Ion Vein - Beyond Tomorrow

Λίγο πριν την αλλαγή της χιλιετίας (ή στο δεύτερο μισό των 90ς αν προτιμάτε), παντού ακουγόταν ότι το heavy/power metal στην Αμερική  ;ήταν νεκρή υπόθεση. Δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Απλά η μουσική είχε υποχωρήσει σε underground κύκλους, Μπάντες υπήρχαν, αλλά τις μάθαιναν όσοι έσκαβαν βαθιά, όσοι της έψαχναν λίγο παραπάνω από αυτά που διαφήμιζαν εταιρίες.  Από τις στάχτες των Latent Fury από το Σικάγο (1989-1994), ο κιθαρίστας Chris Lotesto ξεκινά τους Ion Vein. 1997  και ακούμε τα πρώτα τους τραγούδια ενώ ένα χρόνο αργότερα μπαίνουν στο στούντιο και ηχογραφούν το ντεμπούτο τους,  ''Beyond Tomorrow'' (1999 το έτος κυκλοφορίας του). Αυτοχρηματοδοτούμενο όπως ήταν φυσικό. μαθαίνονται αρκετά από κόσμο που την ψάχνει. Στην Ελλάδα τους μαθαίνουμε στο 2ο τεύχος του Steel Conjuring, στην Αμερική συμμετέχουν σε φεστιβάλς σαν τα Powermad και Progpower, τους ακούμε στις πέντε tribute συλλογές που παίρνουν μέρος ή διαβάζουμε καλά λόγια από τα στόματα μελών των Syris, Kamelot κ.α. Και το power/prog των Ion Vein αξίζει κάθε στάλα. Η μπάντα συνεχίζει ακάθεκτη, πλέον τετραμελή και το 2003 βγάζει (και πάλι από την δική τους εταιρία) τον δεύτερο δίσκο, Reigning Memories. Πιο ώριμο, με καλύτερη παραγωγή αλλά αυτό το ατσάλι που χύνεται στις φλέβες του ντεμπούτου ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Όπως και να χει, μιλάμε για πολύ καλό δίσκο. Χρειάστηκαν πάνω από 10 χρόνια να ακούσουμε νέο υλικό τους μέχρι το 2013 που βγήκε ο ομώνυμος δίσκος τους  (με μοναδικό πλέον μέλος τον Lotesto). Δεν μπορώ να πω ότι ακούω και συχνά τον συγκεκριμένο δίσκο (χωρίς να είναι κακός) αλλά το όνομα των Ion Vein το έχω συνδέσει με άλλους ήχους.

Δεν συζητιέται καν ποια είναι η καλύτερη στιγμή των Ion Vein. Αν ακούγαμε πιο συχνά τέτοιους δίσκους από Αμερική το 1998-1999, θα ήμουν πολύ ευτυχισμένος από την κατεύθυνση της μουσικής μας τη νέα χιλιετία. Μετά από ένα σύντομο ορχηστρικό τραγούδι ακούμε το Reflections Unlear. Αυτός ο λυρισμός, αυτή η τροποποιημένη έκδοση του power/prog είναι που κάνει αυτή τη μουσική τόσο εθιστική και μεθυστική για μια μερίδα οπαδών. Έτη φωτός από στειρωμένους από συναίσθημα ήχους. Εδώ οι μελωδίες δεν διακόπτονται στιγμή, μια συνεχόμενη ανάγκη για κατανάλωση ικετευτικών αρμονιών που πηγάζουν αβίαστα. Τεχνική γεννημένη από δυο μάνες, την Μελωδία και την Οργή. Άριστες εκτελέσεις που σε στραγγίζουν  και σε απομυζούν. Τρομερά κιθαριστικά μέρη, διόλου τυχαίο που η συγκεκριμένη σύνθεση είναι μια συνεργασία με τον D. Chastain.

Το ''Fading Stories'' ξεκινά με μελαγχολικά φωνητικά (αρχαίους Queensryche/Fates Warnign κτλ)., στοχοποιείσαι από το μπάσο που σε καταδιώκει και μετά σε παγιδεύει με φωνητικά και κιθαριστικά μαγικά αγγίγματα. Ρυθμικοί ξεναγοί  σε οδηγούν σε μεταλλικά μονοπάτια γεμάτο παράδρομους μα δεν σε αφήνουν να χαθείς. Τα πάντα είναι ξεκάθαρα, όσες ηχητικές αλλαγές και ιδέες να μεγαλώσουν και να κινητοποιηθούν μέσα στα αυτιά σου, ποτέ δεν θα σε μπερδέψουν, ποτέ δεν θα σε κουράσουν. Μια δημιουργική καταιγίδα από σφιγμένες γροθιές, μια καιόμεη βάτος από μελωδίες που  δεν τελειώνουν ποτέ. ''Static Vision'' και ''The Bridge Of Dawn'' . Κατακυρίευση συναισθημάτων και υποσυνείδητος μονόλογος για το πόσο θαυμαστά είναι τα έργα των Αμερικανών στο συγκεκριμένο ήχο. Για όσους δώσουν προσοχή σε ότι αποκαλύπτεται στα τραγούδια του ''Beyond Tomorrow'', τους περιμένει μεγάλη ηχητική ανταμοιβή. Και τυφλή υπακοή για αλλεπάλληλα ακούσματα στο μέλλον. Τίποτα λιγότερου του ΤΕΛΕΙΟΥ!!