Cerebus - Too Late to Pray

Ο σοφός μεταλλάς γέροντας λέει την εξής έκφραση. Όποια πέτρα και να γυρίσεις στην Αμερική, σε οποιαδήποτε πολιτεία , θα βρείς μια άγνωστη μπάντα που αξίζει.  Ειδικά στο δεύτερο μισό των 80ς και το πρώτο μισό των 90ς, κάθε γειτονιά είχε μεταλλικές παρέες που παίζανε στα γκαράζ των γονιών τους και στις pubs των πόλεων τους. Πολλές έμειναν σε μια ντέμο κασέτα, άλλες έφτασαν μέχρι την κυκλοφορία δεκάδων δίσκων με πολυεθνικές. Και οι περισσότερες κάπου ανάμεσα. Οι Cerebus εμφανίστηκαν σαν μπάντα στη Βόρεια Καρολίνα το 1984. Οι πέντε φίλοι κυκλοφόρησαν τα πρώτα demos τους το 1985 και πήραν μέρος στη συλλογής της New Renaissance Records, ‘’Satan’s Revenge’’. Έχει πλάκα με τους τίτλους που δίνανε για να σοκάρουν. Καμιά σχέση με Σατανιστική μουσική. Μπάντες που συμμετείχαν ήταν οι Artillery, Axehammer, Monolith, Desecration, Cerebus και άλλοι. Τελικά οι Cerebus ήταν από τους τυχερούς που κέρδισαν ενά συμβόλαιο με την εν λόγω εταιρία και ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο ‘’Too Late To Pray’’ που περιείχε τα τραγούδια των demos τους με ένα-δυο καινούρια. Το συμβόλαιο όμως σύντομα χάθηκε και το επόμενο ep τεσσάρων τραγουδιών βγήκε και πάλι από τους ίδιους σε κασέτα, όπως και το επόμενο demo tτου 1988. Η παρέα έμεινε αχώριστη και στις αρχές των 90ς προσπαθώντας για το καλύτερο της μπάντας τους και κυκλοφορώντας σε βινύλιο (αυτοχρηματοδοτούμενο και πάλι) το πολύ καλό ‘’Regression Progression’’ αλλά η αδιαφορία των εταιριών και του αντίστοιχου κοινού στην πατρίδα τους σταδιακά έβαλε τέλος στη μπάντα χωρίς όμως να διαλύσουν ποτέ επίσημα.Το 2010  απεβίωσε και ο κιθαρίστας Christopher Pennell ενώ σήμερα η μπάντα συνεχίζει (2017 και μετά) με δυο νέους κιθαρίστες.

Η πυροβολαρχία των Cerebus είχε άφθονα πυρομαχικά και δεν έδειχνε να λυπάται τη σπατάλη. Άφθονα riffs διαδέχονται το ένα το άλλο δημιουργώντας επιθετικές εικόνες στο προσκήνιο. Τσιρίδες αλλά και πιο γήινα φωνητικά  ξεδιπλώνουν φωνητικές μελωδίες που αγκαλιάζουν τις μεταλλικές λεπίδες που σου επιτίθονται. Αν και Αμερικανοί, έχουν ακούσει πολύ N.W.O.B.H.M. και απλά το έχουν τραχύνει και δυναμώσει όπως επίτασσε η συγκεκριμένη χρονι (1986). Αποκαλυπτικό παίξιμο από το πρώτο χτύπηκα τυμπάνου μέχρι να σιωπήσουν τα πάντα. Στροβιλώδεις αρμονίες που δημιουργούν τερατώδεις μεταλλικές συγκινήσεις. Στο ‘’ Distant Eyes ‘’ ξεκινά με ένα σολάρισμα, γυρνά με ένα επικό riff και συνεχίζει με ένα ρυθμικό κρεσέντο που οξύνει τις αισθήσεις.   Τα πάντα λειτουργούν αρμονικά και στην εντέλεια. Ακούς αυτό που θες την ώρα που θες και όλα τη σωστή στιγμή. Η πεντάδα των Cerebus πρέπει να ήταν ενωμένη σαν γροθιά. Δεν ξέρω ποιον να εκθειάσω περισσότερο από όλους αλλά σίγουρα πρέπει να αναφερθεί ότι όλοι οι στίχοι (εκτός του Longing for Home)  και το γράψιμο των συνθέσεων  (εκτός του Running Out of Time  που το μοιράζεται με άλλους) είναι του μπασίστα   Eric Burgess.

Είναι πολύ ωραίο να μην γνωρίζεις τον προορισμό μιας σύνθεσης. Μαρέσει που τραγούδια σαν το ομώνυμο ξεκινά με ακουστικές κιθάρε, συνεχίζει με drumming παρέλασης και παράλληλα δυο κιθάρες υφαίνουν μελωδίες.  Σύντομα ακούς το μπάσο να επικαλείται της δύναμης του όγκου που του αναλογεί.  Τα πάντα σταματούν. Οι κιθάρες ξεκινούν να αλωνίζουν, ήχοι κρουστών λειτουργούν σαν ξίφη που βυθίζονται μέσα σου και η ψιλή φωνή του Scott Board σε ανεβάζει στα ύψη με τις κραυγές του έχοντας να ανταγωνιστεί το μπάσο που σφυροκοπά. Αν αυτό δεν είναι ολοκληρωμένη και εμπνευσμένη σύνθεση, δεν ξέρω και γω τι είναι.  Καμιά σχέση με επαναλαμβανόμενα χαζομεταλλοτράγουδα που ακολουθούν τον χιλιοπατημένο μονόδρομο. Και πάθος ρε φίλε. ΠΑΘΟΣ με τα πάντα κεφαλαία. Αφεθείτε στο οργανικό ‘’ Rock the House Down’’  που οργιάζει η μελωδία σε κάθε δευτερόλεπτο  δοξάζοντας το HEAVY METAL.  Φανταστείτε ότι παίζετε εσείς τις κιθάρες και νιώστε τα δάκτυλα σας να τεντώνονται και να συσπώνται από την πόρωση. Δεθείτε στον τροχό του ‘’ Catch Me If You Can’’ και αφήστε τον να γυρνάει στις εξωπραγματικές του ταχύτητες μέχρι να ζαλιστείτε. Τότε ακρίβώς ξέρουν να σταματήσουν και να μας προσφέρουν ένα γλυκίτατο σόλο, σαν αντίδοτο του ίλιγγου. Με το που ‘’στρώσετε’’, ξανά δέσιμο και στρέψιμο. Για τους λάτρεις του μπάσου, υπάρχει το ορχηστρικό ‘’ Talk Is Cheap’’ ενώ το ‘’ Longing for Home’’ παίζει παιχνίδι σε χαμηλότερες ταχύτητες και ακούγεται πιο αισθαντικό. Θα μπορούσες να το πεις και μπαλάντα αν δεν ήταν ικανό να σουξετινάξει όταν ανεβάζουν ένταση τα έγχορδα. Ένας δίσκος-θαύμα χωρίς καμιά μέτρια στιγμή ή κάτι που να του λείπει.