Drudkh - Forgotten Legends

Η Ουκρανική metal σκηνή δεν είναι μεγάλη. Το μεγαλύτερο μέρος της ανήκει στον ακραίο ήχο (Black Metal)  και πολλά συγκροτήματα απαρτίζονται από τους ίδιους μουσικούς. Προσθέστε και τον πόλεμο τα τελευταία χρόνια και κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα όσο αφορά συναυλίες, στούντιος, στρατιωτικές θητείες και τα λοιπά. Βέβαια είμαι σίγουρος ότι μετά το πέρας του πολέμου, θα υπάρχει τεράστια ανοδική πορεία, ιδιαίτερα και πάλι στον ακραίο ήχο. Ότι αφορά το ΤΩΡΑ, έχουμε τους Drudkh. Μπαντάρα. Μέλη τους βρίσκουμε και στους Hate Forest, Blood Of Kingu, Astrofaes και νεότερες μπάντες όπως τους δυνατούς Precambrian. Σαφέστατα, οι Drudkh είναι οι καλύτεροι όλων αυτών με μια πλούσια δισκογραφία που ξεκινά ένα χρόνο μετά το έτος ίδρυσης της μπάντας (2002). Εξαιρετικοί δίσκοι όλοι τους, κάποιοι κάποια σκαλιά κατώτεροι αλλά σε καμιά περίπτωση αδιάφοροι. Επίσης το ακουστικό ''Пісні скорботи і самітності (Songs of Grief and Solitude)'' του 2006 εμένα μου είχε αρέσει πάρα πολύ. Τους ταιριάζει γάντι και με την στιχουργική διήγηση που είναι σήμα κατατεθέν των Drudkh. Μάλιστα είναι ο δίσκος που η σύνθεση της μπάντας παγιώθηκε και δεν έχει σπάσει μέχρι και το φετινό ''Гра тіней (Shadow Play)''. Επίσης πρέπει να αναφερθεί ότι η μπάντα ενώ ξεκίνησε να τραγουδά στην Αγγλική γλώσσα, σύντομα επέλεξε τη μητρική του για καλύτερη έκφραση μιας και οι στίχοι τους είναι παρμένοι από διάφορους ποιητές της Ουκρανικής παράδοσης (συχνά διαλέγουν τον Taras Shevchenko).

Διαλέγω το ντεμπούτο ''Forgotten Legends'' (αν και το στυλ τους παγιώθηκε αργότερα) μιας και δεν φοβήθηκαν να πραγματοποιήσουν τις σκέψεις τους και τις ιδέες τους σε ένα προκλητικά ατμοσφαιρικό δίσκο επικών συνθέσεων με το που γνωρίστηκαν με το κοινό. Και μάλιστα προερχόμενοι από μια χώρα που στις αρχές των 00ς ήξεραν λίγοι και ασχολούνταν ακόμα λιγότερα. Δεν είναι λίγοι (Αμερικάνοι οι περισσότεροι) αυτοί που έμαθαν το που πέφτει η Ουκρανία λόγω του πολέμου με τη Ρωσία. Ο δίσκος ξεκινά με το 15λεπτο ''False Dawn''. Αν σας αρέσουν μπάντες όπως οι Winterfylleth, Wodensthrone, Fen, Saor (καταλάβατε που το πάω), κάνετε μια στάση. Προσθέστε μια agalloch ατμόσφαιρα, παραδοσιακή μυθοπλασία και Burzum κονστρουκτιβισμό και έχεις πάρει μια ιδέα πριν αφεθείς στις αφηρημένες, επαναλαμβανόμενες μελωδίες του τραγουδιού. Αυτό και αν είναι Burzum χαρακτηριστικό, δηλαδή το να εξαντλείς τον ακροατή με την επανάληψη πριν του περάσεις σε ανύποπτο χρόνο μια εντελώς διαφορετική αρμονία ή μια διαφορετική ηχητική υπόσταση όταν τον έχεις σε κατάσταση ύπνωσης. Κάπως έτσι κυλούν τα λεπτά ενώ εσύ χαζεύεις το εξώφυλλο, ακούγοντας τα ζωώδη ουρλιαχτά από το δάσος και τις ήρεμες ηχητικές αρμονίες από τις Σειρήνες της λίμνης. Νυκτερινό Σέλας και ψυχική απελπισία.

Στο ''Forests in Fire and Gold'', η απόκρυφη οργή κερδίζει έδαφος. Κάποιοι ακραίοι ήχοι δραπετεύουν από τη φυλακή της βεβαρημένης, πνιγηρής ατμόσφαιρας και κλητεύουν τους εσωτερικούς τους δαίμονες ώστε να ακούσουμε το κροτάλισμα του θανάτου. Μινιμαλιστικό riffing, καταρροή ιδεών στα πλήκτρα, ερμητικοί, αεροστεγείς ρυθμοί που δεν αφήνουν κενά πουθενά. Τρίτη και τελευταία (το ορχηστρικό ''Smell of Rain'' δεν είναι παρά ήχους βροχής)  ολοκληρωμένη σύνθεση το ''Eternal Turn of the Wheel''  που ξεκινά με αγνές black metal διαθέσεις χωρίς περισπασμούς. Δεν θα μπορούσε να αντέξει μια 12λεπτη σύνθεση μόνο με αυτό τον τρόπο χωρίς να γίνει βαρετή. Έτσι, αυτή η αρχική αγνότητα αρχίζει να αραιώνεται με επιβλητικότητα (majestic) χωρίς να χάσει την ακραιότητα της. Εσωτερικά θλιβερό, είτε από στίχους, είτε από την οργανικούς οδυρμούς που μας προσφέρουν οι κιθάρες, το βιώνουμε μέχρι την εξιλέωση μιας αλλαγής ηχητικής φοράς. Πάντως το ντεμπούτο απευθύνεται περισσότερο σε Burzumολάτρεις εποχής ''Hvis lyset tar oss'' οι οποίοι ευθυγραμμίζονται και συγχρονίζονται ψυχολογικά και εγκεφαλικά με αυτή την επανάληψη. Για τους υπόλοιπους, οι Drudkh έχουν και καλύτερους δίσκους...