Monuments
Κάθε δίσκος των Edge Of Sanity είναι αρκετά διαφορετικός με τον προηγούμενο ή με τον επόμενο για να συγκριθεί. Πιθανότατα να φταίει η αυτού μεγαλειότης, Dan Swano. Από τα πρώτα του βήματα σαν μουσικός, δεν μπορούσε να αναπαράγει βατή και κοινότυπη μουσική. Μια ματιά-άκουσμα στους Pan.Thy.Monium το αποδεικνύει. Το ‘’Unorthodox’’ συνδυάζει τον αγαπητό Σουηδικό Death Metal ήχο με αρκετά ΄΄προχώ΄΄ σημεία. Το παρελθόν τους με το μέλλον τους. Ήδη την εποχή που αρέσκεται στις σκληρές στιγμές των Edge Of Sanity, διατηρεί λογιών λογιών μπάντες όπως και τους prog rockers Unicorn.
Είσαι λάτρης των πρώτων δίσκων Queensryche; Αγαπάς το progressive power metal όπως το μάθαμε από τους Crimson Glory και τους Heir Apparent με τόνους λυρισμό; Εδώ είσαι. Σε περίπτωση που δεν το έχεις ακούσει αυτό το θεούργημα, ετοιμάσου για μεγάλη ήττα. Οι Screamer θα σε βρουν, έχουν στόχο να εξαπολύσουν την θανατηφόρα τραγουδοποιία τους στους μεταλοκάτοικους του πλανήτη Γη. Δισκογράφημα για διδασκαλία. Όσο επαίσχυντο και αν είναι που μείναν στην αφάνεια και άδοξα χάθηκαν (όπως και πολλοί άλλοι εκείνης της εποχής).
Με το τυπικό ξεκίνημα του έτους 2004 ανάβει πράσινο φως για του Wintersun, μία μπάντα που έρχεται από το Helsinki της Φινλανδίας. Το μεγάλο ξεκίνημα για αυτούς το έκανε ο Jari Maempaa όταν και δημιούργησε αυτή την μπάντα σαν ένα side-project των Ensiferum. Το πρώτο album ηχογραφήθηκε εξ ολοκλήρου από τον Jari εκτός από τα τύμπανα που ήταν ευθύνη του Kai Hahto.
Πόσες και πόσες δισκάρες κυκλοφόρησαν το 1988; Και πόσες μπαντάρες εξαφανίστηκαν μετά από μόλις ένα δίσκο; Αμέτρητες, ακόμα και αν συνδυάσεις και τις δύο παραπάνω παραμέτρους. Οι Αμερικανοί Heretic είναι μια Power metal μπάντα με ισάρρυθμη και ισόβαθμη κατανομή των δυο αυτών χαρακτηριστικών. Και το ΄΄Breaking Point΄΄ μια speedαριστή κατρακύλα στην μήτρα των αιολόμορφων ρίφς.
Αν έχει κανείς αμφιβολία σχετικά με το ότι η μεγαλομανία τιμωρείται, δεν έχει παρά να γυρίσει πίσω στο 1991, χρονιά κατά την οποία στην εμπορική ροκ σκηνή υπερκυριαρχούσαν δύο μπάντες: Οι Metallica, των οποίων το "Black album" πούλαγε σαν ζεστό κρουασάν βουτύρου, και οι Guns n’ roses, που είχαν ήδη σημαιοστολιστεί την τεράστια επιτυχία του "Appetite for destruction" (1987).
Πιστεύω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την καλύτερη δουλειά που έχει κυκλοφορήσει ποτέ κάτω από το όνομα των Rainbow. Δίχως να θέλω να κακοκαρδίσω τους πολυάριθμους θαυμαστές του "Rising" ή ακόμα και του "Ritchie Blackmore’s Rainbow", το "Long live rock n’ roll" είναι κατά τη γνώμη μου η μεγάλη στιγμή της συνεργασίας του τρίδυμου Blackmore / Dio / Powell.
Αν υπάρχει ένας καλλιτέχνης που οδήγησε στα άκρα τη rock n’ roll ερμηνεία, αυτός δεν είναι άλλος από τον Alice Cooper, που το 1975 είχε ξεμείνει μόνος, προσπαθώντας να κτίσει μία νέα καριέρα - μέχρι τότε, ως "Alice Cooper" παρουσιαζόταν όλο το συγκρότημα στο οποίο τραγουδούσε ο Alice. Με τον οραματιστή Bob Ezrin στα πλήκτρα, καθώς και πίσω από την κονσόλα, και με τη συμμετοχή σπουδαίων μουσικών, όπως ο Tony Levin στο μπάσο και ο Dick Wagner στην κιθάρα, το "Welcome to my nightmare" δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από ξεχωριστό.
Ένα πράγμα που δεν θα καταλάβω ποτέ είναι γιατί οι Kiss της λεγόμενης "χρυσής περιόδου" (1974-1978) θεωρούνται ως πρωτοπόροι του heavy metal. Στα δικά μου αφτιά, η μπογιατισμένη νεοϋορκέζικη μπάντα στα 70s έπαιζε, εκτός λίγων εξαιρέσεων, ένα ενδιαφέρον hard blues ιδίωμα που χρωστούσε πολλά στους Rolling Stones, αλλά και στη glam rock σκηνή της Αμερικής, στην οποία τότε δέσποζαν οι New York Dolls. Επίσης, σαφείς αναφορές διακρίνει κανείς και στην μπάντα του Alice Cooper, που ομοίως επιδιδόταν σε ένα επιτυχημένο πάντρεμα των blues με το hard rock.
Πιστεύω ότι η γοητευτική, σχεδόν "μυθική", ιστορία των Savatage είναι εν πολλοίς γνωστή στον μεταλλικό κόσμο, παρόλα αυτά μπορούμε να την επαναλάβουμε εδώ: Με την κυκλοφορία του άστοχου "Fight for the rock" (1986), οι Savatage γνώρισαν την ανυποληψία του κοινού και της κριτκής, αποφασίζοντας τελικά να διαλύσουν. Τα αδέφρια Oliva, η ραχοκοκαλιά της μπάντας μαζί με τον παραγωγό/συνθέτη Paul O’Neill, ήταν έτοιμα να τραβήξει το καθένα τον δρόμο του (ο Jon μάλιστα προοριζόταν για τραγουδιστής των...