Queensryche - Empire

Με τον απόλυτο θρίαμβο του πιο συγκλονιστικού ίσως concept-LP που έχει γνωρίσει ποτέ ο μεταλλικός κόσμος  πίσω τους ("Operation:Mindcrime", 1988) και έχοντας αφήσει τους απανταχού θαυμαστές του σκληρού ήχου με ανοικτό το στόμα, των Iron Maiden συμπεριλαμβανομένων (οι οποίοι, σημειωτέον, την ίδια χρονιά είχαν κυκλοφορήσει το υπεράνω κριτικής "Seventh son of a seventh son"), οι Queensryche έμπαιναν στη νέα δεκαετία με αυτοπεποίθηση και πληθώρα έμπνευσης, που διοχετεύτηκε στο αριστουργηματικό "Empire".

\r\n\r\n

Τίποτα δεν λείπει στον καινούργιο δίσκο: Οι συνθέσεις καθηλώνουν, ο Chris DeGarmo, αυτή η πραγματικά χαρισματική φιγούρα, ντύνει τα κομμάτια με το κιθαριστικό του όραμα, ο "πολύς" Geoff Tate σπέρνει ρίγη συγκίνησης, και όλοι πάμε για ύπνο άφωνοι και σαστισμένοι. Τι ήταν αυτό που ακούσαμε, αν όχι ένα ιδιοφυές πάντρεμα του power με το prog (αρνούμαι να βάλω τον περιοριστικό όρο "heavy metal"), που καθιστά αυτόματα κάθε προσπάθεια προσδιορισμού αυτού του έργου Τέχνης άκυρη και μάταιη; Έτσι είναι, οι Queensryche, σε απόλυτη φόρμα, ζώντας κυριολεκτικά τα καλύτερά τους χρόνια, στοχάζονται, συνθέτουν κι εκτελούν, με τον τρόπο που εκείνοι θέλουν, δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν: Από το φουτουριστικό "Rage for order" στο φιλόδοξο "Operation:Mindcrime" και από εκεί στην κατασταλαγμένη ποιότητα του "Empire", το οποίο θα έδινε τη θέση του στο φιλοσοφημένο "Promised land", τρία χρόνια αργότερα.

\r\n\r\n

Να κάνουμε τον κόπο να μιλήσουμε για συγκεκριμένα τραγούδια; "Best I can" για μαθήματα ζωής, "The thin line" για την ανοιχτομυαλιά που το διακρίνει, "Another rainy night", "Jet city woman" και "Hand on heart" για τον συναισθηματικό τους πλούτο, "Empire" για ΕΚΕΙΝΟ το riff, "Della Brown" και "Anybody listening?" για την εσωτερική αρμονία τους και "Silent lucidity", γιατί... τα λόγια με προδίδουν.

\r\n\r\n

Δεν αρκούν όλα αυτά για εσάς; Τότε, μάθετε ότι οι υψηλές πωλήσεις του "Empire" επέτρεψαν επιτέλους στην μπάντα να παρουσιάσει ζωντανά το "Operation:Mindcrime" στην επερχόμενη περιοδεία, με τη βοήθεια video-wall και γραφικών, κυρίως όμως με την παρουσία των πέντε μουσικών, προεξάρχοντος του Geoff Tate, που ξερριζώνει την καρδιά του, φορώντας τη στο λαρύγγι του, ριγμένος χάμω σαν μαριονέτα, ενώ κάπου εκεί ψηλά, ντυμένη στα λευκά και με τα ξανθά μαλλιά της λυτά, η Pamela Moore (aka Sister Mary) αποζητά τη λύτρωση του έρωτα.

\r\n\r\n

Μιλάμε για μεγάλες στιγμές, όχι αστεία.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n