Ablaze My Sorrow - If Emotions Still Burn

Έχω την εντύπωση ότι το μουσικό κίνημα που ονομάστηκε N.W.O.S.D.M. στις αρχές των 90ς δεν γέρασε καλά. Λίγοι επιστρέφουν στα ακούσματα εκείνων των καιρών και αυτοί είναι οι τότε νεαροί που τα πρωτάκουσαν στην εποχή τους και όχι νεαρός κόσμος του σήμερα. Δηλαδή δύσκολα παίρνω γραμμή νεαρότερο κόσμο να ακούει τα πρώτα των Dark Tranquillity, In Flames, πόσο μάλλον Soilwork, Gardenian,Ebony Tears, Eternal Autumn,The Everdawn και αμέτρητες ακόμα μπάντες όπως φυσικά και τους Ablaze My Sorrow. Το προερχόμενο εκ του Falkenberg (από τις νοτιότερες πόλεις της Σουηδίας) εφηβικό παρεάκι δημιούργησε το συγκρότημα το 1993 και σύντομα δημιούργησε τη δική του μουσική. Τελικά τους πέρνει κάτω από τις φτερούγες της η νεοσύσταση No Fashion Records που υπέγραφε death και Black metal μπάντες από τη χώρα τους (Σουηδία). Εν τω μεταξύ έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας όπως η αλλαγή του drummer, η πλήρης ενασχόληση του Martin Qvist μόνο με τα φωνητικά (ενώ έπαιζε και κιθάρα) και η προσθήκη νέου κιθαρίστα. Στη σπειροειδή λίστα των πληροφοριών του ντεμπούτου ''If Emotions Still Burn'' (1996) βλέπουμε άλλη παρούσα σύνθεση της μπάντας και άλλη αυτή της ηχογράφησης.  Όπως και να χει, μιλάμε για τα καλύτερα δείγματα μελωδικου, Σουηδικού death metal της εποχής. Δυστυχώς σύντομα θα αποχωρήσει ο Martin Qvist και τη θέση του θα πάρει ο Fredrik Arnesson  με τον οποίο θα ηχογραφήσουν το δεύτερο τους βήμα, ''The Plague'' , εξίσου καλό με το ντεμπούτο. Νέο πρόσωπο για το μικρόφωνο θα βρεθεί εκ του Kristian Lönnsjö και τρίτη (και καλύτερη;;;) προσπάθεια με το ''Anger,Hate and Fury'' του 2002. Οι εποχές άλλαξαν, το συμβόλαιο με την No Fashion Records τελείωσε, η μπάντα διαλύθηκε.  Το συγκρότημα ξανάβαλε μπροστά το 2013 με ατόφια την τελευταία σύνθεση και τελικά κατάφερε λίγα χρόνια αργότερα να βγάλει το ''Black'' κρατώντας τα χαρακτηριστικά της μουσικής τους παρελθόντος σε μια εποχή που λίγοι εκπρόσωποι έχουν μένει. Πόσο μάλλον όταν το ημερολόγιο δείχνει 2021 και το ''Among Ashes and Monoliths'' (με πιο μοντέρνο ήχο δυστυχώς)  κρατά τον πήχη ψηλά. Α, και πάλι με αλλαγή στην καταραμένη θέση του τραγουδιστή και νέο υλικό ήδη μέσα στη χρονιά. Δώστε τους μια ευκαιρία, είτε μιλάμε για το παρελθόν είτε για το παρόν.

Με το ''καλημερα'' εισβολή. Εισβολή μελωδίας και επιθετικότητας σαν να είναι το ίδιο πράγμα. Οι κιθάρες ράβουν και ξηλώνουν, δίνουν και παίρνουν, χαρίζουν αλλά δεν χαρίζονται. Τα γνωστά death metal της εποχής, τσιριχτλα, παραμορφωμένα αλλά και αρκετά ευδιάκριτα. Οι μελωδίες της Σουηδική σχολής είναι σήμα κατατεθέν και ο Fredrik Larnemo στη θέση του παραγωγού έχει κάνει τρομερή δουλειά.  Κάθε σύνθεση (όλες του Magnus Carlsson) αναπτύσσονται και εξελίσσονται κατά τη διάρκεια τους χωρίς ποτέ να έχεις μονόπλευρη και βαρετή επανάληψη. Αλλαγή στα κιθαριστικά θέμα που πλέκονται μεταξύ τους, αλλαγές στις ρυθμικές απολήξεις, ακόμα και στα φωνητικά που ακούμε και πιο καθαρά/ήρεμα αλλά και γυναικεία στο backround. Αρμονικά θραύσματα που ενώνονται μεταξύ τους κάτω από τις εντολών των εγχόρδων και το τελικό αποτέλεσμα δουλεύει σαν καλοκουρδισμένος μηχανισμός.

Ήδη στο ''The Rain That Falls... ''  έχεις έρθεις αντιμέτωπος με τις ιδιαιτερότητες του ηχητικού συνόλου των Ablaze My Sorrow. Υπεταχύτητες που κόβονται απότομα για ένα ακουστικό κιθαριστικό περασμα, φιλόδοξες δραματικές αλλαγές στους κιθαριστικούς ιστούς, εκδικητικά φωνητικά με καλογραμμένους στίχους (δια πένας Anders Brorsson=μπάσο) με τους οποίους μπορεί εύκολα να ταυτιστεί ένας έφηβος.Στα θετικά και το πανέμορφο εξώφυλλο (όπως πάντα) του Kristian Wåhlin, έτσι για να το χαζεύεις όσο οι συγχορδίες του ''Rise Above the Storming Sea'' διακλαδίζονται και διχαλώνονται αφήνοντας μια πικρόγλυκη γεύση στα αυτιά του ακροατή. Απολαμβάνουμε τα  δαιμονισμένα ουρλιαχτά του Martin Qvist στην πρώτη γραμμή του μετώπου ο οποίος κραυγάζει ''You say that I shall love,I say that I shall hate, If Jesus made wine out of water, Then I'll make wolves out of sheep'' σε ένα αντιχριστουγεννιάτικο κλίμα όσο νευρωτικοί ρυθμοί μας κρατούν ζωντανούς και ενεργούς.  

Το ''If Emotions Still Burn'' βρίθει τέτοιων στιγμών. Ισοπεδωτικές μελωδίες, ένα κατεδαφιστικό λαρύγγι που ουρλιάζει ''Betrayer – you'll die by my fire, My fire – the everlasting pain'', μπάσο στο καπάκι να ενταφιάζει τα υπόλοιπα όργανα και στη συνέχεια δημιουργικές κιθάρες που ζωγραφίζουν με τη φαντασία τους. Τέτοια τραγούδια θέλαμε, τέτοια τραγούδια ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ να θέλουμε. Μετρημένα βήματα αλλαγών που να μην κουράζουν αλλά να καθιστούν ενδιαφέρουσα μια σύνθεση, να έχουν ισορροπία στη ζυγαριά της επιθετικότητας/μελωδίας, να έχουν στίχο που να σε ενδιαφέρει να διαβάσεις και να τραγουδήσεις δυνατά, να μην νιώθουν ούτε οι μουσικοί αλλά ούτε και ο ακροατής ασφάλεια στα πρώτα ακούσματα του δίσκου.