Monuments
Οι Death, το πνευματικό τέκνο του Chuck Schuldiner (1967-2001), δεν ήταν ποτέ, ή τουλάχιστον σχεδόν ποτέ, μία death metal του μέσου όρου.
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει το prog rock; Όσοι ακούτε Yes, Genesis και Jethro Tull γνωρίζετε πολύ καλά ότι το συγκεκριμένο είδος έδωσε πολλά διαμάντια, άλλα ακατέργαστα, άλλα κατεργασμένα. Ωστόσο, μετά το 1975, η εμπορική επιτυχία του prog έπεσε κατακόρυφα, και σε πολλές περιπτώσεις οι πτώσεις στις πωλήσεις πήγαν χέρι χέρι και με την ποιοτική παρακμή των prog συγκροτημάτων. Κατά ενδιαφέροντα τρόπο, οι Rush ακολούθησαν την ακριβώς αντίθετη πορεία.
Για να είμαι ξεκάθαρος ευθύς εξαρχής, το "Moving pictures" είναι για εμένα ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει η ιδιοφυής Καναδική μπάντα που ακούει στο όνομα Rush.
Με την αυτοπεποίθηση που έδινε στους Καναδούς Rush η πρώτη μεγάλη επιτυχία τους, το album ορόσημο του prog rock, "2112", η μπάντα μπήκε στο studio και ηχογράφησε το από πολλές απόψεις εξαιρετικό "A farewell to kings". Σε αντίθεση με την πρότερη δισκογραφία τους, οι Rush απομακρύνονται κάπως από το heavy blues / heavy rock ιδίωμα που υπηρετούσαν ακόμα και στο "2112", εισάγοντας δυναμικά τα synthesizers στον ήχο τους, ανοίγοντας έτσι νέες θύρες στην έμπνευσή τους και κατορθώνοντας έναν ήχο ταυτόχρονα ατμοσφαιρικό και επιβλητικό.
Οι φοβεροί Αμερικανοί thrashers / powersters Nevermore, έχοντας χαρίσει στο μεταλλικό κοινό τρεις τουλάχιστον δισκάρες ολκής ("The politics of ecstasy", "Dreaming neon black" και "Dead heart in a dead world"), καθώς και ένα αξιοπρεπές ντεμπούτο και ακόμη ένα ενδιαφέρον EP, κυκλοφορούν το καλοκαίρι του 2003 το πολυαναμενόμενο "Enemies of reality". O αρχικός τίτλος του album ήταν "Psychotic intellectual narcotic" και μάλιστα θα υπήρχε και ένα ομώνυμο instrumental, τα ίχνη του οποίου αγνοούνται ύστερα από την κυκλοφορία του album.
Πολλοί που θα γευτούν για πρώτη φορά τις δημιουργίες αυτού του δίσκου μπορεί να παρατηρήσουν ομοιότητες με Symphony X, π.χ. στα φωνητικά αλλά και στην μουσική. Βέβαια όποιος κρίνει κατά αυτό τον τρόπο θα κάνει προφανώς λάθος. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Progressive και το Neoclassical metal.
\r\n
Αναδρομή στο παρελθόν και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία οποιαδήποτε μπάντα.
\r\nΦινλανδοί,μία χώρα απ’την οποία δεν έχω και πολλά συγκροτήματα να θυμάμαι αλλά οι κύριοι όχι απλά το’χουν,αλλά εγώ
\r\nπροσωπικά τους έχω μέσα στην καρδιά μου.
\r\n Το ξεκίνημά τους έγινε υπό το όνομα "Purgatory" πίσω στo 1984 οπού και έφτασαν να υπογράψουν με την πρώτη τους
\r\nδισκογραφική οπού και άλλαξαν το όνομά τους σε "Tarot" και πολύ πιο γουστόζικο κατα την άποψη μου.
Ύστερα από το αξιοπρεπέστατο "Tribe" (2003), ο Geoff Tate, πλέον πλήρως αποξενωμένος από τα υπόλοιπα μέλη, αποφάσισε ότι θέλει να συνεχίσει την ιστορία του κλασικού "Operation:Mindcrime" (1988), του concept album που είχε κάνει μέχρι και τους Iron Maiden να παραμιλάνε. Σκοπός του Tate ήταν ν’ αποκαταστήσει την εφηβική μονομέρεια του πρώτου μέρους, εξερευνώντας τούτη τη φορά τον βαθμό της προσωπικής ευθύνης του ατόμου έναντι σε μία δεδομένη κατάσταση.
Παρότι οι Queensryche είχαν μόλις κυκλοφορήσει το άγευστο "Q2K" (1999) και όλα έδειχναν ότι ο κατήφορος που είχαν πάρει με το "Hear in the now frontier" (1997) θα είχε μέλλον, η μπάντα σαν να πάτησε φρένο το 2003, βγάζοντας το αξιόλογο "Tribe", με τη συμμετοχή μάλιστα του Chris DeGarmo, που δυστυχώς δεν επεκτάθηκε ούτε στην επερχόμενη περιοδεία ούτε στη συγγραφή περαιτέρω υλικού.
Στις χρυσές εποχές του Death Metal πολλες μπάντες έσκασαν μύτη από την Tampa της Florida. Ποιά να πρωτοδιαλέξεις; Morbid Angel, Deicide, Eulogy, Brutality, Massacre, Discincarnate και πολλές άλλες. Μια από αυτές ήταν και οι Nocturnus. Μετά την απόλυση του Michael Browning από την ίδια του την μπάντα to 1986, τους Morbid Angel, ο παίχταράς δερματοβασανιστής δημιούργησε τους Nocturnus το 1987. Έγραψαν το όνομα τους στην Death Metal ιστορία σαν μια από τις πρώτες μπάντες που χρησιμοποίησαν πλήκτρα και έχοντας θεματικούς στίχους βασισμένους στην επιστημονκή φαντασία.