηλικία του, ίσως με αυτό τον τρόπο να θέλει να προκαταβάλει την σημαντικότητα των γραφόμενων του, στους νεότερους κυρίως αναγνώστες.
\r\nΠαρουσιάζει τον Στάθη Παναγιωτόπουλο σαν έναν άνθρωπο είδωλο, που αυτομάτως με αυτόν τον χαρακτηρισμό τον τοποθετεί στο απυρόβλητο. Επίσης στο απυρόβλητο βάζει και τον ραδιοφωνικό παραγωγό Γιάννη Πετρίδη.
\r\nΤο κοινό χαρακτηριστικό των δύο προσώπων είναι ότι αποτελούσαν τις περιορισμένες επιλογές που είχε κάποιος για να ενημερωθεί για το κυκλοφορούσε στην ροκ μουσική και τι άξιζε να ακούσει.\r\n

\r\n

\r\nΠαρόλα αυτά το άρθρου του φίλου στρέφεται κατά εκείνων, που είχαν ένα βήμα μέσα από κάποιο περιοδικό, ραδιοφωνική ή τηλεοπτική εκπομπή και ευθύνονται για την σύγχυση που έχει δημιουργηθεί στην «ροκ παιδεία» στην Ελλάδα.
\r\nΑναρωτιέμαι ποια μπορεί να είναι εκείνα τα ονόματα που είχαν τέτοια δυναμική ώστε να μπορούσαν να επηρεάσουν περισσότερο από τους δύο ανθρώπους είδωλα που αναφέρεται ο συντάκτης, τους Έλληνες ακροατές και να τους γαλουχήσουν με λάθος τρόπος τους ακροατές τους ή τους αναγνώστες τους στην ροκ μουσική.
\r\nΟ φίλος που έγραψε το άρθρο, αναφέρεται στην εμπειρία του στην συναυλία των Magnum, μία εξαιρετική μπάντα, η οποία ποτέ δεν προβλήθηκε και δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχουν ασχοληθεί οι ακροατές της σκηνής. Εξίσου ενδιαφέρον έχουν και τα προσωπικά δισκάκια του τραγουδιστή της μπάντας Bob Catley στο οποίο είχαμε την τιμή να κάνουμε συνέντευξη (περισσότερο από 1ώρα) στην ραδιοφωνική εκπομπή του Metalzone στις 15 Οκτωβρίου του 2010. Ήταν η πρώτη φορά που γίνονταν συνέντευξη σε μέλος των Magnum και μάλιστα από μια εκπομπή κολλημένη στο Heavy Metal της δεκαετίας του 80. \r\n

\r\n

\r\n\r\n

\r\n

\r\nΦυσικά αν την συνέντευξη την έκανε ο Γιάννης Πετρίδης αυτό θα αποτελούσε κοσμογονία, και θα αναδείκνυε το επίπεδο και την υγιή προσέγγιση του ραδιοφωνικού παραγωγού στην παρουσίαση της ροκ μουσικής στο Ελληνικό κοινό. \r\n

\r\n

\r\nΗ σύνδεση που κάνουν κάποιοι αναζητώντας τις ρίζες της Heavy Metal μουσικής στο Blues και στο Rock N Roll, μου φαίνεται επιεικώς άστοχη και θα τεκμηριώσω την άποψη μου στην συνέχεια.
\r\nΜπορεί το Heavy Metal να παίζεται στις ίδιες πεντατονικές με το Blues, αυτό τι σημαίνει?
\r\nΈχουν καμία σχέση τα 2 είδη μουσικής μεταξύ τους?\r\n

\r\n

\r\nΚάποιος που ακούει Blues μπορεί να ακούσει το συγγενές είδος μουσικής Heavy Metal και το αντίθετο?
\r\nΗ κάθε μουσική σκηνή έχει έναν λόγο που έχει δημιουργηθεί, ο οποίος ξεκινάει αρχικά από μία ανάγκη έκφρασης και στην συνέχεια αν δημιουργήσει ακροατήριο μπορεί να εξελιχθεί και σε εμπορικό προϊόν. Συνεπώς οι ρίζες μιας μουσικής σκηνής είναι εκείνες που δημιούργησαν την ανάγκη έκφρασης. Κάποια είδη μουσικής που δεν πέρασαν σαν κομήτες στην μουσική πραγματικότητα αλλά καθιερώθηκαν (ανάμεσα τους και το Heavy Metal) εκτός από την μουσική πρόταση συνδέονταν και με κάποια φιλοσοφία.
\r\nΑυτή η λεπτομέρεια είναι δομική για μια μουσική που αντέχει στον χρόνο, όσο για το φιλοσοφικό κομμάτι, αυτό είναι κάτι που μπορεί να κάνει κλικ στον ακροατή μέχρι κάποια ηλικία, και αργότερα ο ακροατής να αναγκαστεί να το παραβλέψει διότι η εξέλιξη του ως προσωπικότητα ή παραγωγικό ον σε μία κοινωνία δε συμβαδίζει απαραίτητα με αυτή την φιλοσοφία. \r\n

\r\n

\r\nΑυτός είναι και ο λόγος που στο Heavy Metal οι ακροατές ανακυκλώνονται κάθε τόσο, και που τελικά είναι λίγοι εκείνοι που αντέχουν το περιθώριο και εξακολουθούν να παραμένουν ακροατές αυτής της μουσικής.
\r\nΗ αλήθεια είναι ότι το κόστος για τους «απροσάρμοστους» είναι μεγάλο, κατακρίνονται από εκείνους που δεν έχουν σχέση με αυτό το είδος, επίσης όμως κατακρίνονται από τους ίδιους τους ακροατές της σκηνής ως κολλημένοι και στενόμυαλοι.
\r\nΑυτό που είναι γεγονός στην μουσική και όχι μόνο, αφορά τις προτιμήσεις του καθενός, είναι ότι κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει το νόημα που μπορεί να βρίσκει κάποιος αμετανόητος οπαδός. Για παράδειγμα αν πάψουν να μου κάνουν νόημα οι Iron Maiden πόσο φρόνιμο θα ήταν να μην μπορώ να αντιληφθώ πως τόσος κόσμος εξακολουθεί να ακούει ακόμα το συγκρότημα?
\r\n
\r\nΣυνεπώς η προσωπική αντίληψη δεν έχει να κάνει με την αξία ή όχι μιας μπάντας, αλλά με το ότι προσωπικά δε με ικανοποιεί πλέον η μουσική τους.
\r\n

\r\n

\r\nΕδώ υπάρχει το εξής παράδοξο…
\r\nΚάποιος ο οποίος ενδεχομένως έχει γίνει δυσανεκτικός σε ένα είδος μουσικής που το άκουγε για χρόνια, δε προσφέρεται να αποχωρήσει ο ίδιος ως ακροατής, αλλά απαιτεί ή περιμένει να αλλάξει ώστε να του προκαλέσει και πάλι το ενδιαφέρον. \r\n

\r\n

\r\nΤο πρόβλημα με το ροκ ή με το τι θεωρείται ροκ δεν είναι Ελληνικό φαινόμενο.
\r\nΑυτό θα το διαπιστώσετε από ροκ συλλογές που έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς σε διάφορες χώρες του κόσμου.
\r\nΣε ότι αφορά την Ελλάδα, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα στην δεκαετία του 70 λόγω πολιτικών συνθηκών. Η χώρα μας ήταν απομονωμένη, η κοινωνία σφικτή και σε μεταβατική φάση, αλλά παράλληλα οι Έλληνες ήταν αγνοί και ανυποψίαστοι σε αυτό που ακολούθησε στην δεκαετία του 80 και κορυφώθηκε στην δεκαετία του 90.
\r\nΜετά το 80 άρχισε να δημιουργείται το έδαφος, σε μία στερημένη κοινωνία ώστε να πέσει με τα μούτρα στην κατανάλωση. Ενδεικτικό είναι ότι στα μέσα του 80 η εξάπλωση της ξενομανίας ήταν τόσο ανησυχητική για κάποιους που επέβαλαν νόμο, που υποχρέωνε να γράφονται οι ξένες λέξεις με Ελληνικούς χαρακτήρες σε ταμπέλες καταστημάτων και σε προιόντα εισαγωγής, να γίνονται καμπάνιες κατά της ξενομανίας, ίσως κάποιοι να θυμάστε σχετικές διαφημίσεις όπως «ο επιμένων Ελληνικά»
\r\n

\r\n

\r\n

\r\nΚάτω από αυτό το πρίσμα, οι Έλληνες άκριτα (γιατί δεν είχαν άλλη δυνατότητα) δέχονταν ότι τους πλασάρονταν σαν  ξακουστό στον πολιτισμένο κόσμο (Ευρώπη, Αμερική).
\r\nΗ ενημέρωση στην δεκαετία του 80 ήταν περιορισμένη και οι πηγές που μπορούσε να ενημερωθεί ή να ακούσει νέες μουσικές προτάσεις στο ροκ ήταν ελάχιστες.
\r\nΈνας εξ αυτών και βασική πηγή ενημέρωσης στην ροκ μουσική ήταν ο Γιάννης Πετρίδης από τον οποίο γαλουχήθηκαν οι περισσότεροι Έλληνες ακροατές της ροκ μουσικής. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε αντίπαλο δέος, ότι ήθελε ο Πετρίδης πλάσαρε σαν ροκ, και ο κόσμος δεν είχε την δυνατότητα να ακούσει κάτι διαφορετικό από τις προτάσεις του συγκεκριμένου μουσικού παραγωγού. Παρόλο που υπήρχε ενδιαφέρον στην Heavy Metal μουσική από μικρή μερίδα Ελλήνων ακροατών, ο Γιάννης Πετρίδης ποτέ δεν ασχολήθηκε με το Heavy Metal. Την ανάγκη αυτή ήρθε να καλύψει ένα μηνιαίο περιοδικό το “Heavy Metal” που μετονομάστηκε σε “Metal Hammer”  και ασχολούνταν αποκλειστικά με τον σκληρό ήχο. Πέρα από κάποιους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς περιορισμένης εμβέλειας κανένα άλλο από τα κρατικά ΜΜΕ δεν έπαιζε Heavy Metal. Στα τέλη της δεκαετίας του 80 με την ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση, τα πράγματα δεν άλλαξαν ιδιαίτερα, καθώς οι επιλογές των τραγουδιών ήταν εφάμιλλες με εκείνες τους Head Bangers Ball του MTV. \r\n

\r\n

\r\nΤο αντίπαλο δέος του Metal Hammer, το Metal Invader, ήταν μία πιο underground εκδοχή του Metal Hammer, που και πάλι ασχολούνταν με την ακραίο ήχο της εποχής, που ακόμα δεν είχε καθιερωθεί όπως έγινε λίγο πριν τα μέσα της δεκαετίας του 90.
\r\nΤο συμπέρασμα είναι ότι όσα μέσα ασχολούνταν με το ροκ και το Heavy Metal ετεροκαθορίζονταν από τι προβάλλονταν στο εξωτερικό, πιθανόν να θεωρούσαν ότι με αυτό τον τρόπο κέρδιζαν σε κύρος και παρουσιάζονταν ενημερωμένα.
\r\nΡοκ στην Ελλάδα δεν υπήρχε, ήταν ελάχιστοι εκείνοι που είχαν σαν βασική προτίμηση την ροκ μουσική, δεν είναι τυχαίο ότι οι ροκάδες του παρελθόντος αντιμετωπίζονταν ως γραφικοί μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90, που ξαφνικά με το ξέσπασμα της Ελληνικής ροκ σκηνής αποτελούσαν τους πρωτομάστορες της σκηνής.
\r\nΔεν είναι τυχαίο ότι Ελληνικό ροκ στην χώρα μας μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80 θεωρούνταν ο Δάντης, η Μαντώ, η Ευριδίκη, ο Ρακιντζής, ο Χαριτοδιπλωμένος κ.α.
\r\nΔεν είναι τυχαίο που διεθνώς γιαγιά του ροκ θεωρείται ακόμα και σήμερα η Tina Turner, και στην δεκαετία του 80 η Bonnie Tyler κ.α.\r\n

\r\n

\r\nΣαν ροκ μπάντες από τις διάφορες ραδιοφωνικές αυθεντίες παρουσιάζονταν ο David Bowie, οι Doors, οι Rolling Stones, ο Lou Reed, o Dylan, οι Stranglers, οι Cure, οι Foreigner, οι Genesis, οι Toto, οι Boston, Eric Clapton κ.α.
\r\nΕπίσης δεν είναι τυχαίο ότι στην δεκαετία του 80 άρχισαν να ξεθυμαίνουν μπάντες όπως Led Zeppelin, Deep Purple, Rainbow, Uriah Heep κ.α.
\r\nΗ ροκ μουσική άρχισε να βρίσκει τρόπους να μπαίνει στα μεγάλα σαλόνια, και για να γίνει κάτι τέτοιο έπρεπε να ρίξει νερό στο κρασί της, αυτό όμως αλλοίωσε την γεύση και τον ήχο. Μπορεί μπάντες του 70 που μεταλλάχθηκαν στην δεκαετία του 80 να πούλησαν περισσότερα δισκάκια, αλλά στην ουσία απαρνήθηκαν το παρελθόν τους και την φιλοσοφία της μουσικής τους.
\r\nTo Heavy Metal τότε ξεκίνησε για να καλύψει αυτό το κενό που άρχισε να δημιουργείται στην ροκ μουσική.
\r\nΑν δεν εδραιώνονταν το Heavy Metal, δε μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ροκ μουσική σήμερα.
\r\n

\r\n

\r\nΜαζί με τον βασιλικό ποτίστηκε και η γλάστρα…
\r\nΟι ακροατές του Heavy Metal ήταν εκείνοι που διατήρησαν ζωντανές μπάντες της δεκαετίας του 70. Ήταν εκείνοι που εκτός από Metallica, Iron Maiden, Manowar, Accept, έδειξαν ενδιαφέρον για τις επιρροές των Heavy Metallαδων μουσικών, συγκροτημάτων της προηγούμενης δεκαετίας. Άκουσαν τον DIO και ενδιαφέρθηκαν να ακούσουν και τα δισκάκια των Rainbow, ακούγοντας Rainbow ανακάλυψαν τον Richie Blackmore και άκουσαν και Deep Purple, η μία ανακάλυψη τους οδηγούσε σε μία επόμενη, και έτσι έφτασαν να ακούσουν κάποιοι μέχρι και Rory Gallagher, αλλά όχι Chuck Berry και Elvis Presley.\r\n

\r\n

\r\n

\r\nΗ ενημέρωση λοιπόν ήταν περιορισμένη για όσους ήθελαν να μάθουν περισσότερα για ροκ και Heavy Metal μπάντες και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι οπαδοί της σκηνής στρέφονταν σε συγκεκριμένες επιλογές, παρά το γεγονός ότι η παραγωγή στην δεκαετία του 80 ήταν τεράστια. Η μόνη εναλλακτική για όσους ήθελαν να ψάχνουν κάτι περισσότερο από τις μπάντες που προβάλλονταν στα ελάχιστα μέσα, ήταν να αναζητούν καταλόγους από εταιρίες του εξωτερικού και να παραγγέλνουν ταχυδρομικά δίσκους που με ρίσκο επέλεγαν άγνωστα συγκροτήματα ορμώμενοι στις περισσότερες περιπτώσεις από κάποιο εντυπωσιακό εξώφυλλο ή από το ένστικτο τους.
\r\nΟι πολυεθνικές εταιρίες διαπίστωσαν την εξάπλωση του Heavy Metal διεθνώς, έβαλαν στο label τους σε αρκετούς δίσκους μεγάλων ονομάτων της σκηνής, και φυσικά ωφεληθήκαν με τεράστια κέρδη. \r\n

\r\n

\r\nΤο κακό ήταν ότι οι πολυεθνικές εταιρίες δημιούργησαν αλισβερίσι με τα ελάχιστα ΜΜΕ που προωθούσαν την σκηνή, και τελικά στους αναγνώστες-ακροατές προβάλλονταν ότι οι πολυεθνικές ήθελαν να προμοτάρουν.
\r\nΌσο λιγότερα είναι τα μέσα, όσο μικρότερη είναι η σκηνή, τόσο πιο εύκολη είναι η εξάρτηση και ο έλεγχος. Τα περιοδικά «ταΐζονταν» από τις δισκογραφικές και αυτομάτως ήταν στις υπηρεσίες τους. Το ίδιο και με τις ραδιοφωνικές εκπομπές, όλοι εκείνοι οι μεγάλοι παραγωγοί, έκαναν τεράστιες δισκοθήκες χωρίς να πληρώσουν τότε μια δραχμή, αφού οι εταιρίες τους πρόσεχαν δεόντως όσο ήταν συνεπείς στις άγραφες υποχρεώσεις τους.
\r\nΤα πράγματα στα ΜΜΕ δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε, αν κάποιος θέλει να κερδίσει χρήματα από την ενασχόληση του με την μουσική δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητος. \r\n

\r\n

\r\nΌσα από τα ΜΜΕ έχουν έξοδα, με κάποιο τρόπο πρέπει να αποσβεστούν και ένας εύκολος τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο είναι μία σταθερή άτυπη εξάρτηση με κάποιους χορηγούς, η οποία συμφωνία θα περιλαμβάνει ότι το ΜΜΕ θα λειτουργεί σύμφωνα με τις ανάγκες των χορηγών.
\r\nΕυτυχώς για τους ακροατές το ίντερνετ αποτελεί παράδεισο ενημέρωσης και πρόσβασης σε νέες και παλαιότερες κυκλοφορίες, υπάρχουν κάποια webzines που λειτουργούν μη κερδοσκοπικά, και τα πράγματα στην ενημέρωση και την προώθηση είναι περισσότερο αγνά από ότι στο παρελθόν.
\r\nΠαρόλα αυτά θα έχετε διαπιστώσει ότι οι ακροατές της σκηνής δεν μπορούν να ξεφύγουν εύκολα από τον καταιγισμό της προώθησης που γίνεται για συγκεκριμένες μπάντες, και ο λόγος είναι ότι ακόμα και πολλά webzines ετεροκαθορίζονται από τις επιλογές και τις προτάσεις των ελεγχόμενων ΜΜΕ.
\r\nΕπανέρχομαι στο άρθρο του φίλου, σχετικά με το Grunge και την άποψη του ότι η σκηνή του Grunge αποτέλεσε τομή ουσίας στην σκληρή μουσική.
\r\nΜε μία σύντομη αναδρομή στο παρελθόν, το Grunge ήταν ένας δούρειος ίππος της μουσικής βιομηχανίας να απενεχοποιήσει  τον σκληρό ήχο και να τον κάνει πιο συμπαθή σε ευρύτερο κοινό, και το πέτυχε. \r\n

\r\n

\r\nΑυτό όμως είχε σαν συνέπεια να αποπροσανατολίσει τους ακροατές που έβρισκαν ενδιαφέρον στον σκληρό ήχο και στην ουσία να διαγράψει το Heavy Metal.
\r\nΑφού δεν πέθαινε το Heavy Metal από μόνο του, αυτός ήταν ένας τρόπος για να το σκοτώσουν. Μάλιστα δεν ήταν λίγοι τότε που θεωρούσαν ότι το Heavy Metal είχε χάσει την αίγλη του παρελθόντος και ότι όπως κάθε ακμάζων είδος μουσικής έτσι και το Heavy Metal όδευε στην ανυπαρξία.
\r\nΔεν εμπόδισε κανένας το Grunge να γίνει γνωστό, το αντίθετο, ακόμα και τα περιοδικά του σκληρού ήχου είχαν επικεντρωθεί στις κυκλοφορίες και τα συγκροτήματα της σκηνής, παρουσιάζοντας τα ως την νέα τάση στον σκληρό ήχο, κρατώντας αποστάσεις από το παρελθόν. \r\n

\r\n

\r\nΟυσιαστικά επαναλήφθηκε η ίδια ιστορία που είχε γίνει στα τέλη της δεκαετία του 80, που τα ροκ συγκροτήματα μαλάκωσαν τον ήχο τους για να γίνουν πιο ελκυστικά σε ευρύτερο ακροατήριο, και το Heavy Metal δημιουργήθηκε προκειμένου να καλύψει το κενό στον σκληρό ήχο.
\r\nΗ διαφορά στις αρχές της δεκαετίας του 90 ήταν ότι ο σκληρός ήχος πήρε την μορφή του Grunge και εμφανίστηκε μια πιο ακραία μουσική πρόταση από την Σκανδιναβία με το Black και το Death Metal προκειμένου να επαναφέρει τον σκληρό ήχο.
\r\nΌπως ήταν φυσικό η ακραία πρόταση του Metal επικράτησε και το Grunge είχε πολύ σύντομη διαδρομή στην ιστορία του σκληρού ήχου, παρόλο που η προβολή της σκηνής ήταν καταιγιστική και μάλιστα τα συγκροτήματα της έπαιζαν ακόμα και από mainstream ΜΜΕ.
\r\nΜε απλά λόγια το Grunge ήταν μια αποτυχημένη απόπειρα έκφρασης του σκληρού ήχου.
\r\nΗ συνέχεια λίγο πολύ είναι γνωστή, το Heavy Metal στα τέλη της δεκαετίας του 90 άρχισε να κεντρίζει και πάλι το ενδιαφέρον των οπαδών του σκληρού ήχου, ακόμα και εκείνων που δεν είχαν ζήσει στην δεκαετία του 80, και μετά το 2000 έπαιξε και εξακολουθεί να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην σκληρή μουσική παγκοσμίως και χωρίς να απολαμβάνει το promotion των ΜΜΕ όπως σε νέες σκηνές Core, Nu Metal κτλ.
\r\nΚλείνοντας θα ήθελα να γράψω ότι η μουσική δεν είναι μία. \r\n

\r\n

\r\nΟ λόγος που δεν είναι μία, είναι γιατί κάθε μουσική σκηνή αναπτύσσει μία κουλτούρα, μία φιλοσοφία, έχει τους δικούς της ήρωες, τα δικά της είδωλα, τα ξεχωριστά της νοήματα.\r\n

\r\n

\r\nΗ ταύτιση με ένα είδος μουσικής εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, που μπορεί να είναι σε κάποιες περιπτώσεις κοινοί, σε κάποιες άλλες ξεχωριστοί για τον καθένα ακροατή.
\r\n

\r\n

\r\nΤο attitude και το feeling της κάθε μουσικής που βασίζεται σε ιδιαιτερότητες σε σχέση με τα άλλα είδη, είναι χαρακτηριστικά που δεν περιορίζονται στο πεντάγραμμο ή σε μουσικές κλίμακες. \r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n

\r\n