Solitude Aeturnus - Into the Depths of Sorrow

~~                         Τρία χρόνια προετοιμασίας και δουλειάς χρειάστηκαν για να ετοιμαστεί το μνημειώδες, πρώτο έργο των Solitude Aeturnus.  Άξιζε όμως. Μια νέα μπάντα γεννήθηκε, μια μπάντα που λάτρεψε τους Candlemass και πήγε το epic doom metal ένα βήμα παραπέρα. Από το ντεμπούτο τους, ‘’Into The Depths Of Sorrow’’ μέχρι και το τέταρτο δίσκο τους η ομάδα έμεινε ίδια. Όχι ότι αργότερα έκαναν κάποιο στραβοπάτημα αλλά έτσι για να λέμε. Και αν αγαπημένος μου δίσκος από δαύτους είναι πιθανότατα ο δεύτερος (http://www.metalzone.gr/reviews.php?action=details&id=280&lang=en), ο κλήρος πέφτει στις πρώτες τους συνθέσεις μετά βέβαια από τα 2 καταπληκτικά τραγούδια που υπάρχουν στο ντέμο τους (και μπήκε στην επανακυκλοφορία του ‘’Into The Depths…’’ το 2004 μαζί με ένα ακυκλοφόρητο).
\r\n                      Όταν μιλάμε για επικό doom, πρέπει να νιώθεις τους ουρανούς να σκίζονται όσο διαρκεί η ακρόαση. Κρανία να διαλύονται. Ζωές να κρέμονται από λεπτές κλωστές. Αυτά είναι βασικά συστατικά των Solitude Aeturnus. Ο Lowe ουρλιάζει, καταριέται, κλαψουρίζει, απαγγέλει. Μια φωνή τόσο μοναδική, τόσο πραγματική, τόσο έμψυχη που δεν γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο. Σκοτεινές συνθέσεις, με τις νότες να σέρνουν τεράστιες σκουριασμένες αλυσίδες και στην άκρη να είναι δεμένες καταδικασμένες ψυχές. Μάλλον αυτές των ακροατών. Καταδικασμένες για  νιώθουν την Αλήθεια και την Δικαιοσύνη μέσα από συγχορδίες. Αργές, επικές συνθέσεις που πνίγονται μέσα σε βασανιστικά ρυθμικά μέρη. Τα σολαρίσματα δίνουν και παίρνουν σε κάθε τραγούδι έχοντας πάντα οδηγό την μελωδία. Ένα κρύο και βαρύ συναίσθημα συντροφεύει τις συνθέσεις με μόνο της φωνή του Lowe να γλυκαίνει το τελικό αποτέλεσμα. Όλοι οι παίχτες δίνουν κομμάτι του εαυτού τους. Ακούστε το ‘’Dream Of Immortality’’ και απολαύστε την τρομακτική ευφυία και δυναμικότητα του Covington πίσω από το drum kit και ξεχάστε όλα τα ανάλαφρα συνοδευτικά drums που ακούτε σε διάφορους μέτριους δίσκους. Ή το κιθαριστικό στρίμωγμα-μονόλογο του Rivera που κόβει ανάσες. Και μιας και έγραψα ανάσα, ακούστε τις μαγευτικές πνοές που ξεχύνονται από τα πνευμόνια του Robert. Και ούτω καθεξής….
\r\n                       Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να γράψω τους ιθύνοντες νους για την μουσική και τους στίχους. Το λοιπόν, αν και στα περισσότερα τραγούδια είναι ομαδική εργασία, ο Perez κατέχει τα σκήπτρα μιας και έχει γράψει τραγούδια μόνος του ή με την βοήθεια και άλλων μελών. Από την άλλη μεριά, οι στίχοι είναι δουλειά του Steadham (μπασο) ή σε 2 τραγούδια του Gabehart (τραγουδιστή της μπάντας όταν ακόμα λεγόντουσαν σκέτο Solitude). Κάθε τραγούδι και μια μουσική ιστορία. Η φωνή σου χαιδεύει την ψυχή και η μουσική σου δημιουργεί ουλές. Μελωδίες που γοητεύουν και γητεύουν, στριφογυρίζουν στο μυαλό σου ακόμα και όταν τελειώσει ο δίσκος. Βαθιές συνθέσεις, με πολλά στρώματα μουσικής για να βρίσκεις σε κάθε άκουσμα και κάτι καινούριο. Την μια να δίνει βάση στο μπάσο που σου σφυροκοπά το κεφάλι και την επόμενη στην κιθάρα διασκορπίζει μαγικές νότες παγιδευμένες να επαναλαμβάνονται με αυτή την σειρά για την αιωνιότητα. Την μία ακούς τους στίχους που σαν δάκρυ πέφτουν στο πάτωμα με το που βγαίνουν από τα ηχεία και την άλλη χάνεσαι στο μάντρα που ψελλίζουν οι μπακέτες που συνομιλούν με τα κρουστά και τα τύμπανα. Προσπεράστε την γραμμή της πραγματικότητας και χαθείτε στον φανταστικό, επικά καταραμένο, μεταλλοκοσμικό σύμπαν των Solitude Aeturnus.
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n