How like a Winter - ...Beyond My Grey Wake

Αυτό το βιολί στους My Dying Bride στιγμάτισε πολλές νεαρές ψυχές στα 90ς και όταν αυτές ανδρώθηκαν (ή καλύτερα ενηλικιώθηκαν μιας και αρκετές απο αυτές άνηκαν σε κοπέλες) και βρήκαν στη δημιουργία μουσικής τον δικό τους τρόπο ξεδωματος, επέλεξαν να παίζουν ή να συμπεριλάβουν το συγκεκριμένο όργανο. Σε μια πόλη της Νότιας Ιταλίας, το Campobasso που θεωρείται από τις πιο κρύες πόλεις, τίγκα στην υγρασία, κάποια νεαρά παιδιά φτιάχνουν τους How Like A Winter. Ο χειμώνας είναι κρύος αλλά μέσα τους ακόμα ψυχρότερος και θέλουν να παίξουν την αγαπημένη τους μουσική συνδυάζοντας το βιολί, τα πλήκτρα και γυναικεία φωνητικά με πιο γοτθικούς και metal ήχους. Το 1999 η μπάντα γεννιέται και αποτελείται από τρεις κοπέλες και τρία αγόρια, όλοι λίγο παραπανω από 20 χρονών. Όλοι έχουν χαρούμενα ονόματα... Μαρτύριο, Ομίχλη, Πόνος,Τραγωδία, Θλίψη και Στάχτη. Άρα μην περιμένετε επ΄ουδενί ευχάριστες στιγμές...  Το 2001 καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν ένα demo έξι συνθέσεων (σχεδόν μισής ώρας) σε pro-CDR μιας και δεν έχουν βρει κάποια εταιρία να τους υποστηρίξει. Καλοκαίρι του 2003 καταφέρνουν να βγάλουν το πρώτο ολοκληρωμένο ντεμπούτο τους ’’...Beyond My Grey Wake’’ από την Αμερικάνικη Martyr Music Group. Αν και την πάλεψαν σαν ύπαρξη κάποια χρόνια ακόμα, δεν ακούσαμε ποτέ νέο υλικό και χάθηκαν στη λήθη. Τουλάχιστον, τις κρύες μέρες/νύχτες μας κρατάνε συντροφιά.

Το μοναδικό τραγούδι που προυπήρχε στο demo και το ξανασυναντάμε στο ’’...Beyond My Grey Wake’’ είναι το ‘’XCVII’’.  Ο πρώτος του στίχος είναι ‘’how  like a winter hath my absence been from thee…’’.  Από εκεί πήραν και το όνομα της μπάντας. Και αν ο στίχος σας φαίνεται γνωστός είναι επειδή ανήκει στον Σεξπηρ. Όπως και όλοι οι στίχοι του δίσκου. Μουσικά τώρα μιλάμε για doom metal με κάποια death metal ανδρικά φωνητικά και το βιολί σε πρώτο ρόλο. Το ‘’A Flower That Sears in Silence’’ φέρνει στο νου Theatre Of Tragedy και όχι άδικα. Στίχοι στη καθαρεύουσα, βιολί και πλήκτρα, ανδρικά και γυναικεία φωνητικά (από δυο κοπέλες) στο ρόλο της Όμορφης και του Τέρατος. Αργόσυρτες, μαρτυρικές μελωδίες σε ποδοπατούν ψυχολογικά. Δεν του λείπει η ένταση στις κιθάρες (πολλές φορές απλά ανδιπλώνονται για πιο επίπονη και αποτελεσματική επίθεση) ούτε κάποιοι πιο ζωντανοί ρυθμοί να σου θολώσουν τις νοητικές σου άμυνες πριν στις καταστρέψουν. Ακόμα και το βιολί παίζει αυτό το διττό ρόλο, δηλαδή από την μία οι χορδές να γεννούν δάκρυα πόνου και από την άλλη να παίζει πιο αβυσσαλέα σαν σε death/doom metal μπάντα (All the Seasons of Madnes). Αλλαγές σε διάθεση και ρυθμούς, μακρυά από δακρύβρεχτες στιγμές.

Κάθε τραγούδι είναι διαφορετικό. Η επόμενη σύνθεση τους βασίζεται σε πιάνο και γοτθικά ανδρικά ( Empyrium) φωνητικά με τα γυναικεία να συνοδοιπορούν ή να ψέλνουν. Ακουστικές κιθάρες, ηλεκτρικές και το βιολί να κάμπτεται ανάλογα με τις ανάγκες των ρυθμών και γενικότερα της εκάστοτε ενορχήστρωσης. Άλλο είναι πιο ευθυτενές ‘’Crucifige’’  με αδρεναλίνη να εκκρίνεται από τις κιθάρες ενώ γυναικείες ψαλμωδίες να θυμίζουν Tristania. Ή το παλιό ‘’ XCVII ‘’ που σου λυγίζει τα γόνατα με τη σύνδεση του με την Μελαγχολία. Πτυχωτές μελωδίες υπάρχουν καθ’όλη τη διάρκεια του δίσκου και διαμορφώνονται από όλα τα όργανα και τις φωνές. Αλληλουχίες νοητών εικόνων και ήχων δημιουργούνται σε κάθε λεπτό ακρόασης, με το μυαλό να περιστρέφεται γύρω από βραχείες, αρνητικές σκέψεις. Πόσο μάλλον όταν μια σύνθεση διαρκεί μέχρι και δέκα λεπτά και σε βυθίζει στο κατώτατο άκρο ψυχοσύνθεσης. Και αν σας αποσυντονίζουν οι φωνές ή οι στίχοι, ο ευτραφής αυτός δίσκος της μιας ώρας περιέχει και δυο ορχηστρικές συνθέσεις, η πρώτη με μεγάλη βάση στο πιάνο, η δεύτερη στις ακουστικές κιθάρες (στην αρχή) και το βιολί. Εννιά συνθέσεις δέσμιες στο σκοτάδι καλά φυλαγμένες μέχρι την εξωτερίκευση τους σε ήχους.